Η τεχνολογία δέσμευσης, αξιοποίησης και αποθήκευσης άνθρακα (CCUS) θεωρείται το τελευταίο όπλο στη μάχη για τη μείωση των εκπομπών CO2 και την επίτευξη των στόχων της Συμφωνίας του Παρισιού για το Κλίμα.  Όμως, παρά το γεγονός ότι έχουν μπει οι βάσεις για την ανάπτυξη μερικών εκατοντάδων έργων, παγκοσμίως, που θα μπορούσαν να συμβάλουν προς αυτή την κατεύθυνη. Εν τούτοις, η μείωση της εκπομπής διοξειδίου του άνθρακα που μπορούν να επιτύχουν είναι μόλις ένα κλάσμα εκείνης που χρειαζόμαστε 

– ο ΙΕΑ αναφέρεται σε τέσσερα δισεκατομμύρια τόνους έως το 2035. Η δραστηριότητα που διανοίγεται είναι σημαντική, υπό προϋποθέσεις. Η τεχνολογία CCUS  της οποίας οι δυνατότητες και οι προοπτικές παρουσιάστηκαν νωρίτερα τον Οκτώβριο σε ειδική μελέτη του ΙΕΝΕ, αποτελεί μια πολλά υποσχόμενη θεωρία. Η απόσταση που πρέπει να διανυθεί ως ότου μπορέσει να έχει μετρήσιμα αποτελέσματα είναι μακρυνή. Ιδίως στην Ελλάδα, όλο τούτο παραπέμπει περισσότερο σε «ευγενείς» επιδιώξεις παρά σε οτιδήποτε με απτές διαστάσεις. Κυρίως, επειδή η συλλογή και δέσμευση CO2 αποτελεί αμιγώς εμπορική δραστηριότητα που υπάγεται στους κανόνες της αγοράς. Οι συναλλαγές σε commodity – διότι περί αυτού πρόκειται-  συνοδεύονται από κίνδυνο και απαιτήσεις και στη συγκεκριμένη περίπτωση η επίκληση της προστασίας του περιβάλλοντος δεν αρκεί για να δικαιολογήσει την ενασχόληση στην αναδυόμενη αγορά CCUS, αφού ορισμένοι θα κερδίζουν χρήματα και κάποιοι άλλοι θα καλούνται να πληρώσουν το κόστος....      

 

*Mπορείτε να διαβάσετε όλο το κείμενο στη στήλη "Σχόλιο" του energia.gr εδώ