Γεωργίου Καρτάλη με το ΚΚΕ μεταπολεμικώς (*), άνοιξε ο δρόμος πρώτα στην δικτατορία του Ιωάννου Μεταξά το 1936 κι η δεύτερη, στη δεξιά κυβέρνηση του «Ελληνικού Συναγερμού», με τον Στρατάρχη Αλέξανδρο Παπάγο πρωθυπουργό το 1952.
Αμφότερες, όμως, «δεξιές» κυβερνήσεις που απέβησαν υπέρ των συμφερόντων του λαού και της πατρίδος. Ο μεν Μεταξάς φρόντισε την εργατική Τάξη, την κοινωνική Υγεία και Ασφάλιση των εργαζομένων (ίδρυση του ΙΚΑ, Κυριακή αργία κ.λπ.), η δε κυβέρνηση του «Ελληνικού Συναγερμού» επέτυχε την αυτοδύναμη οικονομική ανάπτυξη και την εξωστρέφεια της χώρας (π.χ. ο Νόμος 2687/53 που προώθησε την Ελληνική εμπορική ναυτιλία - πρώτη στον κόσμο, ως υπεστήριξε η επανεκλεγείσα πρόεδρος της Ενώσεως Ελλήνων Εφοπλιστών κα Μελίνα Τραυλού) θεμελίωσε την Τουριστική βιομηχανία της χώρας με τα ΧΕΝΙΑ, απελευθέρωσε τις εισαγωγές κι αξίωσε την Ένωση της Κύπρου με την «Μητέρα-πατρίδα», την Ελλάδα.
Όσο καιρόν μετά το 1955, ο πρωθυπουργός Κων/νος Καραμανλής εφάρμοζε συντηρητική πολιτική, η οικονομία ανεπτύσσετο με πρωτοφανή, παγκοσμίως, ρυθμό (δεύτερο μετά την Νότιο Κορέα) κι η εμπιστοσύνη των ξένων επενδυτών ήταν εξησφαλισμένη (π.χ. ίδρυση εργοστασίου αλουμίνας-αλουμινίου υπό της ΠΕΣΙΝΕ στην Βοιωτία, διυλιστήριο πετρελαίου της ΕXXON, πετροχημικά, χαλυβουργία στην Θεσ/κη, ναυπηγεία Σκαραμαγκά του Νιάρχου, Ολυμπιακή Αεροπορία του Ωνάση κλπ)
Όταν, όμως, ο πρωθυπουργός ήλθε σε ρήξη με το Παλάτι που ευνόησε εκλογικά την Ένωση Κέντρου το 1964, η χώρα κλυδωνίστηκε με κατάληξη την 7χρονη στρατιωτική δικτατορία του 1967.
Με την επιστροφή του, το1974, ο Καραμανλής στηρίχθηκε από κεντρώους πολιτικούς (Γ. Μαύρος, Γιάγκος Πεσμαζόγλου, Αθανάσιος Κανελλόπουλος και στο δημοσιογραφικό συγκρότημα ΛΑΜΠΡΑΚΗ) που εισηγήθηκαν σοσιαλίζουσα πολιτική, με αποκορύφωμα την δήμευση του επιχειρηματικού συγκροτήματος Στρ. Ανδρεάδη και την έξοδο της Ελλάδος από την Βορειοατλαντική Συμμαχία το 1974.
Έκτοτε, την Νατοϊκή πολιτική στην ΝΑ Μεσόγειο μονοπώλησε η Τουρκία, μάλιστα, εν καιρώ Ψυχρού Πολέμου. Η ζημία στα εθνικά, Ελληνικά συμφέροντα πήρε μία 8ετία ν’ αποκατασταθεί και ένα στρατιωτικό κίνημα στην γείτονα, υπό τον στρατηγό Εβρέν, για να ανοίξει πάλι η θύρα του ΝΑΤΟ στην Ελλάδα. Η αντισταθμιστική προσπάθεια του Καραμανλή, εντάξεως της χώρας στην ΕΟΚ, επετεύχθη καθυστερημένα, το 1981 αλλά δεν αξιοποιήθηκε καταλλήλως από την «κεντροαριστερή» ρητορεία του Ανδρέα Παπανδρέου (ΑΠ) απέναντι σε μία κατά βάσιν «δεξιά» Ευρώπη.
Χάθηκαν έτσι πολλές ευκαιρίες για την αξιοποίηση των ευρωπαϊκών κονδυλίων από την Ελληνική οικονομία και υπεχώρησε η κατοχύρωση των εθνικών συμφερόντων στο Αιγαίον με το περίφημο “Mea culpa” του ΑΠ απέναντι στην Τουρκία του Τουργκούτ Οζάλ, στο Νταβός.
Η εν συνεχεία «αριστεροδέξια» πολιτική του Κ. Σημίτη και του ΠαΣοΚ υπήρξε χειροτέρα. Υπετίμησε το εθνικό νόμισμα δύο φορές. Απέφυγε να εξυγιάνει το συνταξιοδοτικό σύστημα. Απέλυσε την Δασική Υπηρεσία. Κατέστρεψε την παράλιο αλιεία. Κατήργησε την δραχμή και ενέταξε την οικονομία στην ευρωζώνη τελείως απαρασκεύαστη και με ψευδή στατιστικά στοιχεία. Η διαφθορά στο Δημόσιο θεσμοθετήθη από σειρά δικαστικών αποφάσεων, χωρίς να πάνε φυλακή οι δράστες. Αναγνώρισε ανύπαρκτα δικαιώματα της Τουρκίας στο Αιγαίον. Συνέβησαν κι άλλα… «ανδραγαθήματα» επί Σημίτη (Ολυμπιακά …παίγνια, με υπερβάσεις εργολάβων, λαϊκίστικη χάραξη των γραμμών του Μετρό, καθυστέρησις του Κτηματολογίου).
Ο Ελληνικός λαός συνειδητοποίησε για πρώτη φορά «τι σημαίνει …Αριστερά» το 2002 αλλά μετά ήλθε η Τρίτη, εθνική χρεοκοπία - όχι από εξωτερική ήττα ως τo 1897 ή από διεθνή οικονομική κρίση το 1932 αλλά απ’ τον πακτωλό των Ολυμπιακών… δανείων (24 δισ. ευρώ κόστισαν οι Ολυμπιακοί της κεντροδεξιάς) και την σπατάλη του δημοσίου χρήματος που προκάλεσε συναλλαγματική κρίση το 2006.
Η διαχείριση της χρηματοπιστωτικής κρίσεως (2010-18) υπήρξε η αποθέωση της κεντροαριστερής ιδεολογίας (κρατικοποίηση των Τραπεζών, «κουρέματα» αποταμιεύσεως και συντάξεων, πανύψηλοι φόροι… «αλληλεγγύης» -εξακολουθούν και σήμερον-, καθιέρωση φόρου επί της ακινήτου περιουσίας (ΕΝΦΙΑ) και ΦΠΑ στο ¼ της τιμής αγαθών και υπηρεσιών αλλά το δημόσιον χρέος συνέχισε ν’ αυξάνεται σε απολύτους και σχετικούς αριθμούς έκτοτε).
Επιτέλους, η κοινή γνώμη αντέδρασε εκλογικώς στον εφιάλτη των παρατύπων Μνημονίων με ένα «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα και στην αριστερά ιδεολογία του ΣΥΡΙΖΑ που υπέγραψε την ανιστόρητη συμφωνία των Πρεσπών κι οι βουλευτικές εκλογές το 2019 έδωσαν απόλυτη πλειοψηφία σε μία αμιγώς δεξιά κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη (ΚΜ).
Στο ντεμπούτο της, η νέα κυβέρνηση έδωσε με σθένος την «μάχη του Έβρου» με στρατηγό τον Αλκιβιάδης Στεφανή και ματαίωσε την εισβολή ορδής φτωχοδιαβόλων που είχε εξαποστείλει ο Ερντογάν, να καταλάβουν την Θράκη. Έτσι επετεύχθη η πρώτη μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, νίκη εις βάρος της Τουρκίας. Από δεξιά κυβέρνηση.
Η κοινή γνώμη ικανοποιήθηκε απ’ την εμφάνιση του νέου πρωθυπουργού ΚΜ στο Αμερικανικό Κογκρέσο όπου υπεσχέθη δεξιά πολιτική, συμπαράταξη με την Δύση, εξοπλισμούς για τις ένοπλες δυνάμεις που είχαν διακοπεί επί 30ετία και άνοιγμα της οικονομίας στην ψηφιακή εποχή.
Ήλθε όμως η επιδημία του Κινεζοϊού το 2020 κι ο ΚΜ εγκλώβισε τους Έλληνες για δύο χρόνια στα σπίτια τους, από εσφαλμένες εισηγήσεις «ειδικών»- παλιαριστεράς αποκλίσεως (της Γερμανίδας καγκελαρίου Α. Μέρκελ). Όταν κι αυτές απεδείχθησαν φρούδες ελπίδες (σε 35.000 ανήλθαν οι θάνατοι στο ΕΣΥ), καταστροφικές για την Παιδεία κι άτολμες για την οικονομία, άρχισαν οι «ερωτοτροπίες» της κυβερνήσεως ΚΜ με τον αναθεωρητή Ταγήπ Ερντογάν που ουδέποτε απέκρυψε ότι διεκδικεί το μισό Αιγαίο, τα Δωδεκάνησα και την Θράκη – ενδεχομένως και Θεσσαλονίκη.
Νέα απογοήτευση κατέλαβε τον Ελληνικό λαό από την αριστερή ελαφρότητα της κυβερνήσεως Κυρ. Μητσοτάκη και στις Ευρωβουλευτικές εκλογές το προηγούμενο 41% της ψήφου υπέρ της ΝΔ, συρρικνώθη στο 27%. Είχαν μεσολαβήσει μερικές άλλες «κεντρώες» …επιλογές όπως ο «Γάμος των Ομοφύλων μετά «τεκνοθεσίας», η Woke culture στο Μέγαρο Μαξίμου ως και η επί διετίαν παρακώληση της εκδικάσεως του δυστυχήματος των Τεμπών», όπου 57 συμπολίτες μας έχασαν την ζωή τους υπό συγκεκαλυμένες συνθήκες.
Τώρα πια, το 73% του Ελληνικού λαού δεν εμπιστεύεται καμία κεντροδεξιά κυβέρνηση στις σφυγμομετρήσεις. Χρειάζεται άλλη πολιτική. Όχι αριστερά ή κεντροδεξιά αλλά ανανεωτική, πατριωτική και αμιγώς φιλελευθέρα. Ο μύθος της κεντροδεξιάς τελείωσε ως «Κωμωδία» στην όπερα Παλιάτσοι του Λεονκαβάλο. Διαφορετικά, στις επόμενες εκλογές θα υπάρξει νέον αδιέξοδο: Ακυβερνησία!
(*) Βλέπε Αυτοβιογραφία του Γιάννη Μπούτου, « Η ζωή μου», Εκδ. ΚΕΔΡΟΣ, 2024, σελ.205.