Πολλές δυτικές εφημερίδες έσπευσαν να πανηγυρίσουν την
προηγούμενη εβδομάδα για την έλευση της «ρωσικής άνοιξης», προεξοφλώντας έτσι
την παρακμή και την πτώση του συστήματος Πούτιν στη Ρωσία, λόγω των δυναμικών διαδηλώσεων
που έλαβαν χώρα. Το θέμα όμως είναι ότι ανάμεσα στον αραβικό κόσμο και στη Ρωσία
υπάρχουν τεράστιες διαφορές και πιθανότατα δεν θα γίνουμε μάρτυρες στο εγγύς μέλλον
μιας αποσταθεροποίησης που θα επιθυμούσαν διακαώς κάποιοι.
Ένας βασικός λόγος που ισχύει αυτό είναι ότι ο Πούτιν έχει
καταφέρει να διατηρήσει σε σχετικά καλή κατάσταση την ρωσική οικονομία, η οποία
σε μια περίοδο οξείας δημοσιονομικής κρίσης σε Ευρώπη και Αμερική, κατορθώνει
να έχει εξαιρετικά χαμηλό χρέος. Αυτομάτως, το θετικό αυτό στοιχείο μεταφράζεται
σε στήριξη από τους μεγάλους οικονομικούς παίκτες της χώρας, αλλά και από μια
μερίδα του πληθυσμού, η οποία έχει επιρροή στα πράγματα. Επιπλέον, οι εξαγωγές
πετρελαίου και φυσικού αερίου βρίσκονται σε επίπεδα ρεκόρ και εκμεταλλευόμενες τις
υψηλές τιμές, αποφέρουν σημαντικά δημόσια έσοδα.
Ένας δεύτερος λόγος που ο Πούτιν αντέχει είναι ότι η σημερινή
Ρωσία διαθέτει πολύ πιο αποτελεσματικούς μηχανισμούς καταστολής των αντιφρονούντων
από ότι μια χώρα όπως η Λιβύη του Καντάφι. Έχοντας πίσω του την «τεχνογνωσία» της
Σοβιετικής Ένωσης, ο Πούτιν γνωρίζει καλά πώς να διαχειρίζεται αυτά τα θέματα,
είτε μας αρέσει, είτε όχι.
Παρόλα αυτά, ο Πούτιν σίγουρα θα πρέπει να προχωρήσει στο εξής
σε ορισμένες μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό της χώρας, ώστε να κατευνάσει τις διαφορετικές
φωνές. Επίσης, θα πρέπει να ακούσει τις προτροπές του Μεντβέντεφ και επιτέλους
να διαφοροποιήσει την μονοδιάστατη ρωσική οικονομία, επενδύοντας τα πετροδόλαρα
σε νέους τομείς. Τέλος, εν όψει της επανεκλογής του στην προεδρία, καλό για τον
ίδιο θα ήταν να καλλιεργήσει και ένα νέο επικοινωνιακό προφίλ. Οι εποχές που οι
αρκούδες και οι τίγρεις εντυπωσίαζαν τους Ρώσους έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Επίσης,
αρνητική εντύπωση προκαλούν κάποιες φτηνιάρικες πρωτοβουλίες, όπως τα «κορίτσια»
του Πούτιν.
Καταλήγοντας, θα λέγαμε ότι οι μοναδικοί που έχουν το δικαίωμα
να κατακρίνουν τον σημερινό Ρώσο πρωθυπουργό είναι οι ίδιοι του οι πολίτες. Για
τους υπόλοιπους και ιδίως για τους Ευρωπαίους και τους Αμερικάνους, ο Πούτιν είναι
μια εχθρική μορφή, που όμως χαρακτηρίζεται από προβλεψιμότητα και συνεπώς είναι
αποδεκτή. Παρά τα πολυάριθμα άρθρα που εμφανίστηκαν στον ξένο Τύπο και προανήγγειλαν
την «ρωσική άνοιξη», η αλήθεια είναι ότι σε ένα μεγάλο βαθμό ο Πούτιν εξυπηρετεί
τη Δύση, η οποία σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελε μια ανεξέλεγκτη κατάσταση στη
Ρωσία, όπως αυτή στην Αίγυπτο ή τη Λιβύη. Το διακύβευμα είναι απλά πολύ μεγάλο.