Η σχεδιαζόμενη επιστροφή της Γαλλίας στην ενιαία διοίκηση του ΝΑΤΟ είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, στον βαθμό που περιορίζει τον γαλλικό ανταγωνισμό έναντι των ΗΠΑ. Ωστόσο, διεκδικώντας μερίδιο στην πίτα της ευρωπαϊκής δημιουργικής δύναμης, η Γαλλία κινδυνεύει να ξεπεράσει τα όρια των δυνατοτήτων της. Το πρώτο λάθος του Σαρκοζί έγινε το 2007, όταν ανήγγειλε τη δημιουργία, υπό την αιγίδα της Γαλλίας, μιας Μεσογειακής Ενωσης, που θα συσπείρωνε τις παράκτιες χώρες της Ευρώπης, τη Μ. Ανατολή και τη Β. Αφρική σε μια οργάνωση συνεργασίας εκτός Ε.Ε. Το αποκάλεσε «ραντεβού με την ιστορία».
Η απόπειρα αποδείχθηκε πλήγμα κατά της γαλλικής δέσμευσης για ομαδικό παιχνίδι. Οι Γερμανοί και πολλοί Ανατολικοευρωπαίοι την εξέλαβαν ως προσπάθεια εγκαθίδρυσης μιας νότιας συμμαχίας με γαλλική ηγεσία που θα έπαιρνε μορφή ακριβώς την ώρα της έναρξης της γαλλικής προεδρίας στην Ε. Ε. Υπό τις γερμανικές πιέσεις, ο Σαρκοζί υποχώρησε προκειμένου να συμμετάσχουν και τα 27 μέλη της Ε. Ε., ενώ η Κομισιόν επιβεβαίωσε την πρωτοκαθεδρία της στη μεσογειακή πολιτική. Αλλά, σε μια δυσάρεστη αντίδραση έναντι της γαλλικής κίνησης, η Πολωνία και η Σουηδία ζήτησαν τη θέσπιση της Ανατολικής Συνεργασίας της Ε. Ε., με προφανή στόχο να αποτρέψουν τη μετατόπιση των αναπτυξιακών σχεδίων από την Ανατολή στο Νότο.
Στους γαλλικούς στόχους περιλαμβάνεται επίσης η ανανέωση των σχεδίων για την ευρωπαϊκή άμυνα. Ως πυρηνική δύναμη, συμφιλιωμένη με το ΝΑΤΟ, η Γαλλία θα μπορούσε να εμφανιστεί κατάλληλη οδηγός γι’ αυτό το νέο εγχείρημα. Οι Αμερικανοί έχουν δώσει στη Γαλλία την πλήρη υποστήριξή τους, με την έννοια ότι επιζητούν συμμάχους ικανούς να αναλάβουν, μόνοι, ευρύτερες αποστολές. Παράλληλα, η Γαλλία θα έχει την ευκαιρία να επιτύχει επί της προεδρίας της συμφωνίες για τη μείωση κατά 20% των εκπομπών ρύπων έως το 2020 και για την ενίσχυση του ελέγχου επί των μεταναστών. Ωστόσο, δεν είναι βέβαιο εάν θα μπορέσει να υψώσει εμβλήματα τόλμης και κοινής δράσης.
(Από την εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 07/06/2008)