Ο πρόεδρος της μεγαλύτερης συνδικαλιστικής συνομοσπονδίας των
ΗΠΑ, της AFL-CIO, προειδοποίησε τον Ομπάμα ότι αν δεν υπάρξουν άμεσα
αποτελεσματικά μέτρα για τη μείωση της ανεργίας που αγγίζει σήμερα
ποσοστό 10% κινδυνεύει , στις ενδιάμεσες εκλογές του προσεχούς
Νοεμβρίου, να χάσει τον έλεγχο της Βουλής κα της Γερουσίας.
Η επισήμανση αυτή ένα σχεδόν χρόνο μετά την είσοδο του Ομπάμα στον
Λευκό Οίκο ολοκληρώνει το τέλος της εποχής της ευφορίας και των υψηλών
προσδοκιών που συνόδευσαν την έναρξη της θητείας του τόσο στην
εξωτερική όσο και στην εσωτερική πολιτική:
- Στην εξωτερική πολιτική ο ένοικος του Λευκού Οίκου αναδεικνύεται
στο Αφγανιστάν και στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή συνολικά διαχειριστής της
συνέχειας. Το σημείο αναφοράς σε ό,τι αφορά την αποφασιστική αλλαγή
γραμμής πλεύσης παραμένει το δίδυμο Νίξον - Κίσινγκερ που μετά το 1969
δρομολόγησε ταχύτατα την απεμπλοκή από το Βιετνάμ, την προώθηση της
ύφεσης με την ΕΣΣΔ και το ταυτόχρονο τολμηρό άνοιγμα-προσέγγιση με την
Κίνα του Μάο.
- Στην εσωτερική πολιτική η έγκριση από το Κογκρέσο του νέου Εθνικού
Συστήματος Υγείας δεν καταγράφεται ως επαρκής για να θεωρηθεί τομή. Η
πολιτική αναθέρμανσης της οικονομίας δημιουργεί αισιοδοξία, χωρίς όμως
να φαίνεται προοπτική μείωσης της ανεργίας. Ετσι ο Ομπάμα είναι μακράν
του στίγματος αποφασιστικής τομής στην καταπολέμηση της ανεργίας που
έδωσε ο Ρούζβελτ από την πρώτη στιγμή της ανάληψης των καθηκόντων του
τον Μάρτιο του 1933, αλλά και της αίγλης που απέκτησε ο Τζόνσον μετά το
1964 με μια σειρά από στρατηγικές που στόχευαν την ενίσχυση της
κοινωνικής συνοχής.
Είναι πολύ νωρίς για να διατυπωθούν προβλέψεις για την έκβαση ων
ενδιάμεσων εκλογών του προσεχούς Νοεμβρίου -εκλέγεται νέα Βουλή και
ανανεώνεται το ένα τρίτο της Γερουσίας- αλλά ο φόβος της επανάληψης του
1994 είναι αρατός στον ορίζοντα: Δύο χρόνια μετά τη θριαμβευτική εκλογή
του Κλίντον που είχε θεωρηθεί σαν το τέλος το Ρηγκανισμού και της
μακρόχρονης ηγεμονίας των Ρεπουμπλικάνων οι Νεοσυντηρητικοί αποκτούσαν
τον έλεγχο της Βουλής και της Γερουσίας, και υποχρέωσαν τον πρόεδρο σε
μια συγκυβέρνηση που κράτησε μέχρι το τέλος της θητείας του τον
Ιανουάριο του 2001.
Το μήνυμα αυτής της σύντομης ανατροπής συσχετισμών ήταν σαφές και
είναι σήμερα εξαιρετικά επίκαιρο: Οι ψηφοφόροι που εμπιστεύονται τους
Δημοκρατικούς για να δουν εδώ και τώρα αποφασιστικά μέτρα προς την
αποκατάσταση της συνοχής μέσω του ομοσπονδιακού κρατικού παρεμβατισμού
απογοητεύονται γρήγορα και την αντίστροφη κίνηση του εκκρεμούς
επιστρέφουν στη συνταγή του λιγότερου κράτους και των λιγότερων φόρων
ως της μόνης ρεαλιστικής φόρμουλας για τη δημιουργία νέων θέσεων
εργασίας.
Μπορεί η κυβέρνηση των ΗΠΑ να κάνει ότι θέλει με την παροχή
ρευστότητας -δεν δεσμεύεται από κανένα Σύμφωνο Σταθερότητας- σε καμιά
περίπτωση δεν διαθέτει την ελευθερία κινήσεων στην οικονομία και στο
εμπόριο που διέθεταν οι προκάτοχοί της στις δεκαετίες του '30 και του
'60, καθώς ούτε θέλει, ούτε μπορεί να διαταράξει τους κανόνες του
παιχνιδιού του ελεύθερου εμπορίου και των αλληλεξαρτήσεων της
παγκοσμιοποίησης.
Με δυο λόγια η καθαρή νίκη του Ομπάμα τον Νοέμβριο του 2008 μέσα
στον ένα χρόνο που κύλησε φαίνεται να μη διαμόρφωσε σκηνικό ασφαλούς,
αδιατάρακτης και μακρόχρονης ηγεμονίας των Δημοκρατικών.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 13/01/2010)