κατά την επιμνημόσυνη τελετή του στρατηγού Σουλεϊμανί των «Φρουρών της (Ιρανικής) Επαναστάσεως», που όμως εδολοφονήθη προ έτους από Ισραηλινό μη επανδρωμένο αεροσκάφος. Ενέχεται όμως η αόρατος χείρ του «Ισλαμικού κράτους» να εκκινήθει από το Αφγανιστάν αλλά κατηγορήθη και η Σουνιτική οργάνωση «Γιαίς-Αλ- Αντλ» που εδρεύει στο Πακιστάν.
Πλήρες κομφούζιον δηλαδή αλλά όχι ανεξήγητο: Οι μουλάδες που κυβερνούν την σημερινή Περσία τελούν υπό λαϊκή πίεση και προσπαθούν να συσπειρώσουν την Ιρανική κοινή γνώμη πέριξ του ανωτάτου ηγέτου, του αγιατολάχ Αλί Χαμεϊινί, που διανύει το 85 έτος της ηλικίας του και περιβάλλεται από τους ανυποχώρητους «Φρουρούς» και τον σκληροπυρηνικό κλήρο. Ένα άλλο τμήμα των μουλάδων, καθώς και μεγάλο μέρος του Ιρανικού λαού, που υποφέρει από τις Αμερικανικές εμπορικές κυρώσεις, επιδιώκει την χαλάρωση της εντάσεως των σχέσεων με την δύση, για να βελτιώσει το βιοτικό του επίπεδο.
Η όξυνση της καταστάσεως στην Ερυθρά Θάλασσα, από τα πυραυλικά πλήγματα των Υεμενητών επαναστατών «Χούθι» κατά εμπορικών πλοίων τρίτων χωρών, έχει εμπλέξει εμμέσως το Αμερικανικό και Βρετανικό πολεμικό ναυτικό στον πόλεμο Χαμάς – Ισραήλ, που μαίνεται επί δίμηνον. Η κυβέρνηση του Ιράν στηρίζει τους «Χούθι» κι οι μυστικές της υπηρεσίες υποπτεύονται ότι η Μοσάντ δρα από το Ιρακινό Κουρδιστάν, πράγμα που απορρίπτει η σουνιτική κυβέρνηση της Βαγδάτης.
Καθώς οι πολεμικές επιχειρήσεις στην Γάζα δεν εννοούν να λήξουν κι ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Βενιαμίν Νετανιάχου απορρίπτει την ίδρυση Παλαιστινιακού κράτους, δυσχέρειες ανακύπτουν στο διεθνές εμπόριο από την διακοπή της κυκλοφορίας πλοίων στη διώρυγα του Σουέζ και το χρονοβόρο και πολυέξοδο ταξίδι με παράκαμψη του ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδος, στη Νότιο Αφρική.
Το κουβάρι της πολιτικής καταστάσεως στην Εγγύς Ανατολή περιπλέκεται αντί να επιλύεται αλλά κοινό σημείο όπου συναντώνται όλες οι παράμετροι της δυσεπιλύτου εξισώσεως, καταλήγουν στο ιερατείο του Ιράν που έχει την εξουσία από το 1979 μετά την πτώση του Σάχη. Έτσι, αποδεικνύεται με πόση ελαφρότητα η Δύση αντιμετώπισε το Περσικό δυναστικό πρόβλημα που σήμερα έχει εξελιχθεί σε διεθνή πολιτική γάγγραινα με πυρηνικές προεκτάσεις. Δεν είναι τόσο οι Παλαιστίνιοι υπεύθυνοι, ούτε οι Ισραηλίτες για την μεταξύ των διαμάχη, όσον οι θεολόγοι του Ιράν που κινούν τα νήματα της.
Κάποια ιδέα αποκτούμε και στην χώρα μας από την άρνηση της θεολογίας να αντιληφθεί τα πραγματικά προβλήματα του Ελληνικού λαού κι όχι να σωπαίνει στα πολιτικά παιγνίδια με τον «γάμο των ομοφύλων». «Απόδοτε ούν τα Του Θεού, Τω Θεώ και τα του Καίσαρος τω Καίσαρι», είπεν ο Κύριος. (Ματθ.22)