Ο Ιταλός πρώην υπουργός Οικονομικών Τομάζο Πάντοα Σκιόπα, μεταξύ άλλων, όπως γράφει το βιογραφικό του, για τον οποίο πολλή κουβέντα έχει γίνει τον τελευταίο καιρό, δεν μου ήταν γνωστός. Δεν έχω κανένα λόγο, όμως, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, να αμφισβητήσω τις ικανότητές του στα οικονομικά, τη διαχείριση χρέους, τη μακροοικονομία, τα φορολογικά και τα τραπεζικά.
Οπως πολλοί από εμάς διαβάσαμε και ακούσαμε: «με την παγκόσμια γνώση του στο σύνθετο πλέγμα των θεσμικών και οικονομικών δεδομένων, σε συνδυασμό με τη σημαντική εμπειρία του στη χάραξη πολιτικής σε ανώτατο διεθνές επίπεδο, θα παρέχει συμβουλές στον πρωθυπουργό σε θέματα πολιτικού σχεδιασμού που αφορούν την εφαρμογή του προγράμματος οικονομικής, δημοσιονομικής και διαρθρωτικής πολιτικής, στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης».
Η υπογράφουσα δεν συμφωνεί με τις ελληνοκεντρικές κορώνες όσων πιστεύουν ότι μερικές θέσεις ανήκουν μόνο σε Ελληνες, τι τους θέλουμε τους «ξένους»; Οι θέσεις ανήκουν στους ικανούς, σ’ αυτούς που δουλεύουν σκληρά, στους άριστους.
Από την άλλη πλευρά, βέβαια, είναι δύσκολο να μην αναρωτηθεί κανείς, γιατί ενώ τόσοι και τόσοι Ελληνες διαπρέπουν στο εξωτερικό, πρωτοπορούν, βραβεύονται από ξένες κυβερνήσεις, διακρίνονται και αγκαλιάζονται από ξένες κοινωνίες, δεν σκέφτεται κανείς να τους αξιοποιήσει ή έστω να τους συμβουλευτεί;
Υπάρχουν δυνάμεις σε όλους τους τομείς. Γιατί δεν χρησιμοποιούνται; Μια υπεύθυνη και ικανή ηγεσία θα έπρεπε πρώτα να εξαντλήσει τις «ελληνικές» περιπτώσεις. Πρώτον για λόγους συμβολικούς: Σε μια περίοδο που βαλλόμαστε από παντού θα έδινε την εικόνα μιας χώρας που δεν στερείται ανθρώπων με μυαλό και ικανότητες. Και δεύτερον για λόγους ουσίας: Μια τέτοια κίνηση θα έδινε το μήνυμα της συσπείρωσης και της συστράτευσης και θα ήταν το πρώτο και πιο αποφασιστικό βήμα για την ανάκαμψη. Η αναζήτηση «ξένων» περιπτώσεων θα έπρεπε να είναι η έσχατη λύση.
Ηταν οι πρώτες κιόλας μέρες της κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου, όταν ο πρωθυπουργός υποδέχθηκε και ξενάγησε στην Ηλεία και στις ολυμπιακές εγκαταστάσεις της Αθήνας τον διάσημο Ισπανό αρχιτέκτονα Ασεμπίγιο. Και γεμίσαμε ελπίδες ότι ο άνθρωπος που αξιοποίησε τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις της Βαρκελώνης μεταμορφώνοντας την πόλη του, θα έκανε το ίδιο και στην Αθήνα.
Ο Ασεμπίγιο ξεχάστηκε και η Αθήνα παραμένει ίδια. Φεύγοντας, βέβαια, ο Ισπανός αρχιτέκτονας έκανε και μια δήλωση με ιδιαίτερη σημασία: «Οι λύσεις για τις ελληνικές πόλεις πρέπει να βρεθούν από Ελληνες που έχουν πλήρη γνώση της χώρας τους» είπε. Αναρωτιέται, λοιπόν, κανείς: Πώς γίνεται ένας «ξένος» να καταλαβαίνει τι είναι καλύτερο για μας, και όχι εμείς;
(από την εφημερίδα "Καθημερινή", 13/8/2010)