Για να παίξει η χώρα μας κάποιο μικρούλη ρόλο στη Μέση Ανατολή, και μάλιστα χωρίς την Ευρώπη, θα έπρεπε να ανταποκρίνεται σε ορισμένα κριτήρια. Δυστυχώς, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Το πρώτο κριτήριο είναι η δύναμη που, όπως έχει αποδειχτεί, ακόμα και όταν αντικειμενικά υπάρχει (Ευρωπαϊκή Ενωση ή Ρωσία) η άσκησή της είναι ιδιαίτερα δύσκολη: άλλοι είναι οι πραγματικοί παίκτες, αλλά και αυτοί (όπως οι ΗΠΑ) πολύ δύσκολα καταφέρνουν κάτι. Οι ηγέτες μας θα μπορούσαν να ρωτήσουν σχετικά τον Μπαράκ Ομπάμα και όλους τούς εν ζωή αμερικανούς πρώην προέδρους, που προσπάθησαν και απότυχαν.
Το δεύτερο κριτήριο είναι η αποδοχή μας από όλους τους διάδικους. Ανατρέψαμε αιφνίδια τις συμμαχίες μας, όμως δεν ξεχνιέται η πολύχρονη εκκωφαντική σύμπλευση της χώρας μας (και όχι μόνο του ΠαΣοΚ) με τα αραβικά κινήματα, ενώ για την άλλη πλευρά η προσφορά του Αιγαίου για τις ασκήσεις της ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας και η απόφαση στενής συνεργασίας «για την ασφάλεια» (προφανώς με τη Μοσάντ) δεν είναι ένδειξη τήρησης ίσων αποστάσεων. Σύμφωνα με τον Νετανιάχου (στο «Βήμα»), «στρατιωτικά είμαστε συμπληρωματικοί»: έναντι ποίου εχθρού;
Το τρίτο κριτήριο θα μπορούσε να ήταν η ικανότητά μας να λύνουμε πρώτα τα δικά μας διεθνή προβλήματα. Εδώ, δυστυχώς, γελάμε. Κάθε αμερόληπτος κριτής θα μας έβαζε άριστα στο εθνικό σπορ της διαιώνισης του Κυπριακού, των προστριβών με την Αγκυρα για το Αιγαίο και για το Μακεδονικό όχι βέβαια γιατί φταίμε για όλα τα απανωτά αδιέξοδα, φυσικά φταίνε και οι άλλοι, αλλά γιατί κάναμε συστηματικά ό,τι μπορέσαμε για να τα συντηρήσουμε. Και για να εξευτελίσουμε όλους τους μεσολαβητές. Σχετικά με την Κύπρο, ο μακαρίτης Ευάγγελος Αβέρωφ, ο πνευματικός πατέρας του Αντωνάκη Σαμαρά, είχε μιλήσει για τις «χαμένες ευκαιρίες». Για χαμένες ευκαιρίες θα μπορούσε να μιλήσει επίσης για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις στο σύνολό τους αλλά και για το Μακεδονικό. Για να μην υπενθυμίσουμε τις θρησκευτικο-εθνικιστικές εμπλοκές μας στον γιουγκοσλαβικό εμφύλιο...
Αν υπολογίσουμε το τεράστιο οικονομικό κόστος της αδιέξοδης διπλωματικής προσπάθειας για το Μακεδονικό, τα πόσα λεφτά βρέθηκαν σε τσέπες επιτήδειων «μακεδονομάχων», τις λόγω Κύπρου και ελληνο-τουρκικών σχέσεων εξωφρενικές πολεμικές δαπάνες (με όλα τα θλιβερά παρεπόμενά τους...), μπορούμε να καταλάβουμε πιο εύκολα πώς βρισκόμαστε σήμερα με μνημόνιο και περιορισμένη ανεξαρτησία.
Πράγμα που δεν αθωώνει φυσικά όλους τους άλλους λόγους που εξηγούν τη σημερινή κατάσταση. Αλλά που προσδίδει στις πρόσφατες «πρωτοβουλίες» για το Μεσανατολικό όχι τον χαρακτήρα μιας «ρεάλ πολιτίκ» αλλά εκείνον μιας φυγής σε «άλλη γη, άλλα μέρη»...
(από την εφημερίδα "Το Βήμα", 24/8/2010)