Εξι Κρίσιμοι Μήνες

Ολα δείχνουν ότι με την απόφαση της Συνόδου Κορυφής, τα ξημερώματα της Παρασκευής, η Ευρωζώνη πέτυχε ανάσχεση της πίεσης των αγορών στην Ισπανία και την Ιταλία. Μοιάζει να διασφάλισε ότι μπορεί να διαπραγματευτεί την πορεία προς την Οικονομική Διακυβέρνηση - Πολιτική Ενωση χωρίς ενδιαμέσως να υπάρξει κάποιο ατύχημα.

Ο συμβιβασμός των Βρυξελλών είναι αποκαλυπτικός των πραγματικών ισορροπιών, προθέσεων και στρατηγικών εντός της Ευρωζώνης, όπου δεν χωράει η μετωπική αντιπαράθεση και η επιδίωξη πλήρους ήττας και επιβολής κυριαρχίας στην αντίπαλη πλευρά:

Η Σύνοδος δεν ήταν μία γαλλογερμανική σύγκρουση Μέρκελ - Ολάντ, καθώς τον πρωταγωνιστικό ρόλο τον είχε o Μόντι, έχοντας προσδέσει τον Ισπανό ομόλογό του Ραχόι στο άρμα του. Ο Ιταλός πρωθυπουργός απέφυγε το δίλημμα Δεσμεύσεις Αλληλεγγύης ή Οικονομική Διακυβέρνηση - Πολιτική Ενωση, στο οποίο συμπυκνώνεται η κόντρα Μέρκελ - Ολάντ και ζήτησε επειγόντως εδώ και τώρα θωράκιση της Ισπανίας, ώστε να αποκλιμακωθεί η ήδη ασκούμενη στην Ιταλία πίεση.

Ετσι, δεν βρεθήκαμε μπροστά σε μια μετωπική αντιπαράθεση για το αν προηγείται η ανάγκη έκδοσης ευρω-ομολόγου ή της έναρξης της διαπραγμάτευσης για την Οικονομική Διακυβέρνηση - Πολιτική Ενωση, μια αντιπαράθεση όπου Βερολίνο και Παρίσι ζητούν από την άλλη πλευρά να εγκαταλείψει εθνικές «κόκκινες» γραμμές: Τη δημοσιονομική και νομισματική αυστηρότητα για τη γερμανική πλευρά και το αδιαπραγμάτευτο της εθνικής κυριαρχίας για τη γαλλική.

Από τα παραπάνω προκύπτουν, σε αντίστιξη με την κυρίαρχη μιντιακή εικόνα, οι πραγματικές προθέσεις των δυνάμεων που επηρεάζουν τη γραμμή πλεύσης της Ευρωζώνης:

Πρώτον, το Βερολίνο δεν έχει ούτε σχέδιο Β' ούτε εναλλακτική στρατηγική, είτε για Μικρή Ευρωζώνη των πλεονασματικών είτε ακόμη περισσότερο για επιστροφή σε εθνικό νόμισμα. Η θωράκιση της Ευρωζώνης στο σύνολό της είναι μονόδρομος, με μόνο ερώτημα πλέον να είναι τι θα αποφασίσει η Γερμανία για τη συνέχεια της στήριξης της Ελλάδας και της Πορτογαλίας και με ποια μορφ, απάντηση που θα προκρίνει και το μέλλον τους ως ισότιμων εταίρων.

Δεύτερον, η Γαλλία του Ολάντ δεν έχει σχέδιο Β για την περίπτωση μετωπικής σύγκρουσης με τη Γερμανία. Η αντίστιξή του με το Σαρκοζί είναι ότι διαπραγματεύεται σκληρά, ενώ ο προκάτοχός του εναρμονιζόταν αυτόματα με την καγκελάριο. Ο Ολάντ, μέσω των ελιγμών του Μόντι, κέρδισε, καθώς οι πάντες γνώριζαν ότι αν η Ιταλία βρισκόταν εκτός αγορών ο επόμενος κρίκος του ντόμινο θα ήταν η Γαλλία, διαθέτει πλέον το περιθώριο προσεκτικής υλοποίησης των προεκλογικών του δεσμεύσεων για διορθωτικές κινήσεις κοινωνικού χαρακτήρα.

Τρίτον, δεν υπάρχει σταθερό και συμπαγές μέτωπο του Νότου: Η Ιταλία παίζει ρόλο μπαλαντέρ ανάμεσα στη Γερμανία και τη Γαλλία, συντασσόμενη κατά περίπτωση με τη μία ή την άλλη πλευρά, το Παρίσι θέλει ισορροπία ανάμεσα στη διασφάλιση μιας προνομιακής διμερούς διαπραγμάτευσης με το Βερολίνο αλλά και στην άσκηση προνομιακής επιρροής στο Νότο, η Ισπανία ρυμουλκείται πολιτικά από το Μόντι και τέλος ουδείς από τους παραπάνω δεν αναγνωρίζει ως θεσμικά ισότιμους νοτίους την Πορτογαλία και την Ελλάδα.

Οχι αν, αλλά πότε. Αυτό είναι το ερώτημα για τη συνολική θωράκιση της Ευρωζώνης, με υπαρξιακά ερωτήματα να αφορούν πλέον το μέλλον μόνον των δύο αδύνατων κρίκων, της Αθήνας και της Λισαβόνας, με το Δουβλίνο να διαφοροποιείται, καθώς η θέση του στις παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές ισορροπίες επιβάλλει ειδική επιεική μεταχείριση.