Φυσικά, είναι εξαιρετικά νωρίς για να γνωρίζει κανείς τα καθέκαστα της δολοφονίας και να υποδείξει τους ηθικούς αυτουργούς της. Ωστόσο, το συμπέρασμα στο οποίο θα καταλήξουν όλοι οι ενδιαφερόμενοι, εκτός και αν υπάρξει συγκεκριμένη απόδειξη περί του αντιθέτου, είναι ότι η δολοφονία διαπράχθηκε από ανθρώπους που δρούσαν για λογαριασμό του Ισραήλ.
Το γεγονός απομακρύνει, τουλάχιστον για τους επόμενους μήνες, κάθε πιθανότητα εξεύρεσης συμφωνίας για την κατάπαυση του πυρός στη Γάζα και την απελευθέρωση των Ισραηλινών ομήρων που κρατά από την 7η Οκτωβρίου η Χαμάς. Για τους τελευταίους, ειδικότερα, οι εξελίξεις ισοδυναμούν με καταδίκη.
Το πλήγμα, ωστόσο, είναι μεγαλύτερο για το Ιράν, παρά για τη Χαμάς. Η παλαιστινιακή ισλαμιστική οργάνωση δεν έχει προσωποκεντρική δομή - και ο Χανίγια, ο οποίος περνούσε τον χρόνο του μεταξύ Κατάρ και Τουρκίας, δεν έπαιζε τον ρόλο που έχει η επιτόπια στρατιωτική ηγεσία της Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας, ούτε ήταν πάντοτε πολιτικά ευθυγραμμισμένος μαζί της.
Για την Τεχεράνη η δολοφονία του Χανίγια συνιστά κατεξευτελισμό. Αποδεικνύει ότι εχθρικά δίκτυα (βασισμένα πιθανώς στην εκτός νόμου οργάνωση Μοτζαχεντίν-ε-Χαλκ) μπορούν να δρουν ανενόχλητα και ότι η Ισλαμική Δημοκρατία δεν μπορεί να προσφέρει ασφάλεια ούτε στους φιλοξενούμενούς της.
Ο λεγόμενος "άξονας της αντίστασης", ήτοι οι περιφερειακοί σύμμαχοι του Ιράν, θα βγάλει δυσάρεστα συμπεράσματα, ενώ οι ίδιες οι ιρανικές δυνάμεις θα χρειαστεί να επινοήσουν κάποιου είδους απάντηση. Πάντως, το "μήνυμα αποτροπής" του περασμένου Απριλίου, όταν, σε αντίποινα για την ισραηλινή επιδρομή στο ιρανικό προξενείο στη Δαμασκό, το Ιράν για πρώτη φορά εξαπέλυσε απευθείας πλήγματα στην επικράτεια του Ισραήλ, σχετικοποιείται ή και αναιρείται.
Άλλωστε, μέσα στο ίδιο 24ωρο σημειώθηκε όχι μόνο η δολοφονία του Χανίγιε, αλλά και η στοχοποίηση του ηγετικού στελέχους της Χεζμπολλάχ, Φουάντ Σουκρ σε ισραηλινή επιδρομή στην Βηρυτό, καθώς και οι επιχειρήσεις του αμερικανικού στρατού εναντίον (φιλο-ιρανικών) πολιτοφυλακών στο Ιράκ. Μοιάζει σαν να ξεδιπλώνεται μπροστά μας ένα σκηνικό μεγάλης περιφερειακής κλιμάκωσης.
Όλα αυτά μάλιστα συμπίπτουν με την αλλαγή ηγεσίας που σηματοδοτεί η ορκωμοσία του "μεταρρυθμιστή" Πεζεσκιάν, ο οποίος ως "σημαία" του είχε την εξεύρεση ενός νέου modus vivendi με τη Δύση. Συμπίπτουν όμως και με την αμερικανική προεκλογική περίοδο, όπου η πολιτική ευθύνη χάνεται κάπου μεταξύ του υπό αποχώρηση νυν προέδρου Τζο Μπάιντεν και των επίδοξων διαδόχων του, Ντόναλντ Τραμπ και Κάμαλα Χάρις.
Η τελευταία μάλιστα εξέπεμψε σήματα ότι σκοπεύει να είναι αυστηρότερη έναντι του Ισραήλ. Ακόμη και αν κατακτήσει την προεδρία, όμως, κινδυνεύει κατά την είσοδό της στον Λευκό Οίκο τον Ιανουάριο να παραλάβει μια Μέση Ανατολή σε ανεξέλεγκτη κατάσταση - ακριβώς όπως θα το ήθελε για τη δική του πολιτική επιβίωση ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου.
(από capital.gr)