Μια μεσαία ή μεγάλη εταιρεία είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας μας, όπου οι εργαζόμενοι σε αυτήν εκφράζουν λίγο-πολύ, όλες τις δυνατές ιδεολογίες ενώ είναι και χαρακτηριστικοί ψηφοφόροι κομμάτων.
Αν κανείς «μελετήσει» λίγο καλύτερα μια ευημερούσα επιχείρηση, θα διαπιστώσει πολύ αναπτυγμένες αξίες όπως αξιοπιστία, δικαιοσύνη, σεβασμό, ισότητα, συντροφικότητα και υπερηφάνεια. Στις επιχειρήσεις αυτές οι άνθρωποι λειτουργούν με μεγάλη υπευθυνότητα και προστατεύουν, με κάθε μέσο, την επιχείρηση στην οποία εργάζονται. Η κουλτούρα και οι αξίες που οι ίδιοι αναπτύσσουν και διαφυλάσσουν, ενισχύουν την έννοια της ομάδας. Μιας ομάδας που όλα τα μέλη της αναγνωρίζουν τη συνεισφορά των συναδέλφων τους στην κοινή πρόοδο, δηλαδή, που πιστεύουν ότι η ευημερία του καθενός «περνάει» μέσα από την ευημερία του άλλου.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον δύσκολα διακρίνει κανείς «διαχωριστικές γραμμές», με την κλασσική κοινωνιολογική ή πολιτική έννοια του όρου. Ασφαλώς και υπάρχουν διαμετρικά αντίθετες απόψεις ή στρατηγικές, πολύ διαφορετικά επίπεδα μόρφωσης και δεξιοτήτων, δυνατότητας προσφοράς και φυσικά αμοιβών. Όλοι, όμως, έχουν τελικά τους ίδιους δύο στόχους: την κοινωνική καταξίωση και την οικονομική πρόοδο. Έχουν, όμως, και το ίδιο μέσον («όχημα») για να πετύχουν τους στόχους τους: την επιχείρηση στην οποία εργάζονται.
Γιατί λοιπόν πρέπει να υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές; Γιατί επιμένουμε τόσο πολύ όλοι μας σε αυτές; Μήπως διότι π.χ. οι επιχειρηματίες θεωρούν ότι η δική τους συνεισφορά είναι δυσανάλογα μεγάλη ή ότι αυτοί γνωρίζουν τα πάντα (που δεν πρέπει να μάθουν οι άλλοι), οι εργαζόμενοι γιατί τους αρέσει να αποποιούνται ευθύνες και να «παίζουν» δεύτερους ρόλους, οι συνδικαλιστές γιατί έτσι τους βολεύει, αφού εξασφαλίζουν τεμπελιά, ασυλία και ύψιστη ασυδοσία;
Το συνδικαλιστικό κίνημα γεννήθηκε και ανδρώθηκε διότι επιχειρηματίες και υψηλόβαθμα στελέχη, της βιομηχανικής κυρίως επανάστασης, δεν έπειθαν με τις πρακτικές τους (το αντίθετο μάλιστα) ότι μπορούσαν να προασπίσουν τα συμφέροντα των εργαζομένων. Σήμερα όμως, στην Ελλάδα των θαυμάτων το συνδικαλιστικό κίνημα διασύρεται και απαξιώνεται κάθε μέρα και πιο εμφατικά.
Οι συνδικαλιστές μας στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν έχουν εργαστεί ποτέ, αδιαφορούν για την πρόοδο και την ευημερία όλων των υπολοίπων, εκφράζουν στενά συντεχνιακά συμφέροντα, κοιτάνε πίσω αντί μπροστά με τραγικά ξεπερασμένα επιχειρήματα. Τα περισσότερα από όσα υποστηρίζουν είναι «αρλούμπες» περιωπής, που όμως επηρεάζουν καθοριστικά την κοινή γνώμη.
Είναι αμφίβολο αν όλοι αυτοί οι συνδικαλιστές, που όταν δεν ταξιδεύουν σε ευρωπαϊκά συνέδρια και λοιπές πανηγυρικές και πολυτελείς συνάξεις, εισβάλλουν σε διοικητικά συμβούλια ή κλείνουν την Αθήνα, γνωρίζουν και είναι σε θέση να υποστηρίξουν τις ανάγκες της κοινωνίας μας.
Δυστυχώς, όμως, επηρεάζουν καθοριστικά και την εκάστοτε πολιτική ηγεσία, η οποία σπεύδει σε σκανδαλώδεις ευνοϊκές επί μέρους ρυθμίσεις, που τελικά δημιουργούν τεράστιες ανισότητες και φυσικά κοινωνική αδικία. Τα πολιτικά κόμματα πρέπει κάποτε να αντιληφθούν ότι αυτή η καθιερωμένη τακτική λειτουργεί καταλυτικά σε βάρος του μέλλοντος όλων μας. Κάποτε πρέπει να σταματήσει αυτή η άγρια παραπληροφόρηση και συσκότιση που επηρεάζει την κοινή γνώμη και δεν της επιτρέπει να δημιουργήσει αντικειμενική άποψη.
Ο Κομφούκιος έγραφε: «Αν δεν ανέβεις το βουνό, δεν πρόκειται ποτέ να δεις την πεδιάδα». Τα κόμματα της αριστεράς, κοιτώντας 50 χρόνια πίσω και αντλώντας το καθένα τα άλλοθι που το βολεύουν, ουσιαστικά διαιρούν και δηλητηριάζουν την κοινωνία μας με κορώνες κατά του επιχειρείν και της υγιούς ανάπτυξης. Το ίδιο κάνουν ενίοτε και τα κόμματα εξουσίας με συμμάχους την καταστροφολογία των ΜΜΕ. Με τον τρόπο αυτό δεν μας επιτρέπουν «να ανέβουμε το βουνό». Και τελικά, φτάνουμε στο σημείο να μην υπάρχει κοινωνία στην Ελλάδα παρά μόνο το άθροισμα 10-11 εκατ. μονάδων, που ο καθένας τραβάει το δρόμο του, όλοι διαμαρτυρόμενοι και σπάνια σκεπτόμενοι.
Δείτε το «φαινόμενο Τσίπρα». Μια κοινωνία για να πάει μπροστά χρειάζεται πράγματι διαμαρτυρία και επαναστατικές καινοτομίες. Χρειάζεται, όμως, τελικά σκεπτόμενους ανθρώπους και όχι διαμαρτυρόμενους, χωρίς πρόταση, χωρίς μέλλον. Άλλο «αριστερή» πολιτική και άλλο αριστερή ιδεολογία, που μας σερβίρουν καθημερινά. Εδώ έφθασε ολόκληρο ΠΑΣΟΚ να γίνει ουραγός (σε πολιτικό λόγο) του κ. Τσίπρα και του ΚΚΕ. Ορισμένες μάλιστα φορές κατά πόδας ακολουθεί και η ΝΔ. Το «φωτοστέφανο» της αριστερής ιδεολογίας, με πηγή έμπνευσης τόμους βιβλίων στα ράφια, μπορεί να καταστεί επικίνδυνο για την κοινωνία μας και να την καταστρέψει, όπως κατέστρεψε χώρες ολόκληρες στο παρελθόν.
Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να δούμε τα πράγματα χωρίς διαχωριστικές γραμμές και να αντιμετωπίσουμε τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας μας. Ας ενώσουμε αντί να διαιρούμε.
(Από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 11/04/2008)