Κατά συνέπεια, θα αλλάξουν όλα στην εξωτερική πολιτική της (πάλαι ποτέ) Υπερδύναμης. Οι δασμοί που μάλλον θα επιβάλλει στην εισαγωγή κινεζικών και ευρωπαϊκών προϊόντων, θα μειώσουν ακόμα περισσότερο το βιοτικό επίπεδο των φτωχών Αμερικανών, ενώ το διώξιμο των (παράτυπων) μεταναστών διεγείρει τα ανθρωπιστικά ανακλαστικά της φιλελεύθερης, κοσμοπολίτικης ελίτ, της δυτικής και της ανατολικής ακτής. Και μόνο οι ελεεινές αντιδράσεις αυτής της Διεθνούς είναι ικανές να κάνουν, ακόμα και τους επιφυλακτικούς, να χαρούν για την επιστροφή του Δονάλδου.
Υπάρχουν όμως αρκετά «αλλά». Το πρώτο και βασικότερο είναι ότι η ιδεολογική-πολιτισμική αντιπαράταξη του νέου Προέδρου με τους αντιπάλους του, είναι «περί όνου σκιάς». Μπορεί να εμφανίζονται περισσότερο σώφρονες σε θέματα της ΛΟΑΤΚΙ ατζέντας και του γουοκισμού, όμως συμμετέχουν και αυτοί στην πλουραλιστική, καταναλωτική δημοκρατία της χώρας τους και της εποχής τους. Είναι η αχίλλειος πτέρνα αυτών των (υποτίθεται) ακροδεξιών, και εν τέλει συγκρατημένων παρατάξεων μίας κάποιας λογικής, δηλαδή πως η αντίδραση τους στην υπερβολή και την αυθάδεια του ψευτο-αριστερού γουοκισμού θα μπορέσει να αρθρώσει ένα άλλο, εναλλακτικό πρόταγμα; Είναι προφανές ότι η βάση των παραδοσιακών αξιών ισχύει μόνο στην ονομαστική της αξία. Ζουν και αυτοί στην εποχή τους, βλέπουν πορνό ταινίες, πηγαίνουν σε αγώνες κατς, θέλουν να οπλοφορούν και αναπαράγουν όλο το λαϊκιστικό λούμπεν προϊόν που τους αφήνουν τα κέντρα εξουσίας των μορφωμένων, κοσμοπολίτικων ελίτ. Δεν υπάρχει συνεκτική ιδεολογία και αντίληψη των πραγμάτων, οπότε απλά απολαμβάνουν το σύντομο ενδιάμεσο διάστημα της δικής τους νίκης.
Στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής και της γεωπολιτικής, οι Τραμπικοί μάλλον είναι περισσότερο ρεαλιστές. Μένει να δούμε εάν αυτός ο γεωπολιτικός ρεαλισμός θα παραμείνει ειρηνικός όταν οι άλλοι πόλοι ισχύος στον κόσμο τον αμφισβητήσουν έμπρακτα. Μήπως έχουμε να κάνουμε με μία εκ των πραγμάτων, δηλαδή αναγκαστική, αναδίπλωση και εσωστρέφεια, ως συνέπεια της άκριτης και άκαιρης υπερ-επέκτασης; Τις μεταναστευτικές ορδές δεν μπορεί να τις σταματήσει εύκολα κανείς, όταν ο ίδιος συμμετέχει ενεργά και ποικιλότροπα σε αλισβερίσια συναλλαγών (παντός είδους). Τρανή απόδειξη η Κεντρική και Νότια Αμερική.
Η απάντηση σε όλα αυτά μπορεί να είναι ιστορικά κυνική: και πότε στην ανθρώπινη ιστορία υπήρξε πραγματική αντιπαράθεση ιδεολογιών, έξω από τα κοινωνικά, οικονομικά και γεωπολιτικά τους συμφραζόμενα; Ίσως ποτέ. Αλλά αυτό πρέπει να μας διδάσκει για μία ιστορική επιφύλαξη. Δεν θα πρέπει να πέφτουμε στην παγίδα της κοσμοπολίτικης ελίτ που θέλει να καθορίζει από μόνη της το πεδίο της σύγκρουσης.
(από antifono.gr)