Μα, πραγματικά οι Δημοκρατικοί θεωρούν ότι ο Μπάιντεν μπορεί να κυβερνήσει για άλλα τέσσερα χρόνια; Είναι αυτό προς το συμφέρον της πατρίδας τους; Να έχουν ένα υποψήφιο Πρόεδρο που μπερδεύει τα λόγια του και αναζητεί τρόπους ξεκούρασης; Αλήθεια υπάρχει κάποιος που πονάει την πατρίδα του και πιστεύει ότι ο Τζο Μπάιντεν θα είναι ένας ικανός Πρόεδρος; Ότι έχει ακόμα πολλά να δώσει; Η απλά οι Δημοκρατικοί έχουν αποφασίσει να τον θυσιάσουν καθώς δεν πιστεύουν ότι θα κερδίσουν έτσι κι αλλιώς.
Αλλά ακόμη και αν ο Μπάιντεν κερδίσει, καθώς και η υποψηφιότητα Τραμπ είναι προβληματική, θεωρεί κανείς εχέφρων άνθρωπος ότι θα καταφέρει να έχει μια αξιοπρεπή παρουσία; Ότι θα καταφέρει να αντιμετωπίσει με αποφασιστικότητα τις πολλαπλές παγκόσμιες προκλήσεις;; Ή θα φτάσουμε στο σημείο ο Αμερικανός Πρόεδρος να χρειάζεται και διερμηνέα; Και όσον αφορά τον ίδιο τον Τζο Μπάιντεν, που κανείς δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει την τεράστια εμπειρία και προσφορά του στην αμερικανική πολιτική σκηνή, γιατί επιμένει τόσο πολύ στην παραμονή του στην κούρσα μετά από όλη αυτή την αρνητική προβολή που έχει φτάσει στο σημείο της γελοιοποίησης;
Στην δε Γαλλία, το ζάρι που έριξε ο Μακρόν με την προκήρυξη πρόωρων εκλογών μπορεί να του βγήκε κατά κάποιον τρόπο, καθώς ο μόνος στόχος του ήταν να μην βγει αυτοδύναμη η Λεπέν. Ωστόσο έχει σκεφτεί με ποιόν θα κυβερνήσει μέχρι του 2027; Με τον νεοκομμουνιστή Ζαν Λυκ Μελανσόν, το πρόγραμμα του οποίου απειλεί να ρίξει την Γαλλία στα βράχια; Ποιό είναι το σχέδιο του για την επόμενη ημέρα; Που θα βρει συμμάχους για να περνάει τα νομοσχέδιά του; Η αυτό που τον ενδιαφέρει είναι μόνο να γαντζωθεί στην εξουσία μέχρι τις επόμενες προεδρικές εκλογές. Ακόμη κι αν αυτό αποβεί εις βάρος των εθνικών συμφερόντων; Και επειδή αποφάσισε να κρατήσει τον Ατάλ στην Πρωθυπουργία μέχρι το πέρας των Ολυμπιακών Αγώνων, αλήθεια γιατί προκήρυξε εκλογές λίγο πριν το μεγάλο αθλητικό γεγονός και δεν περίμενε μέχρι τον Σεπτέμβριο; Είναι δυνατόν να προκαλεί τόσο μεγάλη αστάθεια στην χώρα την ώρα που το Παρίσι ετοιμάζεται να υποδεχτεί το μέγα αυτό γεγονός;
Ο αρχισυντάκτης του Politico ανέφερε σε ένα άρθρο την εμπειρία του από τον Γάλλο Πρόεδρο. «Είναι ένας άνθρωπος με διαστρικό εγωισμό που είναι βαθιά ανασφαλής. Ένας ευγενικός, γοητευτικός και ζεστός άνθρωπος που δεν έχει σχεδόν καθόλου φίλους. Ένας πολιτικός του λιανικού εμπορίου που δεν μπορεί να συνδεθεί ή να συσχετιστεί με το γαλλικό κοινό. Γιατί τον μισούν τόσο πολύ οι άνθρωποι, ιδίως ο «λαός» της Γαλλίας; Όπως λέει ένας από τους συναδέλφους μου, θεωρείται αλαζόνας, ελιτιστής, μη σχετιζόμενος και ξένος για τους Γάλλους», ανέφερε χαρακτηριστικά ο Αντερλίνι, συνοψίζοντας ουσιαστικά το προφίλ του Γάλλου Προέδρου που πράγματι ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς και κατέληξε να οδηγεί την χώρα του στο χάος.
Και ο Γάλλος Πρόεδρος δεν είναι ο μόνος που έχει γαντζωθεί στην εξουσία. Ο Γερμανός ομόλογός του, Όλαφ Σολτς δεν λέει να την αποχωριστεί παρά την συντριβή της τρικομματικής κυβέρνησης του στις ευρωεκλογές. Η διαφορά δε με την Γαλλία είναι ότι στην Γερμανία τα πράγματα είναι πολύ ξεκάθαρα διότι πρώτοι στις δημοσκοπήσεις είναι οι Χριστιανοδημοκράτες και δεύτερο το Afd. Αυτό σημαίνει πολύ απλά ότι η χώρα δεν απειλείται από ακυβερνησία απλά ο Σοσιαλδημοκράτης Καγκελάριος θέλει να παραμείνει στην εξουσία μέχρι το τέλος ακόμη και αν ο γερμανικός λαός έχει εντελώς διαφορετική άποψη. Αυτό θα πεί δημοκρατία!
Δημοκρατικές διαδικασίες άλλωστε ακολούθησε και ο Ισπανός ηγέτης Πέδρο Σάντσεθ. Παρ ότι έχασε τις εκλογές στην Ισπανία τον περασμένο Ιούλιο, κατάφερε να συγκεντρώσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία συμμαχώντας με τους Καταλανούς αυτονομιστές του κόμματος Junts per Catalunya, του Κάρλες Πουτσδεμόν! Με αντάλλαγμα μάλιστα την χορήγηση αμνηστίας στους πρωταγωνιστές της απόπειρας απόσχισης της Καταλωνίας το 2017, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις στο εσωτερικό της χώρας. Αλλά τον κ. Σάντσεθ τίποτα δεν είναι ικανό να τον κουνήσει από την εξουσία. Ούτε καν η έναρξη έρευνας σε βάρος της συζύγου του για το εάν χρησιμοποίησε τη θέση της για να επηρεάσει επιχειρηματικές συμφωνίες της. Μετά από μια απόφαση για αναστολή των καθηκόντων του για πέντε ημέρες προκειμένου να αποφασίσει για το εάν θα παραμείνει στην εξουσία, εν τέλει κατέληξε ότι η Ισπανία τον χρειάζεται και θα παραμείνει. Όπως όλοι.