Μόλις πριν από έναν μήνα, οι ίδιοι έλεγαν κάτι άλλο. «Απειλεί, αλλά δεν θα τα κάνει». Τώρα που τα έκανε, μετακινήθηκαν στο «θα τα πάρει πίσω, όπως έκανε και στην προηγούμενη θητεία του». Φρούδες ελπίδες ανθρώπων που θαρρούν ότι τελικά το καλό υπερνικά το κακό και η λογική υπερισχύει του παραλογισμού. Πλην δεν είναι έτσι.
Μην υποτιμάτε την καταστροφική ισχύ που μπορεί να απελευθερώσει ένας ημιδιαταραγμένος όταν βρεθεί σε θέση παντοδυναμίας. Μην πέσετε στην παγίδα να πιστέψετε ότι τα θεσμικά οικοδομήματα αποδεικνύονται πάντοτε ικανά να περιορίσουν τις προσωπικότητες κάποιων που αναρριχήθηκαν εντός τους.
Στις κρίσιμες στιγμές της παγκόσμιας Ιστορίας, συνέβη το ακριβώς ανάποδο. Κάποιοι που «βάδιζαν με τη σιγουριά ενός υπνοβάτη» (του Χίτλερ αυτοπροσδιορισμός ήταν αυτός) διέλυσαν τα θεσμικά φράγματα και πλημμύρισαν με τη μανία τους τις ήσυχες πεδιάδες των αφελών. Γι’ αυτό άλλωστε αυτές οι στιγμές βαφτίστηκαν «κρίσιμες». Επειδή κάποια φρικιά οδήγησαν τις χώρες τους και την υφήλιο έξω από το κουτί.
Μια ανιψιά του ξανθομάλλη προέδρου, ονόματι Μαίρη Τραμπ, είχε γράψει το 2020 ένα βιβλίο με τίτλο «Πώς η οικογένειά μου δημιούργησε τον πιο επικίνδυνο άνθρωπο στον κόσμο». Κάτι ήξερε η μικρά, είχε ζήσει μαζί του πίσω από κλειστές οικογενειακές πόρτες. Τώρα, το παρανοϊκό οικογενειακό περιβάλλον βγήκε μπροστά μας, σε παγκόσμια θέα. Αποκαλύπτεται μπρος στα μάτια του εμβρόντητου πλανήτη, ως εισβολή ενός αφηνιασμένου ταύρου σε υαλοπωλείο.
Τότε, ο «θείος» μπλόκαρε την έκδοση του βιβλίου, μέσω μιας στρατιάς ακριβοπληρωμένων δικηγόρων. Οπως άλλωστε έκανε κατ’ επανάληψη και με τις κυρίες των escort services που διάνθισαν την πλούσια ζωή του και ύστερα όφειλαν να μουγγαθούν. Τις πατούσε κάτω ή τις εξαγόραζε. Πούθε σας προκύπτει ότι βλέπει με άλλο μάτι τις χώρες και τους λαούς;
Η θεωρία ότι αυτά που κάνει ο Τραμπ θα στραφούν εναντίον των ίδιων των αμερικανών υπηκόων του, άρα θα τα πάρει πίσω ή θα τα ανασκευάσει σταδιακά, είναι επιεικώς καταγέλαστη. Και αυτά που έκανε ο Αδόλφος εναντίον του γερμανικού λαού ήταν, πλην τα έκανε. Το ίδιο και ο Μπενίτο, το ίδιο και ο Χιροχίτο, το ίδιο κι ο Μιλόσεβιτς τη δεκαετία του ’90, το ίδιο και η Χαμάς πρόσφατα. Αλλά όχι μόνο τα έκαναν, τα πήγαν ως το αυτοκαταστροφικό τέλος τους.
Τα επιτελεία που συνωστίζονται γύρω από παραληρηματικούς ηγέτες μετατρέπονται εύκολα από σοφά κονκλάβια σε μηχανισμούς επιβεβαίωσης και ενίσχυσης των αρχηγικών φαντασιώσεων. Σε όλες τις ταινίες γουέστερν, γύρω από τον αδίστακτο λήσταρχο μαζεύονται λεφούσια από καουμπόηδες της κακιάς ώρας που γελάνε όταν ο αρχηγός γελάει και σκοτώνουν όταν ο αρχηγός σκοτώνει.
Οπερ, μην έχετε την αυταπάτη ότι οι πολιτικοί σύμβουλοι, οι οικονομολόγοι και οι στρατηγοί του Λευκού Οίκου θα εξηγήσουν στον Τραμπ ποιο είναι το πραγματικό συμφέρον των Αμερικανών και του ιδίου. Για να είναι δίπλα του, βλέπουν ήδη τον κόσμο όπως ο πρόεδρος. Αλλά και αντίστροφα. Βλέποντας με τα γυαλιά του προέδρου, κερδίζουν μια αξιοζήλευτη θέση δίπλα του.
Ο Τραμπ δεν ήρθε ούτε για να ξανακάνει την Αμερική μεγάλη, ούτε για να επαναδιαπραγματευτεί ούτε για να αποπαγκοσμιοποιήσει τη διεθνή οικονομία, ούτε για να επαναφέρει τον εθνικό προστατευτισμό. Ηρθε για την ηδονή της αυτοεπιβεβαίωσης. Ηρθε για να τα διαλύσει όλα. Ο Ηρόστρατος ποτέ δεν ξέμεινε από απογόνους.
(από Protagon.gr)