Η επιδείνωση στις σχέσεις Ηνωμένων Πολιτειών και Τουρκίας δεν είναι ούτε ξαφνική, αλλά ούτε και επιπόλαια. Και αποκαλύπτει ότι ακόμη και οι ισχυρότερες πολιτικές συμμαχίες μπορούν να διαρραγούν όταν ένας ηγέτης χάνει το μέτρο κι αρχίζει να ξιφουλκεί εναντίον όλων. Είναι προφανές ότι ο κ. Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν πληρώνει τώρα το μικρόβιο της έπαρσης που του προκάλεσε η μακρά παραμονή του στην εξουσία, αλλά και η πεποίθησή του ότι η χώρα του έχει μεταβληθεί σε υπερδύναμη που μπορεί να αγνοεί τους κανόνες της διεθνούς διπλωματίας.
Από την έκρηξή του στο Νταβός ως σήμερα ο τούρκος πρωθυπουργός απέδειξε ότι με ακραίες εκφράσεις μπορεί μια κυβέρνηση να απομονωθεί ακόμη κι όταν έχει δίκιο στις παρεμβάσεις της, όπως στην περίπτωση της επέμβασης των Ισραηλινών στον στολίσκο ανοιχτά της Γάζας.
Από την άλλη πλευρά, θα πρέπει να είμαστε πολύ επιφυλακτικοί πριν βιαστούμε να μιλήσουμε για οριστικό ρήγμα στις σχέσεις της Ουάσιγκτον και της Αγκυρας, καθώς η αμερικανική και η τουρκική διπλωματία βρίσκουν πάντοτε τρόπους να ξεπεράσουν τέτοιου είδους αδιέξοδα, επειδή τους ενώνουν αρκετά και ισχυρά κοινά συμφέροντα. Με την ίδια ευκολία που η Τουρκία έγινε χθες ξαφνικά για τον Λευκό Οίκο «πρώην σύμμαχος» μπορεί να γίνει ξανά «στρατηγικός εταίρος».
(από την εφημερίδα "Το Βήμα", 17/8/2010)