τερματίζοντας ενδεχομένως την πρακτική της υγειονομικής ταφής των παλαιών πτερυγίων.
Στο έγγραφο «Manufacture and testing of biomass-derivivable thermosets for wind blade recycling» (Κατασκευή και δοκιμή θερμοπλαστικών που μπορούν να διαχωριστούν από τη βιομάζα για την ανακύκλωση πτερυγίων αιολικής ενέργειας) συμμετείχαν ερευνητές από πέντε ερευνητικούς κόμβους του NREL, συμπεριλαμβανομένου του Εθνικού Κέντρου Τεχνολογίας Αιολικής Ενέργειας και της κοινοπραξίας Bio-Optimized Technologies to keep Thermoplastics out of Landfills and the Environment (BOTTLE).
Οι ερευνητές κατασκεύασαν ένα πρωτότυπο πτερύγιο 9 μέτρων για να επιδείξουν την κατασκευασιμότητα μιας ρητίνης που αναπτύχθηκε από το NREL και μπορεί να χρησιμοποιηθεί από βιομάζα με το παρατσούκλι PECAN. Το ακρωνύμιο σημαίνει PolyEster Covalently Adaptable Network και η διαδικασία κατασκευής ταιριάζει με τις τρέχουσες μεθόδους, σύμφωνα με το NREL.
Η νέα ρητίνη, η οποία είναι κατασκευασμένη από υλικά που παράγονται με τη χρήση βιο-παραγώγιμων πόρων, λέγεται ότι αποδίδει στο ίδιο επίπεδο με το σημερινό βιομηχανικό πρότυπο για λεπίδες που κατασκευάζονται από θερμοσκληρυνόμενη ρητίνη και ξεπερνά ορισμένες θερμοπλαστικές ρητίνες που προορίζονται να είναι ανακυκλώσιμες.
Σύμφωνα με την υπάρχουσα τεχνολογία, τα πτερύγια των ανεμογεννητριών διαρκούν περίπου 20 χρόνια και στη συνέχεια μπορούν να ανακυκλωθούν μηχανικά, όπως για παράδειγμα να τεμαχιστούν, για χρήση ως υλικό πλήρωσης σκυροδέματος. Το PECAN αποτελεί πρόοδο λόγω της ικανότητάς του να ανακυκλώνει πτερύγια χρησιμοποιώντας ήπιες χημικές διεργασίες, δήλωσε το NREL.
Η διαδικασία χημικής ανακύκλωσης επιτρέπει την επανασυλλογή και επαναχρησιμοποίηση των συστατικών των λεπίδων ξανά και ξανά, επιτρέποντας την ανακατασκευή του ίδιου προϊόντος, σύμφωνα με τον Ryan Clarke, μεταδιδακτορικό ερευνητή στο NREL. Είπε ότι η χημική διαδικασία ήταν σε θέση να διασπάσει πλήρως την πρωτότυπη λεπίδα σε έξι ώρες.
Η έρευνα για τη ρητίνη PECAN ξεκίνησε με το τέλος. Οι επιστήμονες ήθελαν να φτιάξουν ένα πτερύγιο ανέμου που θα μπορούσε να είναι ανακυκλώσιμο και άρχισαν να πειραματίζονται με το ποια πρώτη ύλη θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν για την επίτευξη αυτού του στόχου. Η ρητίνη που ανέπτυξαν με τη χρήση σακχάρων που μπορούν να παραχθούν από βιολογικά υλικά παρείχε έναν αντίποδα στη συμβατική αντίληψη ότι ένα πτερύγιο που έχει σχεδιαστεί για να είναι ανακυκλώσιμο δεν θα έχει την ίδια απόδοση.