Από της υπογραφής της, η Τουρκία - αν και υπαγορεύσασα τους όρους της Λωζάννης, ως «νικήτρια» του πολέμου στην Μικρά Ασία - άρχισε να μην την εφαρμόζει. Κατέκτησε το 1939 την Συριακή επαρχία της Αλεξανδρέττας (Χατάϋ), διαρκούντος του β’ παγκοσμίου πολέμου αλλοίωσε πληθυσμιακώς τις πρώην Ελληνικές νήσους Τένεδο και Ίμβρο και μεταπολεμικώς εξόντωσε την Ελληνική κοινότητα της Κων/λεως .Το 1974 εισέβαλε στην Κύπρο από την οποία είχε παραιτηθεί απ’ το 1916.
Προφασιζόμενη η Τουρκία ότι «εγκλωβίζεται» από γειτονικά κράτη (Ελλάδα, Κυπριακή Δημοκρατία, Συρία, Αρμενία) επανέφερε την Ναζιστική θεωρία του «ζωτικού χώρου» (Lebensraum) δια της καταλήψεως ξένων εδαφών (Κύπρος, Συρία) και αμφισβήτησε το ισχύον διεθνές δίκαιο της Θαλάσσης (Τουρκολυβικό συμβόλαιο vs UCLOS) .
Διά της απειλής βίας (casus belli το 1975 και Ίμια το 1996) με στόχο τον εκφοβισμό και εν τέλει την υποταγή ξένων κυβερνήσεων (Ελλάδος, Κύπρου, Συρίας, Αρμενίας) προσπάθησε να επιβάλλει τα επεκτατικά της σχέδια («Γκριζάρισμα» Αιγαίου», διεθνή αναγνώριση του ψευδοκράτους στα Κατεχόμενα).
Εν τούτοις, η Τουρκική πολιτική, που υποκρύπτεται πίσω από νεοθωμανική ατζέντα του προέδρου Ταγίπ Ερντογάν, άρχισε να ξεφτίζει την τελευταία τετραετία τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό της.
Ο Ερντογάν, κάποιας ηλικίας (69 ετών), με εύθραυστη υγεία και μεταφυσικές εμμονές (Αγιασοφιά) απώλεσε το έλεγχο της Τουρκίας δύο φορές μέχρι τούδε (στρατωτικόν αποτυχόν κίνημα το 2016 και διπλές προεδρικές εκλογές, με «νίκη» μόλις του 52% εφέτος). Έχασε εν τω μεταξύ τους παραδοσιακούς «συμμάχους» της – κυρίως την Αμερική και την πλειοψηφία των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ, ενώ η νομολογία του διεθνούς δικαστηρίου της Χάγης απέρριψε τις Τουρκικές αξιώσεις στη Μεσόγειο θάλασσα (Νησιά δεν «ενθυλακώνονται», ούτε στερούνται υφαλοκρυπίδος, η μονομερής οριοθέτηση δεν συνιστά τίτλον κυριότητος κ.λπ.).
Η εγκυρότητα των Τουρκικών αξιώσεων άρχισε από νωρίς, να φθίνει. Το 1976, με το μορατόριουμ της Βέρνης δεν τόλμησε να εφαρμόσει τις παραχωρήσεις ερεύνης και εκμεταλλεύσεως που είχε χορηγήσει το 1973 η Τουρκική δημοσία επιχείρηση υδρογονανθράκων ΤΡΑΟ στο Βόρειο Αιγαίο. Η εν συνεχεία απόσυρση των ξένων πληρωμάτων και σκαφών, που είχαν αναλάβει την διερεύνηση των υποθαλασσίων κοιτασμάτων όχι μόνο στην Μεσόγειο αλλά και στη Μαύρη Θάλασσα, υποχρέωσε την Τουρκία σε ένα πολυδάπανο σχέδιο αναπτύξεως εγχωρίου στόλου και τεχνογνωσίας που κόστισε πολλά εκατομμύρια δολάρια, χωρίς απτά αποτελέσματα έως τώρα, παρά μόνο στον εσωτερικό Εύξεινο Πόντο.
Η ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 1998 και η ανακήρυξη της Κυπριακής ΑΟΖ στη περιοχή της Λυκίας θαλάσσης, απ’ τον αείμνηστο Κύπριο πρόεδρο Τάσσο Παπαδόπουλο, έτυχε της υποστηρίξεως αν όχι όλων των χωρών-μελών της ΕΕ , τουλάχιστον υπό της Γαλλίας και της Ιταλίας των οποίων οι εθνικές εταιρίες ΤΟΤΑΛ και ΕΝΙ ανέλαβαν τα δικαιώματα εκμεταλλεύσεως υποθαλασσίου πλούτου της ελευθέρας Κύπρου, με θετικά μέχρι τούδε αποτελέσματα ανακαλύψεως κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Η ανάληψη της κυβερνήσεως το 2019 από την ΝΔ με πρωθυπουργό τον Κυρ. Μητσοτάκη έδωσε άλλο ένα χτύπημα στα επεκτατικά σχέδια της Τουρκίας και στο παράτυπο Λιβυκό συμβόλαιο. Είχε προηγηθεί ο νόμος Μανιάτη που εκχώρησε περιοχές του Ιονίου πελάγους και της δυτικής Κρήτης, σε Αμερικανικές, πολυεθνικές και Ελληνικές εταιρίες πετρελαίου ΕξονΜόμπιλ, Σέλλ, Σέβρον κι ΕΛΠΕ, που ουσιαστικά το αγνόησε, όπως κι ο Χάρτης της Σεβίλλης που παρήγγειλε η Κομισιόν της ΕΕ, ο οποίος δικαιώνει τις Ελληνικές θέσεις για την κατάργηση της Τουρκολιβυκής συμφωνίας η οποία ουδέποτε επεκυρώθη.
Κυρίως όμως ο επανεξοπλισμός των Ελληνικών ενόπλων δυνάμεων και η άτυπος «συμμαχία» της Τουρκίας με την Ρωσία στον πόλεμο της Ουκρανίας το 2022 είχε καταλυτικές συνέπειες για την εφαρμογή της «Γαλάζιας Πατρίδας».
Η απόκτηση υπό της Ελλάδος 15 Γαλλικών μαχητικών ΡΑΦΑΛ, η επικράτηση του πολεμικού της ναυτικού («επακουμβήσεις» Τουρκικών κορβετών κι ο εγκλωβισμός υποβρυχίων στο Αιγαίον), η αποτελεσματική επέμβαση της Ελληνικής αεροπορίας επί 50ετία στους αιθέρες του Αιγαίου, αμφισβήτησαν τις Τουρκικές «προβολές ισχύος».
Η ματαίωση της εισβολής «πτωχοδιαβόλων» απ’ τον Τουρκικό θύλακο του Καραγάτς, στον Έβρο και κυρίως , η εναλλακτική οδός, έναντι των Δαρδανελίων, με την ανάπτυξη του λιμένος της Αλεξανδρουπόλεως, έδωσαν χαριστική βολή στην απόπειρα νέων «τετελεσμένων» υπό του Ερντογάν.
Ο καταστρεπτικό σεισμός στην ΝΑ Τουρκία τον Φεβρουάριο του 2023 σταμάτησε τις παραβιάσεις του Ελληνικού εναερίου χώρου από την Τουρκική αεροπορία, με πρόφαση τις μέλλουσες διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα, παρέχοντας «φύλλο συκής» στην απογύμνωση του δόγματος της «Γαλάζιας Πατρίδας».
Η εχθρική στάση του Αμερικανικού Κογκρέσου απέναντι στην Τουρκία, η πρωτοφανής άρνηση της κυβερνήσεως Μπάιντεν να πωλήσει τα Αμερικανικά μαχητικά F-35 κι F-16 στην Τουρκική αεροπορία, εάν δεν σταματήσει να συνεργάζεται με την Ρωσία (S-400) και να παραβιάζει συμμαχικά σύνορα στην Μεσόγειο (Κύπρος και Ελλάδα) αποδεικνύει ότι έστω και αργά, η Αμερικανική πολιτική τάσσεται εναντίον της «Γαλάζιας Πατρίδας», την οποία ενεργά αμφισβητεί χωρίς να το διατυπώνει.
Οι εύστοχες συμφωνίες Δένδια για την ΑΟΖ με την Ιταλία και Αίγυπτο κουρελιάζουν το ιδεολόγημα της «Γαλάζιας Θάλασσας» που ναυάγησε στα νερά της Μεσογείου. Αρκεί να μην γίνει καμία… ναυαγιαίρεσης της, που υποστηρίζουν οι οπαδοί εξευμενισμού του Ερντογάν.