Πριν ακόμη από τη σύνοδο του Παρισιού, την περασμένη εβδομάδα, με θέμα τη Μεσογειακή Ενωση, η Ευρώπη είχε πάντα στραμμένα τα βλέμματά της στις νότιες περιοχές της γηραιάς ηπείρου. Στη Βαρκελώνη, πριν από 13 χρόνια, είχε αναληφθεί μία παρεμφερής πρωτοβουλία, η οποία όμως απέτυχε, χωρίς να κατορθώσει να υλοποιήσει τις υποσχέσεις της. Σήμερα οι ελπίδες είναι περισσότερες, διότι οι πολιτικοί που έφθασαν στο Παρίσι περπάτησαν πάνω σε ένα δρόμο γεμάτο με επιχειρηματικές προοπτικές.
Οι εμπορικές συναλλαγές από τις αρχές του αιώνα μας -από το Μαρόκο έως και την Τουρκία- εξαπλασιάστηκαν μέχρι το 2006 και έφτασαν τα 59 δισεκατομμύρια δολάρια, ξεπερνώντας εκείνες των χωρών της Μercosur στη Λατινική Αμερική (25 δισ. δολάρια) και δεν απέχουν και πάρα πολύ από τις αντίστοιχες της Κίνας (61 δισ, δολάρια). Παράλληλα, ο ρυθμός της οικονομικής ανάπτυξης στα κράτη της Μεσογείου έτρεχε με ποσοστό της τάξης του 4,4% ετησίως, πολύ χαμηλότερο από της Κίνας, αλλά είναι ταχύτερος σε σχέση με άλλων περιοχών της Ευρώπης.
Μεγάλες επενδύσεις
Παρότι εξακολουθούν να επικρατούν η Τουρκία, το Ισραήλ και η Αίγυπτος, οι περισσότερες χώρες της Μεσογείου επωφελούνται από τη γενικότερη οικονομική ανάπτυξη της περιοχής. Εκτός από τον πετρελαϊκό τομέα και τον τομέα του φυσικού αερίου, οι επενδύσεις «εξαπλώνονται» και στον τομέα της παροχής υπηρεσιών, των τηλεπικοινωνιών των λιανικών πωλήσεων και στον κατασκευαστικό κλάδο. Παράδειγμα αποτελεί το εργοστάσιο κατασκευής αυτοκινήτων που σχεδιάζουν να αναγείρουν στο Μαρόκο η Renault και η Nissan, όπως επίσης και το νέο λιμάνι για φορτοεκφωρτώσεις κοντέινερ έξω από το Τάνγκιερ -το οποίο θα είναι μεγαλύτερο από το αντίστοιχο του Λονγκ Μπιτς στις δυτικές ακτές των Ηνωμένων Πολιτειών.
Το μεγαλύτερο μέρος των κεφαλαίων προέρχεται από την Ευρώπη, όπως συνέβη και με τις επενδύσεις των 8,8 δισ. ευρώ που έκανε η γαλλική τσιμεντοποιία Lafarge στην βιομηχανία τσιμέντου στην Αίγυπτο.
Τα προβλήματα
Οι Αμερικανοί δαπανούν σε εξοπλισμούς διαστήματος, οι Αραβες δαπανούν τα πετροδολάριά τους στη στεγαστική αγορά και τον κατασκευαστικό τομέα, οι Βραζιλιάνοι επενδύουν στη βιομηχανία λιπασμάτων και κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων και οι Ινδοί στις τηλεπικοινωνίες και τη φαρμακοβιομηχανία. Σε όλη αυτή την ποικιλομορφία υπάρχει ισχύς και ανάγκη εκμετάλευσης των ευκαιριών. Η αναδυόμενη Μεσόγειος, ή επί το ευγενέστερον το Club Med, θα πρέπει να ξεπεράσει ακόμη πολλά εμπόδια.
Με εξαίρεση το Ισραήλ, η περιοχή πάσχει από έργα υποδομής, ενώ την χαρακτηρίζει ένα ασθενές εκπαιδευτικό σύστημα και ανεργία. Σε αντίθεση με την Ανατολική Ευρώπη, τα κράτη της οποίας είχαν συνάψει εμπορικούς δεσμούς την εποχή του κομμουνισμού, τα κράτη της Μεσογείου δεν έχουν και τόσο ισχυρούς εμπορικούς δεσμούς μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να χάνουν τα οφέλη της εξειδίκευσης.
Ελεύθερες συναλλαγές
Η πρώτη δοκιμή για τη Μεσογειακή Ενωση έγκειται στο εάν ο κ. Σαρκοζί επιθυμεί να δει το Club Med ως ένα σχήμα που δεν διευρύνει μόνο τη δόξα της Γαλλίας. Εάν όντως επιθυμεί η νέα Ενωση να επιβιώσει, θα πρέπει να αποδεχτεί ότι είναι προς όφελος όλων των κρατών της Μεσογείου. Αυτό σημαίνει μία περιοχή ελεύθερων εμπορικών συναλλαγών, που θα ανοίξει τις πύλες της Ε.Ε. στα προϊόντα και τις υπηρεσίες των χωρών του Νότου. Κυρίως των αγροτικών προϊόντων, για τα οποία η Γαλλία προκαλεί τόσο θόρυβο στις διεθνείς εμπορικές συνομιλίες.
(Από την εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 19/07/2008)