Ο Τραμπ εξέφρασε την οργή ενός σημαντικού κομματιού της αμερικανικής κοινωνίας που ένιωθε συμπιεσμένο από την ακρίβεια και τον πληθωρισμό, κοινωνικά καθηλωμένο και πολιτισμικά αποξενωμένο από το αφήγημα της αμερικανικής ελίτ. Η ανάγκη να μειωθεί η γραφειοκρατία που κρατάει σε ομηρία επενδύσεις, η επιστροφή της παραγωγής στις ΗΠΑ, η αντιμετώπιση της παράνομης μετανάστευσης είναι επίσης θεμιτοί στόχοι που δεν θα έπρεπε να έχουν ιδεολογικό πρόσημο.
Ο νέος πρόεδρος τα εκφράζει όλα αυτά με έναν βίαιο και ενίοτε χυδαίο τρόπο. Τσαλαπατά θεσμούς, παραδόσεις και συμβολισμούς δεκαετιών χωρίς αναστολές. Νομιμοποιεί τον πολιτικό κανιβαλισμό σαν κάτι εντελώς θεμιτό, mainstream. Μοιάζει δε με τσουνάμι, μπροστά στο οποίο κανένα θεσμικό ανάχωμα δεν δείχνει ικανό να κρατήσει την ισορροπία. Το επιχειρηματικό κατεστημένο προσκύνησε συλλήβδην και με τρόπο θεαματικό, που άρμοζε πιο πολύ σε συμπεριφορά έναντι του Πούτιν ή του Ερντογάν. Θα φανεί στη διαδρομή ποια από αυτά τα αναχώματα έχουν ακόμη ζωή και ισχύ. Καθώς όμως έβλεπε κάποιος τον πολύ γερασμένο και αδύναμο Μπάιντεν να αποχωρεί, ένιωθε ότι μαζί του έφευγε, με τρόπο θεσμικό και άψογο, ένα ολόκληρο σύστημα.
Το επόμενο κρίσιμο ερώτημα είναι τι πραγματικά εννοεί και τι όχι ο Τραμπ. Είναι απολύτως βέβαιο πως θα κάνει τη δική του κωλοτούμπα σε πολλά θέματα και πως πάντοτε τραβάει τα πράγματα στα άκρα για να πετύχει κάποια συμφωνία· αυτή είναι η τέχνη του deal, όπως πολλάκις την έχει περιγράψει.
Σε ό,τι αφορά τα γεωπολιτικά, ο Τραμπ υπολογίζει όσους έχουν δύναμη, πραγματική, ανόθευτη δύναμη, την οποία δεν διστάζουν να επιδείξουν. Δεν υπολογίζει, συνεπώς, την Ευρώπη και αυτό θα το πληρώσουμε έως ότου, αν ποτέ, ξυπνήσουν κάποιοι Ευρωπαίοι ηγέτες. Προς το παρόν, επιχειρεί μπρα ντε φερ με τον Παναμά και τη Δανία και ο χρόνος θα δείξει πώς θα τα βγάλει πέρα με τους πραγματικούς του αντιπάλους, τη Μόσχα και το Πεκίνο. Εκεί θα κριθούν όλα.
Το κρίσιμο, όμως, είναι αν ο Τραμπ θα μπορέσει να ικανοποιήσει το οργισμένο πλήθος που τον κουβάλησε στην πλάτη του από το 2016 και που περιμένει να δει θεαματικές αλλαγές στην τσέπη του και στις προσδοκίες για το μέλλον του. Οπως κάθε χαρισματικός ηγέτης που χαϊδεύει το «κτήνος» του ακραίου λαϊκισμού, ξέρει ότι αυτό δεν εξημερώνεται εύκολα. Η διαφορά στην περίπτωση της Αμερικής είναι πως το οργισμένο πλήθος έχει όπλα, πολλά όπλα, και πως ο βαθύς διχασμός των δύο Αμερικών δεν έχει γυρισμό.
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")