Όπως παρατηρεί (εδώ) ο Γιώργος Πρεβελάκης, «μέσα σε λίγες εβδομάδες κατέρρευσαν τα θεμέλια της ευρωπαϊκής γεωπολιτικής». Αυτό υποχρεώνει την ηγεσία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, και πολλές από τις εθνικές κυβερνήσεις, (βλέπε η συμμαχία των πρόθυμων) να επικεντρωθούν στην δημιουργία ενιαίας αμυντικής πολιτικής και αναπόφευκτα σε δεσμεύσεις δισεκατομμυρίων επενδύσεων σε εξοπλισμούς. Κάτι που οδηγεί σε μεγαλύτερο ευρωπαϊκό χρέος και αναπόφευκτα θα έχει αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομία και την ήδη πολύ ακριβή καθημερινότητα του πολίτη.
Αναπόφευκτα η αλλαγή πλεύσης της ΕΕ θα έχει επιπτώσεις στην μέχρι σήμερα ακολουθούμενη ενεργειακή πολιτική η οποία είχε πλαστεί από το αφήγημα της πράσινης μετάβασης και την ανάδειξη της Ευρώπης στην πρώτη κλιματικά ουδέτερη ήπειρο του κόσμου, (and so what?) με ό,τι αυτό το νεφελώδες ευχολόγιο μπορεί να σημαίνει για την οικονομία και τις ιδιαίτερα υψηλές τιμές ενέργειας που καλούνται να πληρώσουν οι καταναλωτές και οι επιχειρήσεις.
Τα αποτελέσματα της επιδιωκόμενης «πράσινης μετάβασης» τα βλέπουμε ήδη ξεκάθαρα με μεγάλο τμήμα της ευρωπαϊκής βιομηχανίας να είναι σε απόγνωση. Λόγω της αρνητικής μέχρι σήμερα αντιμετώπισης της από την Κομισιόν και την μυωπική της αντίληψη περί διαμόρφωσης κόστους και συνθηκών ανταγωνισμού. Ήδη πολλές παραγωγικές μονάδες έχουν βάλει λουκέτο, άλλες έχουν μειώσει την παραγωγή τους (λχ. αυτοκινητοβιομηχανία) και άλλες μεταφέρουν τις παραγωγικές τους δραστηριότητες εκτός Ευρώπης.
Ενώ η ΕΕ δεν είναι σε θέση να υποστηρίξει ακόμα και βιομηχανικές δραστηριότητες που αποβλέπουν στην παραγωγή στην Ευρώπη κρίσιμων στοιχείων για την ηλεκτροκίνηση, όπως η παραγωγή μπαταριών λιθίου (βλέπε πρόσφατη χρεωκοπία της Σουηδικής Northvolt η οποία κατάρρευσε όχι από κακοδιαχείριση αλλά από έλλειψη υποσχεθείσας κεφαλαιακής στήριξης).
Υπό την πίεση της άνω αρνητικής κατάστασης η Κομισιόν υποχρεώθηκε πριν τρεις εβδομάδες να ανακοινώσει ένα νέο μεγαλεπήβολο σχέδιο, γνωστό ως «Clean Industrial Deal” με σκοπό την οικονομική υποστήριξη της βιομηχανίας κατά την ενεργειακή της μετάβαση, αφού σύμφωνα με τους ευρωπαϊκούς στόχους αυτή θα πρέπει με κάθε τρόπο να μειώσει τις εκπομπές. Επιμένοντας στο αφήγημα της πράσινης μετάβασης η ΕΕ ανακοίνωσε παράλληλα το σχέδιο της για (οικονομικά) προσιτή ενέργεια μέσω του Affordable Energy Action Plan.
Αν και η νέα βιομηχανική-ενεργειακή πολιτική της ΕΕ κάνει μνεία στο πολύ σοβαρό θέμα της ενεργειακής ασφάλειας και την ανάγκη για βελτίωση της σε ευρωπαϊκό επίπεδο (με την ενεργειακή εξάρτηση της ΕΕ να έχει υπερβεί το 60% τα τελευταία χρόνια), δυστυχώς η κατεύθυνση της παραμένει εγκλωβισμένη στο πράσινο αφήγημα το οποίο μοιραία οδηγεί σε ακόμα ποιο ακριβή ενέργεια και ολοένα πλέον δυσπρόσιτους ενεργειακούς πόρους.
Με τις ευρωπαϊκές τιμές φ. αερίου πενταπλάσιες από τις αντίστοιχες των ΗΠΑ και τις τιμές του ηλεκτρισμού 3 φορές πλέον ακριβές. Με τις ΗΠΑ όμως να είναι απόλυτα αυτάρκεις σε πετρέλαιο και φ.αέριο. Κάτι που η κατά τα άλλα «σοφή» πολιτική ηγεσία της ΕΕ αρνείται να το παραδεχτεί.
Την αδυναμία του πολιτικού και γραφειοκρατικού κατεστημένου των Βρυξελλών (και πολλών κυβερνήσεων) ,να αντιληφθούν τις βασικές συνιστώσες της ενεργειακής ασφάλειας, που δε είναι άλλες από την επάρκεια σε ορυκτά καύσιμα και την εξασφάλιση σε ανταγωνιστικές τιμές φορτίων βάσης για το ηλεκτρικό μας σύστημα, θα την πληρώσουμε ακριβά καθώς οι γεωπολιτικοί συσχετισμοί αλλάζουν τάχιστα εις βάρος της Ευρώπης.
Με την ΕΕ να εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τελείως αρνητικά τις επενδύσεις σε εξορύξεις υδρογονανθράκων ενώ η στάση της απέναντι στην πυρηνική ενέργεια είναι αμφίσημη,μοιραία θα συνεχίσει να αυξάνεται η ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης από εισαγώμενα καύσιμα. Αφού οι ΑΠΕ, λόγω της διακοψιμότητας που τις χαρακτηρίζει αδυνατούν να εξασφαλίσουν την απαιτούμενη ενεργειακή ασφάλεια, έστω και με την υποστήριξη (εισαγόμενων) μπαταριών. Για αυτό πολλοί αναλυτές συμφωνούν με την διαπίστωση ότι είναι θέμα χρόνου η επάνοδος ενός νέου κύματος ακρίβειας και υψηλού πληθωρισμού στην ευρωζώνη λόγω αδυναμίας ελέγχου του ενεργειακού κόστους.