τους δρόμους αδιάβατους για τα μέσα μαζικής μεταφοράς (ΜΜΜ) του κοινού, λεωφορεία, τρόλεϋ, ταξί κι οχήματα αμέσου βοηθείας.
Μία διαδρομή από την περιφέρεια στο κέντρο της Αθήναςαπαιτεί πάνω από μία ώρα. Πολύτιμος χρόνος εργασίας χάνεται, σπατάλη καυσίμων γίνεται κι ο εκνευρισμός των οδηγών φθάνει στο αποκορύφωμα, μ’ αποτέλεσμα, οδικά ατυχήματα να γίνονται συχνότερα και ενίοτε θανατηφόρα.
Κάτι πρέπει να γίνει για το κυκλοφοριακό πρόβλημα- δεν υπάρχει αμφιβολία αλλά τι;
Αν κτίσουμε κι’ άλλους δρόμους σύντομα κι αυτοί θα κορεσθούν από την κυκλοφορία των ΙΧ αυτοκινήτων, όπως συνέβη με την Αττική οδό. Εάν τεθούν περιορισμοί, ο αριθμός των κυκλοφορούντων ΙΧ αυτοκινήτων θα μεγαλώσει κι άλλο, όπως έγινε με τα «μονά-ζυγά».
Αν δεν ληφθούν μέτρα για το διπλοπαρκάρισμα, οι δρόμοι γίνονται αδιάβατοι καθώς οι δημοτικές αρχές έχουν χάσει και την μάχη αυτή.
Τα ΙΧ αυτοκίνητα αυξάνουν συνεχώς – ήδη έχουν ξεπεράσει τα 4 εκατομμύρια σ’ όλη την χώρα. Η χρήση τους είναι σχετικώς φθηνή, παρέχει ανωνυμία στον οδηγό και δίνουν την ψευδαίσθηση της «απόλαυσης» κατά την μετακίνηση των επιβατών.
Όμως, οι «εξωτερικές» οικονομίες της χρήσης του ΙΧ αυτοκινήτου δεν λαμβάνονται υπ’όψιν, όπως η βλάβη της υγείας του οδηγού απ’ την καθιστική ζωή, η υποβάθμιση του αστικού περιβάλλοντος (στάθμευση, καυσαέρια και θόρυβος). Η εθνική δαπάνη που προκαλείται από τα αυτοκινητικά ατυχήματα και τους τραυματισμούς.
Με δύο λόγια, το κοινωνικό κόστος της διαδόσεως των ΙΧ αυτοκινήτων δεν καλύπτεται από την χρήση του. Την φαινομενική «φθήνια»του ΙΧ έχουν επιβάλλει ξένες αυτοκινητο- βιομηχανίες κι οι εισαγωγείς.
Καθίσταται αναγκαίο να «εσωτερικοποιηθεί» το κοινωνικό κόστος του ΙΧ αυτοκινήτου και να γίνει συμφέρουσα η χρήση των μαζικών μέσων μεταφοράς (ΜΜΚ), υπό την έννοια της συντομεύσεως του χρόνου διαδρομής και της ασφαλείας.
Κανονικά ένα λεωφορείο απ’ τα βόρεια προάστια στο κέντρο της Αθήνας δεν έπρεπε να απαιτεί περισσότερο της μισής ώρας διαδρομή για 17 χλμ., έναντι 1,5 ώρας που απαιτείται σήμερα στην αιχμή της κυκλοφορίας - αιχμή που διευρύνεται συνεχώς πρωί, μεσημέρι, απόγευμα – ακόμη νύκτα και φθάνει στο σημείο της ακινησίας των οχημάτων επί ώρες.
Πώς όμως μπορεί να ενθαρρυνθεί η χρήση των ΜΜΜ; Με την αύξηση του κόστους αγοράς, κατοχής και χρήσεως του ΙΧ αυτοκινήτου που από την εποχή των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ έχει παραμείνει σχεδόν αμετάβλητο όταν όλα τ’ άλλα κόστη έχουν διπλασιασθεί «και βάλε».
Η τιμή εισαγωγής του ΙΧ έχει μεν αυξηθεί αισθητά την τελευταία 15ετία αλλά των μεταχειρισμένων εμειώθη, που σημαίνει ότι η ζήτηση αυτοκινήτων είναι ανελαστική. Χρειάζεται όθεν η τιμή του ΙΧ ν’ αυξηθεί οριζοντίως κατά 50% τουλάχιστον μ’ένα «αστικό φόρο».
Έκαστον ΙΧ καταλαμβάνει δημόσιον χώρο 4 τετραγωνικών μέτρων που δεν πληρώνεται από τον χρήστη.Τέλη σταθμεύσεως θα μπορούσαν να επιβληθούν αναλόγως της περιοχής: υψηλά στο κέντρο, χαμηλότερα στην περιφέρεια εξαιρουμένων των ΙΧ σε γκαράζ.
Τα τέλη κυκλοφορίας παραμένουν αμετάβλητα την τελευταία 5ετία .Θα μπορούσαν ν’ αναπροσαρμόζονται ανάλογα της κυκλοφορίας του ΙΧ, με ηλεκτρονική χρέωση όπως στο Λονδίνο .
Το κόστος των καυσίμων είναι τελείως ανελαστικό από πλευράς καταναλωτού. Μία αύξηση του κατά 25% σε πρώτη φάση θα αποθάρρυνε κάπως την άσκοπη κυκλοφορία των ΙΧ .Τα εντεύθεν δημόσια έσοδα θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν υπέρ των ηλεκτρικών ΜΜΜ και του ΕΚΑΒ, η χρήση των οποίων θα έπρεπε να μεταφερθεί από του φορολογουμένου εις βάρος του ανταγωνιστικού ΙΧ αυτοκινήτου, που προκαλεί κυκλοφοριακές συμφορήσεις, υποβάθμιση της ατμοσφαίρας και απώλειες ζωών. Ο «Μολώχ(*) της ασφάλτου» που έλεγαν οι παλιοί, πρέπει να τιθασευτεί διότι άλλως θα «πεθάνει» η πόλις, όπως τις προάλλες και σχεδόν κάθημερινώς.
(*) Ο Μολώχ, θεότητα που συνεπάγεται αιματοχυσία κατά την Βίβλο.