Ωστόσο με όλα συμβαίνουν τελευταία στην πατρίδα μας σας εξομολογούμαι ότι δυσκολεύομαι πλέον πάρα πολύ για να βρώ άλλες λέξεις για να περιγράψω αυτό που συμβαίνει εσχάτως στην εξωτερική μας πολιτική. Η πολιτική μας τάξη πρωταγωνιστεί καθημερινά σε μικρές και μεγάλες προδοσίες. Αυτή είναι δυστυχώς η λέξη που μπορεί να περιγράψει τις πομπές της. Προδοσίες. Δεν πρέπει να φοβόμαστε τις λέξεις πλέον. Συμβαίνουν τόσο συγκλονιστικά πράγματα στην εξωτερική μας πολιτική που αν δεν τα στιγματίζουμε με τις σωστές λέξεις θα κατηγορηθούμε κάποτε και εμείς ότι ήμασταν επιλήσμονες του καθήκοντος μας. . Η αλήθεια είναι πικρή. Τινές πολιτικοί μας ταγοί συμπεριφέρονται προδοτικώς στο φώς της ημέρας.
Έχω τρία παραδείγματα. Το πρώτο: Η Ελλάς εξελέγη πανηγυρικά την Πέμπτη το βράδυ με 180 ψήφους μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας για δεύτερη φορά στην ιστορία της . Πρόκειται για μια προσπάθεια που άρχισε επί Υπουργίας Δένδια στο Υπουργείο Εξωτερικών. Η πρώτη εκλογή καταγράφηκε επί Υπουργίας του Πέτρου Μολυβιάτη το 2005 . Τι θα περίμενε κανείς αμέσως μετά την πανηγυρική εκλογή μας; Να ακούσουμε από την ηγεσία μας πολιτική και διπλωματική να διακηρύσσει ότι θα εντάξει στις προτεραιότητες της θητείας της θέματα διεθνούς και αλλά και θέματα εθνικού ενδιαφέροντος. Δυστυχώς οι πρώτες δημόσιες δηλώσεις του πρωθυπουργού και του Υπουργού Εξωτερικών ήταν φρικτά απογοητευτικές. Ο κύριος Γεραπετρίτης ξέχασε να περιλάβει στις προτεραιότητες της ελληνικής παρουσίας στο ανώτατο όργανο του ΟΗΕ το Κυπριακό (!!!) και περιορίστηκε σε μία μόνο γενικόλογη αναφορά μετά την συνάντηση του με τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ Γκουτιέρες. Για τον Έλληνα Υπουργό προτεραιότητες στο συμβούλιο θα είναι « η προστασία γυναικών και παιδιών», «η προστασία του θαλάσσιου εμπορίου», «η κλιματική αλλαγή» και « η ειρηνική διευθέτηση των διεθνών διαφορών». Ενώ ο πρωθυπουργός ερωτηθείς σχετικά για το αν η εκλογή της Ελλάδος στο Συμβούλιο Ασφαλείας θα βοηθήσει το Κυπριακό, απάντησε εντελώς παγερά:
«Ενδεχομένως, ναι!». Ναι σωστά διαβάσατε, αυτή ήταν η δήλωση του Έλληνος πρωθυπουργού για την Κύπρο μας: «Ενδεχομένως , ναι!». Στην πραγματικότητα η ελληνική πολιτική ηγεσία αντιμετωπίζει το Κυπριακό ως βαρίδι και δεν σκέφτεται ότι αν ποτέ ο μή γένοιτο πέσει η Κύπρος θα πέσει και η Ελλάς! Πείτε μου σας παρακαλώ τώρα, πενήντα χρόνια μετά την εισβολή του Αττίλα στο νησί ποια λέξη μπορεί να περιγράψει αυτή την πολιτική;
Παράδειγμα δεύτερο: Τα θαλάσσια πάρκα στο Αιγαίο. Ακριβέστερα στα Δωδεκάνησα. Δημοσιεύτηκε την περασμένη εβδομάδα σε κυριακάτικη εφημερίδα φωτογραφία στην οποία εικονίζονταν βοσκοί να απομακρύνουν από έξι νησίδες των Δωδεκανήσων τα αιγοπρόβατα τους. Η αποχώρηση βοσκών και κατοίκων από τα νησιά αυτά ισοδυναμεί σύμφωνα με την νομολογία του Διεθνούς Δικαστηρίου με την απώλεια του κυριαρχικού δικαιώματος να έχουν ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα. Καθώς προυπόθεση γι αυτό είναι η ύπαρξη οικονομικής ζωής. Και η βόσκηση και τα φωτοβολταικά που είχαν εγκατασταθεί πάνω στα νησιά σημαίνουν οικονομική ζωή. Τι συμβαίνει άραγε εδώ; Έρχεται το κράτος και αντί να επιβραβεύσει τους ήρωες βοσκούς που κατοίκησαν την βραχονησίδα τους διώχνει μαζί με τα αιγοπρόβατα τους χάριν της οικολογίας; Και υποχρεώνει τον τοπικό Δήμο Αστυπάλαιας να δεσμευτεί ότι δεν πρόκειται να επαναμισθώσει ποτέ τα πρόβατα σε βοσκούς! Αν προ διμήνου δεν είχε περιέλθει σε γνώση μου η πληροφορία ότι το κράτος ακύρωσε άδειες που είχε δώσει σε ιδιώτη να εγκατστήσει φωτοβολταικά σε 15 νησίδες πέριξ της Τήλου ίσως και να μην καταλάβαινα από την αρχή τι σημαίνει η ακύρωση κάθε οικονομικής δραστηριότητας σε βραχονησίδες της περιοχής. Ήξερα όμως. Πείτε μου τώρα και πάλι: Η απεμπόληση κυριαρχικού δικαιώματος και εθνικού πλούτου με δική μας απόφαση μετά από απαίτηση των Τούρκων πώς ονομάζεται; Βρείτε μου έναν επιεική όρο και θα τον αποδεχθώ. Αν υπάρχει!
Παράδειγμα τρίτο, η Θράκη. Χάλασε τον κόσμο για την Θράκη και την Συνθήκη της Λωζάννης στις περυσινές εθνικές εκλογές η ΝΔ. Σωστά. Άριστα. Φέτος; Φέτος ο Τούρκος Πρόξενος έχει πάρει από το χέρι την ηγεσία του μειονοτικού κόμματος ΚΙΕΦ και κάνει καμπάνια μαζί του αναμιγνυόμενος ωμότατα στα εσωτερικά μας πράγματα. Φέτος καταπατώνται από την ηγεσία του μειονοτικού κόμματος δύο Συνθήκες μαζί. Η Συνθήκη της Λωζάννης και η Συμφωνία των Πρεσπών. Καθώς το κόμμα διακηρύσσει προκλητικά ότι αποτελείται από «Τούρκους» και από «Μακεδόνες». Αλλά η Αθήνα, η κυβέρνηση δεν λέει τίποτε. Αφήνει το τουρκικό κράτος να αλωνίζει στην Θράκη λες και αποτελεί τσιφλίκι του. Πείτε μου πάλι σας παρακαλώ. Ποια λέξη μπορεί να περιγράψει αυτή την εγκληματική απάθεια ενώπιον της άσκησης ξένης κυριαρχίας ξένου κράτους επί ελληνικού εδάφους με κυβερνητική ανοχή αν όχι συναίνεση; Δεν θα επεκταθώ άλλο. Υπάρχουν στιγμές που η ελπίδα φουντώνει και πιστεύω βαθιά μέσα μου ότι μπορούμε να αποτρέψουμε τα τετελεσμένα που θα αλλάξουν στο μέλλον την Ελλάδα επί τα χείρω. Υπάρχουν όμως και στιγμές που η μοναξιά, οι σιωπές και η γενική αφασία σκορπούν μεγάλη απογοήτευση. Σε αυτή την δύσκολη στροφή είμαστε τώρα. Το έδαφος φεύγει κάτω από τα πόδια μας και εμείς ... αφήστε τα. Θα «παραδώσουμε» στην επόμενη γενιά μια Ελλάδα μικρότερη αλλά θα το μάθουμε απλώς μια μέρα ξαφνικά.
(από την εφημερίδα "ΕΣΤΙΑ")