Οι ΗΠΑ επιδοτούν την εγχώρια βιομηχανία τους και την κατανάλωσή τους, τη στιγμή που οι Ευρωπαίοι αυτοκαταδικάζονται σε μαρασμό. Πρώτον, αντικαθιστούν τη μία ενεργειακή εξάρτηση με μία άλλη, μετατοπιζόμενοι από τους υδρογονάνθρακες των ρωσικών αγωγών στο LNG του Κατάρ και των ΗΠΑ χωρίς να έχουν, ταυτόχρονα, βρει λύση για το αυξανόμενο κόστος που συνεπάγεται αυτό. Και, βέβαια, δεν έχουμε δει ως τώρα κάποια διάθεση από αμερικανικής πλευράς για παροχή υγροποιημένου φυσικού αερίου σε φθηνότερες τιμές προς την Ευρώπη…
Επιπλέον, συνεχίζει η Ευρώπη να επιμένει και να δίνει – με μεγάλο οικονομικό κόστος - προβάδισμα στις ΑΠΕ, αυξάνοντας το ενεργειακό της κόστος αλλά, τελικά, και την εξάρτησή της από το αέριο, χωρίς, όμως, και να αξιοποιεί τους δικούς της υδρογονάνθρακες.
Συνδυαστικά, όμως, όλα αυτά, για την γηράσκουσα πληθυσμιακά ΕΕ, σημαίνουν ακόμη μεγαλύτερη επιδείνωση της κατάστασής της. Ήδη, στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις ο Τρίτος Κόσμος, των πάλαι ποτέ αποικιοκρατουμένων, προελαύνει όχι μόνο στις υποβαθμισμένες συνοικίες αλλά, πλέον, και στις ακριβές περιοχές. Και, επίσης, η βίαιη απεξάρτηση από τη Ρωσία, χωρίς υποκατάσταση από άλλη πηγή ενέργειας με αντίστοιχα χαμηλό κόστος, οδηγεί σε αποβιομηχάνιση την ίδια την «καρδιά» της ευρωπαϊκής οικονομίας, τη Γερμανία. Ταυτόχρονα, διατρανώνεται και η πίστη στις ΑΠΕ αλλά και στην εκπλήρωση άπιαστων, στην πράξη, στόχων εξοικονόμησης ενέργειας. Αν οι πόροι που εξοικονομούνται, δεν αντικαθίστανται με άλλους και δη ενδο-ευρωπαϊκούς (έστω πιο «πράσινους»), αλλά παροπλίζονται, τότε η Ευρώπη δεν γίνεται ακόμη πιο «γηραιά ήπειρος»; Κι αν ο στόχος είναι να κάνουμε τον Πούτιν «να πονέσει στην τσέπη», πώς θα το καταφέρουμε, όταν η δική μας κατανάλωση θα έχει συρρικνωθεί και θα την έχει υποκαταστήσει αυτή κάποιας ακμάζουσας οικονομίας (π.χ. Ινδίας, Κίνας); Τι βαρύτητα θα έχει π.χ. το πλαφόν της ΕΕ/G7 στο ρωσικό πετρέλαιο όταν η κατανάλωση των Ευρωπαίων και η ίδια η οικονομία τους γενικά θα συρρικνώνεται;
Οι ΗΠΑ, με το προαναφερθέν πακέτο ενίσχυσης της δικής τους βιομηχανίας και ζήτησης, δείχνουν να μην δείχνουν τη δέουσα κατανόηση προς την εντεύθεν του Ατλαντικού πλευρά. (Φαίνεται πως αντίστοιχες σκέψεις έκανε και η Γηραιά Αλβιών με το πακέτο Τρας, που, όμως, παραήταν …ρετρό θατσερισμός για να έχει κάποια σοβαρότητα και δη σε μία χώρα που ακόμη δεν έχει βρει τον βηματισμό της μετά το Brexit. Κι έτσι, πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων από τις ίδιες τις αγορές μαζί με την εισηγήτριά του…).
Δεν είχαμε υπ’ όψιν μας τη συνέντευξη του διευθύνοντος συμβούλου της JP Morgan, Τζέιμι Ντάιμον (βλ. εδώ), με την οποία ζητά ένα νέο «Σχέδιο Μάρσαλ» για την Ευρώπη – με επίκεντρο, αυτή τη φορά, την ενέργεια και το οποίο να αφορά και ΑΠΕ αλλά και ορυκτά καύσιμα - όταν αποφασίσαμε να γράψουμε τις γραμμές αυτές. Ο ελληνικής καταγωγής ισχυρός ανήρ της μεγαλύτερης αμερικανικής τράπεζας είπε, πίσω από τις γραμμές των δικών του λεγομένων, κάτι που είχαμε από καιρό συνειδητοποιήσει: Η διάσταση ανάμεσα σε Γερμανία και Ρωσία δεν μπορεί να επιτευχθεί με τον οικονομικό θάνατο της Ευρώπης. Αντίθετα, μόνο μία ισχυρή οικονομικά ΕΕ θα μπορεί και να αποτρέψει τα διαλυτικά φαινόμενα στο εσωτερικό της και να λειτουργήσει ως επαρκές αντίβαρο στη Ρωσία. Οι ΗΠΑ θα πρέπει να λάβουν σοβαρά μαθήματα από τη δική τους μεταπολεμική πολιτική αλλά και οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να πάψουν να θεωρούν ότι η ΕΕ είναι πεδίο εφαρμογής «εκθέσεων ιδεών» νηπιαγωγείου – αν δεν θέλουν να καταλήξουν ένα «πράσινο» γηροκομείο χωρίς σημασία στη διεθνή σκηνή…
Ο Ψυχρός Πόλεμος δεν κερδήθηκε με τα κανόνια αλλά με το βούτυρο – και δη το ευρωπαϊκό…