Αυτά τα μέτρα θα μείωναν το κόστος των νέων έργων κατά σχεδόν 30% εντός της επόμενης δεκαπενταετίας, καθώς θα εξαφάνιζε την αβεβαιότητα που αντιμετωπίζουν οι επενδυτές τα τελευταία χρόνια.
Και η αβεβαιότητα είναι ενδεχομένως ο πιο σωστός όρος για να περιγράψει την κατάσταση. Τα υπεράκτια αιολικά απαιτούν ακόμα μεγαλύτερες εμπροσθοβαρείς επενδύσεις, με το κόστος των πρώτων υλών, των προϊόντων, του δανεισμού, και των ασφαλίστρων να ταλανίζει τους ανθρώπους της αγοράς. Η κατάσταση επιδεινώθηκε πέρσι, όταν η επανεκλογή του Ντόναλντ Τραμπ δεν έστειλε απλώς τις πράσινες μετοχές στο κόκκινο, αλλά σήμανε και την παύση όσων έργων υπεράκτιων αιολικών υλοποιούνταν στις ΗΠΑ. Με το πρόσθετο βάρος των δασμών, η συνέχιση των ελάχιστων έργων που είχαν γλιτώσει φαντάζει απίθανη.
Με την τεράστια και αναξιοποίητη αμερικανική αγορά να κλείνει τις πόρτες της, αναμενόμενα οι δυτικές επιχειρήσεις στρέφονται στην Ευρώπη. Όμως κι εκεί η κατάσταση δεν είναι ιδανική. Ορισμένες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έχουν ήδη σταματήσει τις επιδοτήσεις νέων έργων ΑΠΕ, καθώς οι εγχώριες αγορές περνούν στη φάση ωριμότητας. Ταυτόχρονα, ένα εντεινόμενο κύμα αμφισβήτησης της πράσινης μετάβασης στις ευρωπαϊκές κοινωνίες σημαίνει πως οι πολιτικές ηγεσίες έχουν στενότερο περιθώριο να επενδύσουν μεγάλα ποσά στην καθαρή ενέργεια, όταν αυτά μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την άμυνα ή κάποιον άλλο τομέα που έχει ανάγκες.