Ο κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου υπήρξε ο εκφραστής της
«εκσυγχρονιστικής» επαναστάσεως που επί των κυβερνήσεων του κ. Γιώργου
Παπανδρέου είχε ως αποστολή να σώσει την Ελλάδα από τη χρεοκοπία. Αυτά
κατά τους ποικίλους θαυμαστές του, από τους οποίους δεν πρέπει να
εξαιρεί κανείς και ένα τμήμα της Νέας Δημοκρατίας.
Υπό το κράτος
μέθης, στη διάρκεια της υπουργίας του, ο κ. Παπακωνσταντίνου ενήργησε με
υπεροψία έναντι των συναδέλφων του υπουργών· αντιμετώπισε με
περιφρόνηση τους βουλευτές και τους πολίτες· προσπάθησε να
δαιμονοποιήσει τις κυβερνήσεις της Ν.Δ. υπό τον κ. Κώστα Καραμανλή·
θέλησε να αναδείξει εαυτόν και τον πρωθυπουργό του σε σύμβολα ιδανικά
του εξευρωπαϊσμού της χώρας. Και διεσύρθη πλέον και εξευτελίσθη πλήρως.
Δεν
θα αποφανθούμε περί της ενοχής ή της αθωότητός του. Ούτε συμπάσχουμε με
τον πρώην πανίσχυρο υπουργό, που είχε την ψευδαίσθηση ότι αποτελούσε
τμήμα ενός σκληρού πυρήνα κάποιου αναδυόμενου δήθεν κατεστημένου, για να
διαπιστώνει τελικώς ότι ανήκει απλώς στα αναλώσιμα.
Νέο
κατεστημένο βεβαίως δεν υπάρχει και οι πάντες είναι αναλώσιμοι. Η νέα
τάξη πραγμάτων που αναδύεται δεν έχει ως στόχο τη διάσωση του κ.
Παπακωνσταντίνου, αλλά ούτε της πολιτικής και οικονομικής ελίτ των
τελευταίων δεκαετιών. Το επιμαρτυρούν δημοσιεύματα των πλέον εγκρίτων
ξένων ειδησεογραφικών πρακτορείων, εφημερίδων και περιοδικών.
Γίνεται
μία φιλότιμη προσπάθεια να αντιμετωπισθεί η περίπτωση του κ.
Παπακωνσταντίνου ως ένα μεμονωμένο περιστατικό πολιτικής διαφθοράς -
άνευ υλικού ανταλλάγματος, μάλιστα. Η διάσωση του συστήματος επιβάλλει
προσέγγιση αυτής της μορφής. Ορθώς κατά συνέπεια η τριανδρία κατέθεσε
πρόταση περί συστάσεως ειδικής επιτροπής που δεν θα διερευνά τις
ενδεχόμενες ευθύνες και του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου αναφορικώς με την
υπόθεση της «λίστας Λαγκάρντ».
Αλλά δι’ αυτού του τρόπου ο
πρωθυπουργός και πρόεδρος της Ν.Δ. Αντώνης Σαμαράς εμφανίζεται να
συνεργεί στη διάσωση του ΠΑΣΟΚ και του σημερινού ηγέτου του. Ορισμένοι
θα χαρακτηρίσουν την απόφαση του κ. Σαμαρά ως έκφραση πολιτικού
ρεαλισμού, άλλοι ως εξυπηρετική της φιλοδοξίας του να διατηρήσει την
πρωθυπουργία. Τίποτε από αυτά δεν έχει πλέον σημασία. Απλώς η
εμπιστοσύνη των πολιτών έναντι των ηγετών τους κλονίσθηκε για μία φορά
ακόμη - και ίσως ανεπανόρθωτα.
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 03/01/2013)