Διανύουμε
την εβδομάδα των Χριστουγέννων και επιβάλλεται να προσαρμόσουμε τη διάθεση μας
στο πνεύμα των ημερών. Αλλά δεν μας βγαίνει. Τα μηνύματα είναι ζοφερά και μας
αναγκάζουν να παραμένουμε σταθερά στη γη, έστω κι αν, κατά βάθος, θα θέλαμε να
είναι αλλιώς τα πράγματα. Να ελαφρύνουμε, βρε αδελφέ, να υποκριθούμε ότι δεν
τρέχει τίποτε και να γιορτάσουμε με το βλέμμα σε μια καλύτερη χρονιά που
έρχεται ολοταχώς. Αμ, δε!
Η
κατήφεια στην αγορά και την οικονομία είναι εμφανής, σε βαθμό που δεν μπορεί
κανείς να υποκριθεί ότι δεν υπάρχει. Προχθές, την προτελευταία Κυριακή του
έτους, οπότε, παραδοσιακά, παραμένουν τα καταστήματα ανοικτά, ελάχιστη ήταν η
αγοραστική κίνηση, παρά τις πρώιμες προσφορές και τα δώρα-κράχτες. Ο κόσμος
«παγωμένος», έμπαινε, χάζευε και έβγαινε, χωρίς να προβαίνει σε καταναλωτικές
σπατάλες που δικαιολογούνται τέτοιες ημέρες. Όχι, ότι το έκανε τις προηγούμενες
ημέρες. Ίδια, ακριβώς, γεύση.
Η
εβδομάδα ξεκίνησε δύσκολα. Σύμφωνα με λίστα που δημοσιοποίησε η
Credit
Suisse, η Ελλάδα έχει το θλιβερό προνόμιο να φιγουράρει
πρώτη ανάμεσα στις 25 πιο επικίνδυνες χώρες, παγκοσμίως, για επενδύσεις. Αιτία;
Η απειλή της άμεσης χρεοκοπίας.
Την
ίδια στιγμή η τρόικα μας απειλεί με άτακτη χρεοκοπία, αν δεν ολοκληρωθούν ως τον
Ιανουάριο οι συζητήσεις για το κούρεμα του ελληνικού χρέους, που σημειώνει
επιπλοκές, εξαιτίας της απροθυμίας για την εθελοντική συμμετοχή των ιδιωτών
ομολογιούχων.
Το
σκηνικό αυτό συμπληρώνει, σαν κερασάκι στην τούρτα, η αδυναμία κυβερνητικού
έργου. Η κυβέρνηση, που είναι τεμαχισμένη σε τρία κομμάτια, δεν έχει κοινό λόγο
και εμποδίζεται να έχει. Δεν θέλουν όλοι οι εταίροι που την αποτελούν να λάβει
κανένα μέτρο, παρά τις πιέσεις της τρόικας, και επιμένουν ότι η μοναδική
υποχρέωση της είναι η διαπραγμάτευση για το κούρεμα. Τώρα, αν η επόμενη δόση
που είναι μάλιστα γιγαντιαία και φθάνει τα 89 δισ. ευρώ, θα εισρεύσει στην
Ελλάδα ή όχι, μάλλον αυτό δεν απασχολεί κάποιους εταίρους της κυβέρνησης, που,
προφανώς, οραματίζονται εξουσία σε μια χώρα διαλυμένη στα εξ ων συνετέθη.
Με
αυτά τα δεδομένα το μέλλον της χώρας σκιαγραφείται με σκοτεινά χρώματα. Πώς να
πεισθούν ξένοι επενδυτές να ανταποκριθούν στις όποιες κρατικοποιήσεις
προκηρυχθούν, όταν έχουμε μπει στη μαύρη λίστα των πιο επικίνδυνων, από άποψη
επενδύσεων, χωρών; Πώς θα εισρεύσουν πολύτιμα κεφάλαια σε μια χώρα που
απειλείται με άτακτη χρεοκοπία και η οποία έπρεπε ως τα τέλη του έτους να έχει
κλείσει τη συμφωνία με τις τράπεζες για το γενναίο «κούρεμα» του χρέους; Πώς θα
ληφθούν τα αναγκαία μέτρα, σκληρά, ενδεχομένως, που θα δώσουν ανάσα στην αγορά
και θα δημιουργήσουν ώθηση προς την αναγκαία ανάπτυξη, όταν η κυβέρνηση επί της
ουσίας υπάρχει μόνον στα χαρτιά;
Πολλά
τα ερωτηματικά, αλλά απάντηση δεν υπάρχει. Η πιο τραγική διαπίστωση, όμως,
είναι ότι η ίδια η κοινωνία έχει κουρασθεί. Και αφήνεται να παρασυρθεί από το
ρεύμα, που όσο πάει δυναμώνει. Το ρεύμα που οδηγεί στο μεγάλο γκρεμό. Κάποιοι,
μάλιστα, το εύχονται, με την -απέλπιδα- ελπίδα ότι έτσι ίσως ξαναγεννηθεί η
Ελλάς. Λησμονούν, όμως, ότι μπορεί ως έθνος να είμαστε ανθεκτικοί και δεν θα
χαθούμε, αλλά υπήρξαν στην ιστορία μας πολλά ενδιάμεσα σκοτεινά διαστήματα, τα
οποία ευθύνονται αποκλειστικά για τη σημερινή, πλήρη, ανοργανωσιά μας και την
τριτοκοσμική νοοτροπία μας. Σκληρές αλήθειες, αλλά πρέπει να ειπωθούν.
Και,
βεβαίως, θεωρούμε ότι είναι βολικό να πιστεύουμε ότι είμαστε μέρος της κρίσης
που διαπερνά όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά ας μη γίνεται αυτό άλλοθι για να
αποποιούμαστε τις δικές μας ευθύνες.
Τελικά,
φέτος, οι καλικάντζαροι ήρθαν πολύ νωρίς.