Την Τετάρτη ανακοινώθηκε ανεπίσημα από ευρωπαϊκούς
αξιωματούχους ότι οι χώρες της Ε.Ε. έχουν συμφωνήσει επί της ουσίας για την
επιβολή πετρελαϊκού εμπάργκο κατά του Ιράν, καθώς η Ελλάδα και τα άλλα
κράτη-μέλη που εισάγουν ιρανικό αργό, δηλαδή η Ισπανία και η Ιταλία, έδωσαν την
συγκατάθεσή τους και απομένουν μονάχα ορισμένες λεπτομέρειες για την οριστική
απόφαση.
Μάλιστα, το πρακτορείο
Dow
Jones
επικαλείται δηλώσεις Ελλήνων
αξιωματούχων (από το ΥΠΕΚΑ;), οι οποίοι τόνισαν πως η χώρα μας δεν θα
αντιταχθεί στο εμπάργκο, παρά τις ανάγκες που έχει.
Στα παραπάνω έχουμε να παρατηρήσουμε ότι η χώρα μας δεν
εμφανίζεται σοβαρή στην εξωτερική της πολιτική διότι (α) δεν φαίνεται να ζήτησε
να λάβει κάποιο αντάλλαγμα για την συγκατάθεσή της, ιδιαίτερα μάλιστα από τη
στιγμή που η αποκοπή της από την προμήθεια ιρανικού πετρελαίου θα προκαλέσει
σημαντικές ζημιές στα δύο εγχώρια διϋλιστήρια (β) η κυβέρνηση δεν έχει
ενημερώσει επαρκώς την Βουλή και την κοινή γνώμη για το θέμα αυτό και (γ) το
οικονομικό κόστος από την επιβολή του εμπάργκο αναμένεται να είναι σημαντικό,
ιδίως σε μια περίοδο οξείας ύφεσης.
Ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση Παπαδήμου διαπραγματεύτηκε
(ή μάλλον δεν διαπραγματεύτηκε) την συμφωνία παραπέμπει σε σχέσεις εξάρτησης,
με την Ελλάδα στον ρόλο του εξαρτημένου, λόγω των δανειακών της υποχρεώσεων. Αν
μη τι άλλο, θα περίμενε κανείς ένα καλύτερο αποτέλεσμα από τη νέα κυβέρνηση και
από το νέο υπουργό Εξωτερικών, ο οποίος υποτίθεται ότι χαίρει της εκτίμησης των
Βρυξελών. Τώρα βλέπουμε και στην πράξη κάτι που παρατηρεί αυτή η στήλη εδώ και
χρόνια, δηλαδή την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας λόγω της υπερχρέωσης της χώρας
και της άφρονης οικονομικής πολιτικής που ακολούθησαν αδιακρίτως οι κυβερνήσεις
των τελευταίων 30 ετών.