Χρειάστηκε να περάσει σχεδόν ολόκληρη η συνέντευξη Τύπου στον Λευκό Οίκο, την περασμένη Πέμπτη, για να βρει ο πρόεδρος Ομπάμα τα λόγια να ανταποκριθεί στην κρίση της πετρελαιοκηλίδας στον Κόλπο του Μεξικού – και πιθανόν δεν ήταν τυχαίο ότι η στιγμή έμοιαζε ως η μόνη που δεν είχε προετοιμάσει:
«Οταν ξύπνησα το πρωί και πήγα να ξυριστώ, η Μαλία χτύπησε την πόρτα του μπάνιου, έβαλε το κεφάλι μέσα και με ρώτησε: “Τη βούλωσες την τρύπα, μπαμπά;”. Οι πάντες κατανοούν, πιστεύω, ότι όταν βλάπτουμε τον πλανήτη με αυτόν τον τρόπο, υπάρχουν σοβαρές επιπτώσεις – όχι μόνο γι’ αυτή τη γενιά, αλλά για τις επόμενες. Και όταν βλέπεις πουλιά να πετούν με φτερά λερωμένα και χελώνες να πεθαίνουν, δεν πρέπει να σκεφτείς απλώς τις άμεσες οικονομικές επιπτώσεις· πρέπει να σκεφτείς το πώς μεταχειριζόμαστε αυτό το απίστευτο δώρο που έχουμε. Κι έτσι, όταν ακούω τις διαμαρτυρίες ανθρώπων στη Λουιζιάνα, δεν πιστεύω πάντα ότι τα σχόλιά τους είναι δίκαια».
Και ένα παιδί θα μπορούσε να τους δείξει τον δρόμο...
Αυτή η πετρελαιοκηλίδα δεν είναι λάθος του Μπαράκ Ομπάμα. Η παύση της διαρροής είναι ευθύνη της BP· η ίδια αφ’ ενός την προκάλεσε, αφ’ ετέρου έχει την καλύτερη πρόσβαση και την καλύτερη τεχνολογία για να τη σταματήσει. Φυσικά, ως πρόεδρος του έθνους, ο κ. Ομπάμα πρέπει να επιβλέψει τη διαδικασία καθαρισμού και το έχει αναλάβει. Η πιο σημαντική δουλειά του, όμως, είναι αυτή που δεν έχει αναλάβει ακόμη: να διαμορφώσει τη μακροπρόθεσμη αντίδραση της κοινής γνώμης στην πετρελαιοκηλίδα, έτσι ώστε να τη χρησιμοποιήσουμε προκειμένου να παραγάγουμε την πολιτική βούληση για να σπάσουμε την εξάρτησή μας από το πετρέλαιο. Σε αυτή τη δουλειά, το πιο σημαντικό πράγμα που μπορεί να κάνει ο κ. Ομπάμα είναι να αντιδράσει όπως θα αντιδρούσε ένα παιδί, επειδή είναι ακριβώς αυτή η απλή αντίδραση –εάν επαναληφθεί ξανά και ξανά, λόγο μετά τον λόγο– που θα μπορούσε να αλλάξει τον εθνικό μας διάλογο στο θέμα της ενέργειας.
Βλέπετε, αυτή τη στιγμή ο διάλογός μας κυριαρχείται από τρεις φωνές. Υπάρχουν οι «πετρο-ντετερμινιστές», οι οποίοι δεν κουράζονται ποτέ να μας λένε ότι θα είμαστε εξαρτημένοι από το πετρέλαιο «για πολύ, πολύ καιρό». Αυτό είναι αλήθεια. Το πρόβλημα είναι ότι αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι μας έλεγαν το ίδιο πράγμα από την πρώτη πετρελαϊκή κρίση του 1973 και ο πραγματικός τους στόχος δεν είναι να μας βοηθήσουν να καταλάβουμε ότι η απεξάρτηση από το πετρέλαιο είναι δύσκολη, αλλά να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι είναι ανέφικτη – οπότε μην ενοχλείστε.
Μετά, υπάρχουν οι «οικο-πεσιμιστές», οι οποίοι λένε ότι ίσως είναι ήδη πολύ αργά. Είμαστε χαμένοι. Εχουν δίκιο και σίγουρα είναι ειλικρινείς, αλλά αγνοούν τη δύναμη έξι δισεκατομμυρίων μυαλών που προσπαθούν να λύσουν μαζί το ίδιο πρόβλημα.
Τέλος, υπάρχουν και οι «ρεαλιστές του Ομπάμα». Οι επαγγελματίες, οι οποίοι του ψιθυρίζουν κάθε μέρα ότι δεν ήλθε η ώρα να αναπτύξει το σχέδιο παύσης της εξάρτησης από το πετρέλαιο. Οι Δημοκρατικοί, λένε, πάσχουν από «κοινοβουλευτική κούραση». Μετά τη δύσκολη ψηφοφορία για την περίθαλψη, δεν θέλουν άλλη μία για την ενέργεια. Χαίρομαι που ο πρόεδρος πέρασε το νομοσχέδιο για την υγεία του έθνους. Αλλά θα είναι υγιές για να κάνει τι ακριβώς; Να πάει πού; Να ζήσει ποιο όνειρο; Για να απαντήσει, πρέπει να σκεφτεί σαν παιδί. Να ρωτήσει. Γιατί δεν παράγουμε καθαρή ενέργεια; Και γιατί, μπαμπά, δεν αναφέρεσαι ποτέ στη «φορολογία των ρύπων»; Οταν το διοξείδιο του άνθρακα που παράγουμε είναι το ίδιο επικίνδυνο με την πετρελαιοκηλίδα που ρίξαμε στον Κόλπο;
(από την εφημερίδα "Καθημερινή"/New York Times, 1/6/2010)