Ο Ντούγκιν θεωρείται μυστικιστής τύπου Ρασπούτιν, ιστορική σύγκριση που ευνοείται από την εμφάνιση του και κυρίως το παχύ και μακρύ μούσι του. Για τον Ντούγκιν ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι “πόλεμος δια αντιπροσώπων και κατά του σατανισμού της Δύσης”, πολλοί βέβαια είναι εκείνοι που αμφισβητούν το ότι έχει επιρροή στον Πρόεδρο της Ρωσίας, εκείνο όμως που είναι αδιαμφισβήτητο είναι ότι αυτός ο υποστηρικτής της εισβολής στην Ουκρανία επηρεάζει πολιτικούς, ακαδημαϊκούς και επιστημονικούς κύκλους, και είναι εξαιρετικά δημοφιλής στο κοινό και στην κοινή γνώμη, στην Κίνα, τη Μέση Ανατολή, την Λατινική Αμερική και τον αναπτυσσόμενο κόσμο, γράφει ο βρετανικός Spectator.
O Ντούγκιν έδωσε συνέντευξη στο βρετανικό περιοδικό ένα χρόνο μετά τη δολοφονία της κόρης του Ντάρυα, η οποία σκοτώθηκε από έκρηξη βόμβας στο αυτοκίνητο της έξω από τη Μόσχα. Η έρευνες των αρχών για την δολοφονία δεν έχουν φέρει απτά αποτελέσματα, όλες όμως οι υποψίες πέφτουν πάνω σε εγκληματικά στοιχεία συνεργαζόμενα με την Ουκρανία, υποψίες που υπάρχουν τόσο στις ρωσικές όσο και στις δυτικές μυστικές υπηρεσίες. Η Ντάρυα είχε και αυτή κάνει πολλούς εχθρούς καθώς είχε δημιουργήσει ιστοσελίδα που σύμφωνα με δυτικούς παρατηρητές και δημοσιογράφους διέδιδε την προπαγάνδα της Wagner Group, οι περισσότεροι όμως εκτιμούν ότι πραγματικός στόχος των δολοφόνων ήταν ο Αλεξάντερ Ντούγκιν, ο οποίος τελευταία στιγμή είχε αποφασίσει να αλλάξει πρόγραμμα και αυτοκίνητο και να μην ταξιδέψει με την κόρη του. Το ζήτημα είναι προσωπικό είπε ο Ντούγκιν στη συνέντευξη του, δεν σκότωσαν μόνον την κόρη μου, σκότωσαν και εμένα και τη ζωή μου, τα πάντα σταμάτησαν στις 20 Αυγούστου του 2022, ήταν μια επιτυχία των σατανιστών και των σκλάβων τους λέει ο Ντούγκιν, με σκότωσαν 100 φορές όταν σκότωσαν την κόρη μου, πέτυχαν το σκοπό τους, εγώ η σύζυγος μου, η γιαγιά της Ντάρυα, σταυρωθήκαμε μαζί της.
Η απώλεια της κόρης του, αποτελεί το πλαίσιο μέσα στο οποίο ο Ντούγκιν αναλύει τα γεγονότα και τον πόλεμο στην Ουκρανία, το ζήτημα της Ουκρανίας δεν είναι μια απλή τοπική διαφορά λέει ο Ντούγκιν, πρόκειται για κρίση μέγιστης σημασίας και ίσως για το σημαντικότερο γεγονός της σύγχρονης ιστορίας. Η μεγάλη ιδέα του Ντούγκιν, την οποία μοιράζεται με τον Βλαντιμίρ Πούτιν και άλλους ξένους ηγέτες είναι ότι ο μονοπολικός κόσμος με τη Δύση επικεφαλής πρέπει να καταλυθεί και να δημιουργηθεί ένας πολυπολικός κόσμος, με πολλές μεγάλες δυνάμεις. Η επίτευξη του στόχου αυτού, υποστηρίζει ο Ντούγκιν θα απελευθερώσει τον κόσμο και τα έθνη από την καταπίεση του φιλελεύθερου δυτικού ιμπεριαλισμού, και θα δημιουργήσει μια εναλλακτική παγκόσμια τάξη με κυρίαρχους και ανεξάρτητους πολιτισμούς, ένας από αυτούς είναι η Ρωσία και ένας άλλος η Κίνα. Παράλληλα με αυτούς θα υπάρχει ο Ισλαμικός Κόσμος, η Αφρική, η Λατινική Αμερική και η Δύση, η οποία όμως δεν θα κυριαρχεί και δεν θα καταπιέζει τους υπολοίπους.
Η κατάσταση στο Ισραήλ υποστηρίζει ο Ντούγκιν, αποτελεί μέρος του παγκόσμιου πολιτικού παζλ, καθώς υπάρχουν ξεκάθαρα δύο αντίπαλα στρατόπεδα. Οι παγκοσμιοποιητές – μονοπολυπολιστές και οι πολυπολιστές, κανείς φυσικά δεν μπορεί να υποστηρίξει και να εγκρίνει αυτό που έκανε η Χαμάς, από τη στιγμή όμως που οι ΗΠΑ, η ΕΕ, η Βρετανία και το παγκόσμιο φιλελεύθερο κατεστημένο τάχθηκαν στο πλευρό του Ισραήλ, ο κύβος ερρίφθη. Οι πολυπολιστές στηρίζουν τους Παλαιστινίους, ο Πούτιν διατηρεί άριστες σχέσεις με το Ισραήλ και τον Μπενιαμίν Νετανιάχου, αλλά η λογική του πολυπολικού κόσμου τον εξαναγκάζει να υποστηρίξει τους Παλαιστινίους και να αποδώσει τις ευθύνες για τη συνέχιση του πολέμου στο στρατό του Ισραήλ. Ο Ντούγκιν επίσης διαπιστώνει ότι σχηματίζεται ένας ισλαμικός πόλος σχηματίζεται και προσανατολίζεται εναντίον των ΗΠΑ και της συλλογικής Δύσης. Ο Ισλαμικός Κόσμος και οι Μουσουλμάνοι αποκτούν όλο και περισσότερο ξεκάθαρη συνείδηση και γνώση για τις παγκόσμιες γεωπολιτικές συνθήκες και την ισορροπία δυνάμεων. Καταλαβαίνουν λέει όλο και περισσότερο εις βάθος τον πόλεμο Ουκρανίας – Ρωσίας, των οποίο και κατανοούν ως ένα ακόμη μέτωπο στον πόλεμο κατά της παγκοσμιοποίησης και του μονοπολικού κόσμου, όπως και την περίπτωση της Ταϊβάν. Παντού η ερμηνευτική του Ντούγκιν είναι μια και μοναδική, παγκοσμιοποιητές εναντίον πολυπολιστών.
Στον ιδανικό κόσμο του Ντούγκιν το πολιτικό και οικονομικό σύστημα δεν θα είναι ούτε καπιταλιστικό, ούτε κομμουνιστικό ούτε φασιστικό, αλλά μια ανώτερη πολιτική και ιστορική σύνθεση, ενώ αντλεί και ιδέες από τον Βρετανό γεωγράφο Σερ Χάλφορντ Μακίντερ, ο οποίος στη θεωρία του κάνει λόγο για πόλεμο μεταξύ των χερσαίων και των ναυτικών δυνάμεων. Η Ρωσία λέει ο Ντούγκιν είναι χερσαία, και η Δύση ναυτική δύναμη, μεταξύ τους υπάρχει διαμάχη όπως μεταξύ Ρώμης και Καρχηδόνας, Αθήνας και Σπάρτης, η Ουκρανία ανήκει στην ενδιάμεση γεωγραφική ζώνη, και όπως το βλέπουν Πούτιν και Ντούγκιν, ο έλεγχος της ενδιάμεσης γεωγραφικής ζώνης κρίνει την ισορροπία δυνάμεων μεταξύ ναυτικών δυνάμεων και χερσαίων δυνάμεων. Για να καταλάβει κάποιος την γεωπολιτική σκέψη του Αλεξάντερ Ντούγκιν οφείλει να γνωρίζει και την θρησκευτική φιλοσοφία του, σύμφωνα με τις απόψεις του η Ρωσία διαδραματίζει το ρόλο του προπύργιου της Ορθοδοξίας και του Χριστιανισμού εναντίον της “αντίχριστης” Δύσης, η οποία όπως λέει διαστρέφει την ανθρώπινη φύση και καταστρέφει δια του φιλελευθερισμού τη συλλογική πολιτιστική και θρησκευτική της ταυτότητα, υιοθετώντας δόγματα όπως ο μεταμοντερνισμός και ο ιδεολογικός σχετικισμός.
Ειδικά για τη Βρετανία, ο Ντούγκιν υποστηρίζει ότι “δεν είναι απλά ο μικρός σατανάς στο πλευρό του μεγάλου σατανά των ΗΠΑ, με το Μπρέξιτ η Βρετανία δεν κατάφερε να απελευθερωθεί από την παγκόσμια φιλελεύθερη ελίτ, αλλά ξαναζωντάνεψε το φάντασμα του βρετανικού ιμπεριαλισμού αλλά αποτελεί καρικατούρα του παλαιού βρετανικού ιμπεριαλισμού χωρίς δύναμη και παγκόσμια ισχύ. Οι Ρώσοι όμως, λέει ο Ντούγκιν μισούν περισσότερο τους Βρετανούς από τους Αμερικανούς. Οι Αμερικανοί υποστηρίζει δεν είναι ιδιαίτερα ευφυείς, οι Βρετανοί όμως είναι σατανικά ευφυείς και ο “σατανικός πολιτισμός τους δαιμονοποιεί όλο και περισσότερο τη Ρωσία, τον Πούτιν αλλά και όλους τους πολυπολιστές που θέλουν την ανεξαρτησία τους, η Βρετανία λέει ωθεί τη Δύση να σκληραίνει παντού και σε όλα τα μέτωπα τη στάση της. Ο Ντούγκιν προβλέπει ότι μετά τον πόλεμο η Ρωσία μπορεί να αποδεχθεί τη διπλωματική λύση δύο κρατών στην Ουκρανία, σταδιακά η ανατολική Ουκρανία θα γίνει τμήμα της ρωσικής επικράτειας, η Ρωσία δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει χωρίς αυτή, και δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα αν η Δύση εκτραπεί και αρχίσει να προωθεί λύσεις που θα υπονομεύουν το μέλλον της Ρωσίας και της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
O μυστικοσύμβουλος του Πούτιν τονίζει επίσης στην συνέντευξη του στο Spectator ότι θα είναι απόλυτη τρέλα κάποιοι να γελοιοποιήσουν τους λόγους για τους οποίους η Ρωσία κατέφυγε στον πόλεμο, η εσχατολογία επηρεάζει τις σκέψεις και τη λήψη των αποφάσεων στο μυαλό μας και στο Κρεμλίνο λέει ο Ντούγκιν, ο Πρόεδρος Πούτιν δεν θα διστάσει να τα χρησιμοποιήσει αν η Ρωσία αρχίσει να αποτυγχάνει στον πόλεμο επισημαίνει, αλλά παραδέχεται ότι ο πόλεμος επηρεάζει αρνητικά και την Ουκρανία που έχει ουσιαστικά καταστραφεί, και τη Ρωσία που είναι απομονωμένη και υφίσταται μεγάλο οικονομικό κόστος από τις δυτικές κυρώσεις, η Δύση μπορεί να συνυπάρξει μαζί μας με οδηγό ένα μέλλον με αμοιβαία κέρδη και οφέλη. Τα εμπόδια και τα πισωγυρίσματα με τα οποία είναι αντιμέτωπος ο ρωσικός στρατός στην Ουκρανία δεν επηρεάζουν τον πατριωτικό ζήλο των Ρώσων λέει ο Ντούγκιν, οι διεθνείς οικονομικές κυρώσεις δεν πρόκειται να επηρεάσουν τη Ρωσία και να αλλάξει πολιτική, ο ρωσικός στρατός δεν έχει ακόμη χρησιμοποιήσει το μέγιστο της δύναμης του και των δυνατοτήτων του. Ο Ντούγκιν συγκρίνει στη συνέντευξη του τον πόλεμο στην Ουκρανία με τα Πάθη του Χριστού πριν από τη Σταύρωση, η Ρωσία θυσιάζεται λέει για το καλό της ανθρωπότητας προβαίνοντας σε πράξεις το αποτέλεσμα των οποίων θα φανεί αργότερα, θρησκευτικά και πολιτικά η Μόσχα εφαρμόζει μια γεωπολιτική πολιτική με στόχους που είναι οι σημαντικότεροι στην ιστορία της ανθρωπότητας, και έχει διαστάσεις αποκάλυψης.
(από την εφημερίδα “ΕΣΤΙΑ”)