Οι πολιτικές δηλώσεις για εσωτερική κατανάλωση έχουν αναχθεί
πλέον σε εθνικό σπορ. Άλλα λέγονται εντός, με στόχο βραχύβια πολιτικά οφέλη,
και άλλα εκτός. Ευτυχώς, που η πληροφόρηση στην εποχή μας δεν έχει σύνορα, χάρη
στο διαδίκτυο, και έτσι όποιος ενδιαφέρεται να έχει μια συνολική εικόνα θα
πρέπει να ενημερώνεται και από ξένες πηγές ενημέρωσης.
Το πρόβλημα, βέβαια, με ανάλογες δηλώσεις δεν είναι ότι
καταλήγουν σε ενέργειες επικοινωνιακού χαρακτήρα. Ως ένα βαθμό τις αντιλαμβανόμαστε.
Αλλά, όταν επηρεάζουν τη βιωσιμότητα και την ανάπτυξη ενός κρίσιμου κλάδου για
την εθνική οικονομία, ε, τότε είναι τουλάχιστον κατακριτέες και απορριπτέες.
Εξηγούμαστε άμεσα. Στις 16 Νοεμβρίου ο υπουργός
Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής Γιώργος Παπακωνσταντίνου,
μιλώντας στη Βουλή, διαβεβαίωνε ότι μέσα στις επόμενες ημέρες, συνεπώς, πολύ
σύντομα, θα ολοκληρωνόταν η διαπραγμάτευση με την Κομισιόν για το άνοιγμα της
αγοράς λιγνίτη. Το προτεινόμενο πακέτο-αντικείμενο των συζητήσεων περιελάμβανε,
πάντα με τις δηλώσεις του υπουργού, την πώληση τεσσάρων μονάδων της ΔΕΗ, την
ανταλλαγή ισχύος της δημόσιας Επιχείρησης με τρίτους ενεργειακούς παίκτες,
καθώς και την πώληση μιας «μικρής» ΔΕΗ. Εντυπωσιακό πακέτο, θα σχολίαζε κανείς,
σε μια πρώτη ανάγνωση. Ναι, πράγματι, αν υλοποιηθεί θα μπορούσε να συμβάλει
στην εφαρμογή υγιούς ανταγωνισμού στην πολύπαθη ενεργειακή αγορά και στο
άνοιγμα της λιγνιτικής παραγωγής, για το οποίο μας πιέζει από το 2008 η
Κομισιόν.
Όταν, μάλιστα, οι ανακοινώσεις αυτές γίνονται στο νομοθετικό
σώμα της χώρας, ουδείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη σοβαρότητα τους και την
εγκυρότητα τους. Αντίθετα, δημιουργούν προσδοκίες στην ενεργειακή επενδυτική
κοινότητα, ότι, να, η πολιτεία και λύσεις έχει και προτίθεται να τις εφαρμόσει.
Και πριν αλέκτωρ φωνήσαι και ενώ περιμέναμε την πολυπόθητη
ολοκλήρωση των συνομιλιών με την Κομισιόν δημοσιοποιείται στις 2 Δεκεμβρίου η
απάντηση του αρμόδιου Επιτρόπου για τον Ανταγωνισμό Χοακίν Αλμούνια στη σχετική
ερώτηση του ευρωβουλευτή Θόδωρου Σκυλακάκη, η οποία, ούτε λίγο, ούτε πολύ, λέει
ξεκάθαρα ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει προτείνει ακόμη ικανοποιητική δέσμη
μέτρων για το άνοιγμα της λιγνιτικής αγοράς.
Καλά, κι όλα αυτά που είπε στη Βουλή ο αρμόδιος Έλληνας
υπουργός τι είναι; Και άντε, για το προτεινόμενο πακέτο. Να δεχθούμε ότι δεν
άρεσε στην Κομισιόν. Αλλά η δήλωση ότι οι συνομιλίες ολοκληρώνονται μέσα στις
επόμενες ημέρες δεν επιδέχεται αμφιβολίες. Επί ποίου πακέτου, λοιπόν, γίνονται
συνομιλίες; Ή μήπως, δεν γίνονται καθόλου συνομιλίες και απλά η ελληνική πλευρά
εξέφρασε προσδοκίες;
Καλά, την κολοκυθιά θα παίξουμε τώρα, θα πείτε εύλογα. Τι να
σας πούμε και μεις; Με την ίδια απορία θα μείνουμε.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που προκύπτει με σαφήνεια από τις
δηλώσεις Αλμούνια είναι η δυσαρέσκεια της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τους
χειρισμούς της ελληνικής πολιτείας από το 2008 έως τώρα στο επίμαχο ζήτημα της
πρόσβασης τρίτων στη λιγνιτική παραγωγή. Το 2009 η Ελλάδα διαβεβαίωνε την
Κομισιόν ότι θα εξασφαλίσει σε τρίτους πρόσβαση σε τέσσερα (!) νέα
λιγνιτωρυχεία, αλλά τα μέτρα αυτά δεν εφαρμόσθηκαν ποτέ. Το 2010 η Ελλάδα
διαβεβαίωνε για την ανάθεση της Βεύης, αλλά ούτε κι αυτό προχώρησε έως τώρα. Το
2011 η Ελλάδα πρότεινε άλλα μέτρα (swaps), τα οποία υποβλήθηκαν σε έλεγχο
αγοράς. Ακόμη και σήμερα συνεχίζονται οι συζητήσεις μεταξύ Κομισιόν και
ελληνικής κυβέρνησης για τη συνέχεια που πρέπει να δοθεί στα σχόλια τα οποία
κατατέθηκαν, στο πλαίσιο του ελέγχου αυτού. Άρα, η Κομισιόν βρίσκεται ακόμη στα
swaps, αν αποκωδικοποιούμε σωστά τις δηλώσεις Αλμούνια.
Όλα τα άλλα, περί πώλησης μονάδων της ΔΕΗ και την περιβόητη
«μικρή» ΔΕΗ αποδεικνύεται ότι ανακοινώνονται για εσωτερική κατανάλωση,
προφανώς, για να ζυγιστούν οι αντιδράσεις των συνδικαλιστών της ΔΕΗ -που
τζάμπα, όπως φαίνεται, βγάζουν πύρινες ανακοινώσεις- και φυσικά να φανεί ότι
κάτι κάνει το αρμόδιο υπουργείο.
Το δια ταύτα είναι σαφές για την Κομισιόν. Η ελληνική
κυβέρνηση δεν έχει προτείνει ακόμη ικανοποιητική δέσμη μέτρων. Όλα όσα
λέγονται, ακόμη και μέσα στη Βουλή, είναι, κατά τα φαινόμενα, εσωτερικά
καλαμπούρια.