Για τους Αμερικανούς η εξακρίβωση της έκτασης της οργής του κ.
Μπαράκ Ομπάμα
εναντίον της ΒΡ είναι σχεδόν το ίδιο σημαντική με την εξακρίβωση της έκτασης της διαρροής του πετρελαίου στον Κόλπο του Μεξικού. Αλλά όλοι συμφωνούν στο εξής: ενώ η δεύτερη είναι πολύ μεγάλη, η πρώτη είναι πολύ μικρή. Οσο και αν προσπαθεί να δείξει δημόσια τον θυμό του, για έναν πρόεδρο ονομαστό για την ψυχραιμία του, τίποτε δεν είναι αρκετό.
Καθώς περνούν οι εβδομάδες από την καταστροφή της 20ής Απριλίου τα ερωτήματα πολλαπλασιάζονται. Κατάλαβε πραγματικά ο πρόεδρος το μέγεθος της ζημιάς; Τον ενδιέφερε στ΄ αλήθεια; Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η πλειοψηφία των αμερικανών είναι δυσαρεστημένη με τους χειρισμούς του. Προσφάτως ο κ. Ομπάμα χρησιμοποίησε το πιο βαρύ ρητορικό πυροβολικό του. Εάν η απόφαση ήταν δική του, δήλωσε στο τηλεοπτικό πρόγραμμα «Τoday» του ΝΒC, θα είχε απολύσει εδώ και καιρό τον διευθύνοντα σύμβουλο της ΒΡ κ.
Τόνι Χέιγουορντ.
Η επιμονή του να μάθει τα γεγονότα δεν δείχνει έλλειψη ενδιαφέροντος, υποστήριξε. Το αντίθετο. «Δεν κάθομαι και μιλάω με ειδικούς στο πλαίσιο ενός επιστημονικού σεμιναρίου. Μιλάω με αυτούς τους τύπους, επειδή διαθέτουν τις καλύτερες απαντήσεις, για να καταλάβω ποιανού τον κ... να κλωτσήσω» είπε. Η υπόθεση ότι ο ζητούμενος κ... ανήκει στην ΒΡ έριξε ακόμη περισσότερο την αξία των μετοχών της εταιρείας. Το εάν αυτή η γλώσσα πείθει τους αμερικανούς είναι άλλο ζήτημα. Από την αρχή ο κ. Ομπάμα προσπάθησε πολύ για να συνταιριάξει τα συναισθήματά του με εκείνα του αμερικανικού λαού.
«Απλά βουλώστε την καταραμένη τρύπα» λέγεται ότι φώναξε οργισμένος στους βοηθούς του, έναν μήνα μετά την έκρηξη που προκάλεσε τη διαρροή. Αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό. Ετσι την περασμένη εβδομάδα έδειξε δημοσίως την αγανάκτησή του. «Είμαι εξοργισμένος με όλη την κατάσταση» δήλωσε στον παρουσιαστή του CΝΝ
Λάρι Κινγκ. Αλλά «αν το να πηδάμε πάνω- κάτω και να ουρλιάζουμε μπορούσε να βουλώσει την τρύπα στον ωκεανό, θα το είχαμε κάνει πριν από πέντε ή έξι εβδομάδες».
Ποια ακριβώς μορφή πήρε ο προεδρικός θυμός ήθελαν να μάθουν οι δημοσιογράφοι. Πώς, για παράδειγμα, κατάλαβε ο εκπρόσωπος Τύπου κ.
Ρόμπερτ Γκιμπς ότι το αφεντικό του- όπως ο ίδιος υποστήριξε- ήταν «εξοργισμένο» από την καταστροφή; Η απάντηση δεν ήταν διόλου πειστική.
Το πρόβλημα φυσικά είναι ότι η υστερία δεν ταιριάζει στον κ. Ομπάμα. Ο κ.
Μπιλ Κλίντον ήταν γνωστός «δάσκαλος» στο να συμπάσχει. Πράγματι, το μοναδικό πράγμα που αναζωογόνησε τις προεδρικές του ελπίδες μετά τις ενδιάμεσες εκλογές τον Νοέμβριο του 1994 ήταν η αντίδρασή του στη βομβιστική επίθεση στην Οκλαχόμα πέντε μήνες αργότερα.
Τα γεμάτα θλίψη και συμπόνια, θυμό και αποφασιστικότητα λόγια του εξέφρασαν ακριβώς το πώς αισθάνονταν οι συμπατριώτες του. Αλλά η έκρηξη στην Οκλαχόμα ήταν κάτι απλό σε σύγκριση με την κρίση στον Κόλπο του Μεξικού. Η επίθεση έγινε και τελείωσε. Η διαρροή πετρελαίου είναι μια συνεχιζόμενη καταστροφή, την οποία η κυβέρνηση αδυνατεί να σταματήσει.
Αδιαμφισβήτητα υποσκάπτει το κύρος του κ. Ομπάμα κάθε μέρα που περνά. Οσο και αν αποστρέφεται την ΒΡ, ο πρόεδρος των ΗΠΑ γνωρίζει ότι εξαρτάται από την εταιρεία για την επίλυση του προβλήματος. Η χώρα είναι φοβισμένη, αγανακτισμένη και απελπισμένη από την αδυναμία της να τιμωρήσει τους υπευθύνους, αν και η τιμωρία δεν θα αλλάξει κάτι.
Οι πληροφορίες για την αμέλεια της ΒΡ και την προθυμία της να παραβλέψει τους κανόνες ασφαλείας επιτείνουν την οργή. Ενα μέρος αυτής της οργής θα ξεσπάσει την ερχόμενη εβδομάδα, όταν ο κ. Χέιγουορντ αναμένεται να καταθέσει ενώπιον μιας επιτροπής της Βουλής των Αντιπροσώπων. Για τον κ. Ομπάμα, ωστόσο, τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Προσπαθεί να εκφράσει την εθνική οργή. Αλλά οι σκληρές, συναισθηματικά φορτισμένες λέξεις και η προσωρινή ικανοποίηση που προκαλούν δεν είναι ο τρόπος του- και όσο και αν προσπαθεί, αυτό φαίνεται.
Ο τρόπος του κ. Ομπάμα είναι μια συγκεκαλυμμένη οργή, βουτηγμένη στον σαρκασμό. «Προφανώς», δήλωσε στο ΝΒC, «δεν μπορείς να εμπιστευθείς τις πετρελαϊκές εταιρείες όταν λένε ότι έχουν εναλλακτικά σχέδια όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, και τελικά αποδεικνύεται ότι δεν έχουν ιδέα τι να κάνουν». Οπως αποκαλύφθηκε, η εταιρεία αγνοούσε συστηματικά τους κανόνες ασφαλείας που η ίδια είχε θέσει σε όλες τις επιχειρήσεις της στη Βόρεια Αμερική.
Μάλιστα έδωσε προαγωγή σε κάποια στελέχη που ευθύνονται γι΄ αυτά τα λάθη. Για τον κ. Ομπάμα το δίλημμα παραμένει. Ο κόσμος περιμένει από τους προέδρους να κάνουν θαύματα. Αλλά κανένα θαύμα δεν μπορεί να διορθώσει τη ζημιά που έγινε.
(από την εφημερίδα "Το Βήμα", 11/6/2010)