Οι πολιτικές προεκτάσεις των εξεγέρσεων
στη Μέση Ανατολή θα αποτελέσουν το αντικείμενο συζητήσεων για αρκετά χρόνια ακόμα,
δίχως αμφιβολία. Αντιθέτως, η επίδρασή τους στην αγορά πετρελαίου είναι πιο άμεσες
και αντικατοπτρίζονται στις τιμές, που πλέον κινούνται πάνω από τα 110 δολάρια
ανά βαρέλι, όπως σημειώνει το
CGES. Πλέον, ολόκληρος ο κλάδος του πετρελαίου, από τους παραγωγούς,
μέχρι τους κερδοσκόπους και φυσικά τους καταναλωτές, παρακολουθούν με αγωνία
για σημάδια αποσταθεροποίησης σε άλλες χώρες, πιο σημαντικές, όπως η Σαουδική
Αραβία.
Η νευρικότητα αυτή φανερώνεται από το
ενδιαφέρον για μελλοντικά συμβόλαια στην αγορά εμπορευμάτων της Νέας Υόρκης, ο όγκος
των οποίων έχει αυξηθεί κατά 16% από τα τέλη του περασμένου Νοεμβρίου, λόγω της
προσπάθειας για εξασφάλιση απέναντι στις ακριβές τιμές. Βεβαίως, η Σαουδική
Αραβία έχει δεσμευθεί να απαντήσει στην όποια μείωση της παραγωγής στη Λιβύη
και ο ίδιος ο ΙΕΑ επιβεβαίωσε ήδη την ανεπίσημη άνοδο της παραγωγής της.
Κι όμως, υπάρχει σε αρκετούς αναλυτές η αίσθηση
πως το καθεστώς των Σαουδ θα αρχίσει σύντομα να αντιμετωπίζει εσωτερικά προβλήματα,
παρά τα δώρα των 37 δις δολαρίων που έδωσε ο βασιλιάς Αμπντουλάχ στον λαό του
την περασμένη εβδομάδα με την μορφή κοινωνικών παροχών. Στο
facebook, υπάρχει ομάδα που καλεί για μια «ημέρα
οργής» στις 11 Μαρτίου, με αρκετά μέλη να την υποστηρίζουν. Πρόσθετο πρόβλημα
αποτελεί η μεγάλη ηλικία του βασιλιά και των αδερφών του, καθώς στη δεδομένη
χρονική συγκυρία μια πιθανή διαδικασία διαδοχής θα ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνη.
Φυσικά, η βασιλική οικογένεια των Σαούδ είναι
πολύ πιο κραταιά σε σχέση με το καθεστώς του Μουμπάρακ ή του Καντάφι. Μάλιστα, τις
τελευταίες ημέρες, η Σαουδική Αραβία απέστειλε άρματα μάχης στο γειτονικό Μπαχρέιν,
προκειμένου να βοηθήσει το φιλικό καθεστώς της χώρας να αντιμετωπίσει τις ταραχές
που σημειώνονται.
Τέλος, η αγορά πετρελαίου ανησυχεί και
για ένα πιο τεχνικό ζήτημα, αυτό της δυνατότητας παραγωγής. Ήδη το 2010 παρατηρήθηκε
απρόσμενη άνοδος της ζήτησης πετρελαίου διεθνώς και πλέον σε αυτό προστέθηκε η
μείωση της παραγωγής σε ορισμένα κράτη, όπως η Λιβύη και η Αίγυπτος. Οι εξελίξεις
αυτές ασκούν πίεση στη Σαουδική Αραβία, η οποία διαθέτει μια ποσότητα υπερβάλλουσας
παραγωγής μερικών εκατομμυρίων βαρελιών για ώρα ανάγκης και θέλει να διατηρήσει
όσο το δυνατόν περισσότερη από αυτή ανέπαφη.