Ο Χαμενεϊ αναλαμβάνει αυτόν τον ρόλο πολύ σπανίως και πάντοτε σε στιγμές κρίσιμες για την Ισλαμική Δημοκρατία – τελευταία φορά μετά την δολοφονία του στρατηγού Κάσεμ Σολεϊμανί το 2020.
Σε μεγάλο βαθμό η σημασία της σημερινής τοποθέτησης του Χαμενεΐ έγκειται στο ίδιο το γεγονός της δημόσιας εμφάνισής του, μετά από ημέρες κατά τις οποίες ακουγόταν ότι ο ανώτατος ηγέτης του Ιράν έχει μεταφερθεί σε ασφαλή τοποθεσία, προκειμένου να αποφύγει την τύχη του δολοφονηθέντος από το Ισραήλ γραμματέα της Χεζμπολάχ, Χασάν Νασράλλα.
Κατά δεύτερον, έχει ιδιαίτερο συμβολισμό το γεγονός ότι ο Χαμενεΐ επέλεξε να εκφωνήσει το μεγαλύτερο μέρος της ομιλίας του στα αραβικά, απευθυνόμενος έτσι στο σύνολο της ισλαμικής Ούμμα και κατεξοχήν στους λαούς της Παλαιστίνης και του Λιβάνου.
Άλλωστε, η ομιλία του επικεντρώθηκε στο γεγονός ότι το σύνολο του ισλαμικού κόσμου αντιμετωπίζει απειλή, η οποία προέρχεται από τις ΗΠΑ (με το Ισραήλ ως όργανό τους), εξ ού και μόνο ενωμένος μπορεί αυτός να την αντιμετωπίσει.
Αυτό το πνεύμα ισλαμικής ενότητας διαπνέει άλλωστε και την πρωτοβουλία του Ιράν να αποστείλει τον μεν υπουργό Εξωτερικών στη Βηρυτό τον δε πρόεδρό του Μασούντ Πεζεσκιάν σε συνέδριο στη Ντόχα του Κατάρ για επαφές με τον εκεί Εμίρη και άλλους Άραβες ηγέτες, από τους οποίους φέρεται να απέσπασε δέσμευση ουδετερότητας (άρα μη χρησιμοποίησης των αμερικανικών βάσεων του Περσικού Κόλπου εναντίον του Ιράν).
Βασικό μέλημα του ανώτατου ηγέτη του Ιράν, έναν χρόνο μετά τις επιθέσεις της Χαμάς την 7η Οκτωβρίου 2003 και λίγα 24ωρα μετά τις ιρανικές πυραυλικές επιθέσεις στο Ισραήλ, ήταν να υπεραμυνθεί της παλαιστινιακής αντίστασης και της συμπαράστασης προς αυτήν, χαρακτηρίζοντάς την λογική, θεμιτή και νόμιμη. Τόνισε δε ότι η ιρανική πολιτική άμυνας καθοδηγείται από το Κοράνι, το ιρανικό Σύνταγμα και το διεθνές δίκαιο.
Με άλλα λόγια, θέλησε αφενός να δείξει ότι το Ιράν δεν κάμπτεται, παραμένοντας πάντως ορθολογικός παίκτης, αφετέρου δε να απαντήσει στις αντιρρήσεις είτε στο εσωτερικό της χώρας του σχετικά με το κόστος που έχει, παρά τις επείγουσες ανάγκες της χώρας, η επιλογή διαμόρφωσης του "άξονα της αντίστασης" είτε στους κατοίκους της "πρώτης γραμμής του μετώπου", πρωτίστως της Γάζας, οι οποίοι σύμφωνα με τουλάχιστον μία δημοσκόσπηση τείνουν πλέον να αξιολογούν ως αυτοκαταστροφικό λάθος τις επιθέσεις της 7ης Οκτωβρίου.
Η "έλλειψη βιασύνης" στην οποία αναφέρθηκε ο Χαμενεΐ προφανώς συνιστά απάντηση στις εκτιμήσεις ότι το Ιράν εγκαταλείπει (ή οφείλει να εγκαταλείψει) την πολιτική της "στρατηγικής υπομονής" έναντι του Ισραήλ. Αλλά, βέβαια, πλήγματα όπως η δολοφονία του Νασράλλα (και προ αυτής του ηγέτη της Χαμάς, Ισμαήλ Χανίγιε τον Ιούλιο και μάλιστα εντός Τεχεράνης) δημιουργούν πίεση στο Ιράν να κινηθεί – εξ ού και οι πυραλικές επιθέσεις της Τρίτης.
Στην πραγματικότητα, παρά τις εκτιμήσεις ότι ο Χαμενεΐ θα ανακοίνωνε "κάτι μεγάλο" (π.χ. την εγκατάλειψη του δόγματος της μη απόκτησης πυρηνικών όπλων), ο αγιατολλάχ σηματοδότησε την επιθυμία να μπει "άνω τελεία" στις ανταλλαγές πληγμάτων.
Κατά τα λοιπά, ο Χαμενεΐ δεν μπορούσε παρά να αναφερθεί εκτενώς στον Χασάν Νασράλλα. "Το πένθος μας δεν συνεπάγεται απώλεια της ελπίδας. Το μαρτύριό του θα ενισχύσει την επιρροή του" τόνισε σχετικά με τον αποθανόντα ηγέτη της Χεζμπολλάχ, επικαλούμενος μάλιστα το παράδειγμα των δεκάδων ηγετών της Ισλαμικής Επανάστασης του Ιράν που δολοφονήθηκαν κατά τα πρώτα ταραγμένα χρόνια της, χωρίς αυτό να την εκτροχιάσει.
Με άλλα λόγια, ο Ιρανός υπαινίσσεται ότι η Χεζμπολλάχ είναι σε θέση να αντέξει τις κινήσεις αποκεφαλισμού της ηγεσίας της και άρα, όπως έχει ο ίδιος τονίσει και στο παρελθόν, δεν είναι αναγκαία μεγαλύτερη εμπλοκή του Ιράν για την διάσωσή της. Μένει να φανεί αν αυτό αποτελεί απλώς ρητορική αποστροφή και κατά πόσον ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
(από capital.gr)