για τις καλές μας τις (πολιτικές) προθέσεις και κατασιγάσαμε τις εξεγέρσεις; Σβήσαμε από τον χάρτη την τρομοκρατία; Αν η απάντηση σε όλα τούτα είναι αρνητική ή μάλλον αρνητική, τότε μας επιτρέπετε να περάσουμε στο δεύτερο τμήμα αυτού του σχολίου:
Τα λύσαμε όλα και μας πειράζει ο Τραμπ;
Διότι δεν μπορεί να αποτελεί κριτήριο και βάση για αναστοχασμό των παραμέτρων που καθορίζουν την ευζωία μας η αύξηση της τιμής πώλησης των i-phone, η κατάρρευση των 10ετών αμερικανικών ομολόγων και οι δυσοίωνες προβλέψεις των μεγάλων οίκων αξιολόγησης και των κάθε λογής “ειδικών”, για την τροχιά της οικονομίας και την απειλή για το παγκόσμιο ΑΕΠ.
Δεν γίνεται, κατά την Στήλη, να λαμβάνονται υπόψη μόνο οι αλγόριθμοι που αφορούν στους βιομηχανικούς παραγωγούς και στους «έχοντες και κατέχοντες», ως βάση για τον χρηματοπιστωτικό οδυρμό των τελευταίων ημερών, αφότου ο κύριος "Captain America" ξεκίνησε να παίζει με τα νεύρα των αγορών και των κυβερνήσεων ως μέρος μιας υπόσχεσης να "απελευθερώσει" τους συμπατριώτες του.
Θα περίμενε ο νουνεχής άνθρωπος ότι οι ταγοί, πολιτικοί και οικονομικοί, θα αντιμετώπιζαν με περισσότερη εμβρίθεια και περίσκεψη τις εξωγενείς (ηθελημένες ή μη) προκλήσεις και δεν θα έσπευδαν να αντιδρoύν σαν νευρόσπαστα όταν τους επιβάλλεται το οτιδήποτε, "λογικό" ή "παράλογο", από κάποιο τρίτο μέρος.
Διότι φτάσαμε σε σημείο, σχεδόν, γελοιοποίησης του παγκόσμιου συστήματος εξουσίας που ανέχεται τον ηγέτη μιας δεσπόζουσας δύναμης, όπως οι ΗΠΑ, να το χορεύει σε όποιον ρυθμό εκείνος επιθυμεί.
Πρόκειται για μια εκδήλωση καθαρού πανικού που πηγάζει από την αδυναμία των κυβερνητών μας να προβλέψουν και να χαράξουν πολιτική βάσει στρατηγικού σχεδιασμού. Το μόνο που κάνουν είναι να "διαπιστώνουν". Δυστυχώς γι’ αυτούς, διαπιστώσεις κάνουν όμως, μόνο στα καφενεία!
Μήπως όμως ο Τραμπ μας δίνει, τελικά, μια πρόγευση ενός μελλοντικού κόσμου, περισσότερο εσωστρεφούς από αυτόν εδώ τον εξωστρεφή των τελευταίων μερικών δεκαετιών; Ενός κόσμου πιο «εθνικοκεντρικού» και πιο κοντά στα χαρακτηριστικά των κοινωνιών αμέσως μετά το ΒΠΠ, όταν κατέρρευσαν και οι τελευταίες αυτοκρατορίες;
Διότι αυτός ο κόσμος που ζούμε, αποδεικνύεται ένα ψευδεπίγραφο κατασκεύασμα της διανόησης ορισμένων “σοφών” και “γκουρού” που εμπνεύστηκαν την παγκοσμιοποίηση και υποσχέθηκαν ότι μας περιμένει ένας παράδεισος όπου θα εργαζόμαστε (απείρως) λιγότερο, θα αμειβόμαστε (παρασάγγας) περισσότερο και θα διαθέταμε (πολλαπλασίως) ελεύθερο χρόνο (για να κάνουμε, τί ακριβώς;).
Και όλα τούτα για να ανακαλύψουμε με οδυνηρή έκπληξη ότι αυτός ο υπέροχος “brave new world” μας έβαλε, τελικά, τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι, και μας καταδίκασε να τρέχουμε και να μην φτάνουμε, από το πρωί ως το βράδυ… Μια εξίσωση της οποίας οι μεταβλητές αντιβαίνουν όλα τα παραπάνω που αναφέραμε.
Ένας δυστοπικός κόσμος, στον οποίο κυριαρχεί η ειρωνία και η εξαπάτηση μιας κοινωνίας της οποίας τα μέλη κινούνται σπασμωδικά και τα οποία αδυνατούν να συλλάβουν και να επεξεργαστούν τα μηνύματα και τα κελεύσματα των καιρών.
Η Μιράντα στην «Θύελλα» του Σαίξπηρ δικαιολογείται, ως φανταστικός χαρακτήρας της διάνοιας του δραματουργού, να μην αναγνωρίζει την πραγματική φύση των επισκεπτών του νησιού στο οποίο ζει και να εξειδανικεύει, ένεκα αφέλειας και από την αθώα φύση του χαρακτήρα της την ανθρωπότητα και τον «γενναίο νέο κόσμο που έχει τέτοιους ανθρώπους…»
Εμείς όχι!
Όμως πόσο νέος και κυρίως απαλλαγμένος από τα βαρίδια του παρελθόντος μπορεί να είναι αυτός ο κόσμος που ευαγγελίστηκαν οι διακινητές της θεωρίας της παγκοσμιοποίησης που παρέσυρε τον σύγχρονο άνθρωπο με τις έωλες υποσχέσεις της;