Μήπως ανήκετε κι εσείς σε αυτούς που ονειρεύονται λίμνες και έλατα τις μέρες του αθηναϊκού καύσωνα; Προσωπικά εντάσσομαι σε αυτήν την κατηγορία. Σε μία φέτα, δηλαδή, κοινής γνώμης που κάθε καλοκαίρι απορεί ολοένα και πιο έντονα για την καταστροφική απάθεια της χώρας απέναντι στους καύσωνες. Καυτά καλοκαίρια είχε η Αθήνα και το 500 π.Χ όπως και το 1970 μ.Χ. Αλλά η ευκολία με την οποία ανεβαίνει στους 40 βαθμούς το θερμόμετρο τα τελευταία χρόνια είναι ανησυχητική. Και το πιο δυσοίωνο είναι ότι η αποφυγή λήψης μέτρων για τη βελτίωση του αθηναϊκού μικροκλίματος κάνει την προοπτική της ζωής στην Αθήνα ιδιαίτερα προβληματική. Πολλοί επισκέπτες της Αθήνας προερχόμενοι από χώρες με οικολογική συνείδηση απορούν γιατί δεν κάνουν κάτι οι Ελληνες γι’ αυτήν την πόλη που ασφυκτιά στο τσιμέντο; Γιατί δεν φυτεύουν δέντρα μέσα στην πόλη και περιαστικά, γιατί δεν καλύπτουν τις ταράτσες με μονωτικές στέγες, γιατί δεν αποθαρρύνουν τη χρήση των ΙΧ;
Αυτονόητα ερωτήματα δηλαδή. Η παθητικότητα που υπάρχει στην Ελλάδα απέναντι στη χειροτέρευση της ποιότητας του αέρα στις πόλεις έχει άμεση σχέση με την εικόνα που έχουν οι Ελληνες για το ίδιο τους το αστικό περιβάλλον. Οσοι νοιάζονται, αγωνίζονται μόνοι τους και συχνά άδοξα, για να κρατήσουν ένα ανεκτό επίπεδο ζωής. Η αλήθεια είναι ότι στη διάρκεια των τεσσάρων μηνών ζέστης και ανομβρίας, η Αθήνα όζει και αχνίζει. Η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση και η δημοτική αρχή παρακολουθούν με αδράνεια σαν όλα αυτά να συμβαίνουν σε άλλη χώρα. Σαν να μην έχουν ευθύνη. Οσες συζητήσεις έχω κάνει με ξένους που αγαπούν την Ελλάδα και η κριτική τους είναι πάντα καλοπροαίρετη, καταλήγουν όλες στο ίδιο συμπέρασμα. Ερευνητές, συγγραφείς, πανεπιστημιακοί, καλλιτέχνες, επιστήμονες, όλοι, σχεδόν ανεξαιρέτως, όσο ευγενικοί κι αν προσπαθούν να είναι, αδυνατούν να κατανοήσουν πώς είναι δυνατόν να γίνεται ανεκτή χωρίς γενική κατακραυγή αυτή η αντι-οικολογική λειτουργία, τρόπος του λέγειν, της Αθήνας. Πώς είναι δυνατόν, λένε, να μην έχει αντιμετωπισθεί η βαριά ρύπανση της πόλης, η έλλειψη πρασίνου, η κακή δόμηση, η ασέβεια στο ιστορικό τοπίο. Κοιτούν την πόλη από τον Λυκαβηττό με το Κολωνάκι πιάτο, όλα φίρδην μίγδην ταράτσες, ηλιακοί θερμοσίφωνες, αθλιότητα. Στο βάθος, η Ακρόπολη. Γιατί δεν κάνετε κάτι γι’ αυτήν την έρημη πόλη; Είναι το σπίτι σας. Είναι η ιστορία σας. Κι αν το δείτε οικονομικά, ο εξωραϊσμός της Αθήνας, με πράσινο και φιλική διάθεση προς τους πεζούς, θα σας φέρει πολλά περισσότερα χρήματα.
Αυτά λένε οι φίλοι της Ελλάδας, παρότι παραδέχονται ότι έχει γίνει πρόοδος στις υποδομές και την υλική ευμάρεια. Πέραν αυτού, μηδέν. Ολα τα blogs τουριστών που διαβάζω για την Αθήνα, όλα μα όλα, ακόμη και όσα την υμνούν για το «διαφορετικό» της στιλ, μιλούν για την έλλειψη καθαριότητας. Για το πνίξιμο κτιρίων και ασφάλτου. Αναρωτιέται ο κοινός νους. Τι περιμένουμε για να αντιστρέψουμε το κλίμα;
(του Νίκου Βατόπουλου, από την εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 9/07/2008)