Στο ζήτημα της απάλειψης υδρογονανθράκων όμως, δεν έχει κριθεί ακόμα τίποτα, όπως έχει διδάξει η ιστορία των σχέσεων ελληνικού Δημοσίου και ExxonMobil.
Βέβαια, προκύπτει ένα καταρχήν συμπέρασμα για την εξέλιξη των σχέσεων ΗΠΑ-Τουρκίας που παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Η εκτίμηση ότι η έλευση της Chevron στην Ελλάδα ενισχύει τις ελληνικές θέσεις στο ζήτημα της χάραξης θαλασσίων ζωνών είναι έγκυρη. Αφενός, μέσω της εκδήλωσης ενδιαφέροντας για τη θαλάσσια περιοχή στο νότιο Κρητικό Πέλαγος (σ.σ. όπως πρέπει να αποκαλούμε το ήμισυ του Λιβυκού), αμφισβητεί στην πράξη, ή μάλλον απορρίπτει αδιαφορώντας τον τουρκικό ισχυρισμό ότι τα νησιά δεν δικαιούνται θαλασσίων ζωνών πέραν των χωρικών υδάτων.
Αυτό πλήττει στον πυρήνα του το τουρκικό ιδεολόγημα περί “Γαλάζιας Πατρίδας”. Η Τουρκία προσπαθεί να στηρίξει τον βολικό, αλλά καταφανώς παράλογο ισχυρισμό περί “ειδικών περιστάσεων” στην περιοχή που αποστερούν τα νησιά από κάθε επήρεια σε ΑΟΖ-υφαλοκρηπίδα. Η Chevron διαθέτει εξειδικευμένα επιτελεία στα ζητήματα θαλάσσιας δικαιοδοσίας, αλλά κυρίως έχει τις ευλογίες του αμερικανικού κράτους, δηλαδή χαίρει της υποστήριξης της ισχυρότερης ναυτικής δύναμης παγκοσμίως, του US Navy.
Οι θέσεις που υιοθετεί η Chevron με την εμπλοκή της στην περιοχή πλήττουν ευθέως το περιβόητο Τουρκολιβυκό Μνημόνιο, το οποίο στηρίζεται στην αυθαιρεσία περί μηδενικής επήρειας της Κρήτης σε ΑΟΖ. Μπορεί να συνιστά διεθνή διμερή συμφωνία μεταξύ κρατών κατατεθειμένη στον ΟΗΕ, αλλά πλέον δεν στηρίζεται στην πράξη από τη Λιβύη. Η Λιβύη φρόντισε να τηρήσει τη μέση γραμμή με την Ελλάδα κατά τη χάραξη των δικών της θαλασσίων οικοπέδων, λαμβάνοντας υπόψη και την επήρεια της Γαύδου.
(η συνέχεια στο slpress.gr)