Ωσάν να μην αρκούσε η οικονομική εξαθλίωση των πολιτών, η αύξηση της
ανεργίας σε επίπεδα πρωτοφανή για τη νεότερη Ιστορία της Ελλάδος, άρχισε
να δημιουργείται κλίμα διχαστικό και εμφυλιακής συγκρούσεως της πλέον
επικίνδυνης μορφής. Αιτία, οι ανεξέλεγκτες διαστάσεις που προσλαμβάνει η
σύγκρουση των δύο παραδοσιακών κομμάτων της μεταπολιτεύσεως –του ΠΑΣΟΚ
και της Νέας Δημοκρατίας– με την καινοφανή, ιδιόρρυθμη και αναρχούμενη
πολιτική οντότητα του ΣΥΡΙΖΑ.
Η πρόοδος που επετεύχθη με την πρόσφατη συμφωνία της κυβερνήσεως και των
δανειστών της χώρας δεν αναιρεί το γεγονός ότι η αφροσύνη των δύο
διαδοχικών εκλογών –Μαΐου και Ιουνίου του 2012– ανέδειξε την Αριστερά σε
ρυθμιστικό παράγοντα της πολιτικής ζωής της χώρας.
Ενα τμήμα του Συνασπισμού του 4,6% το 2009, υπό τον κ. Φώτη Κουβέλη,
διατηρεί ακόμη εν ζωή την τρικομματική κυβέρνηση της οποίας ηγείται ο κ.
Αντώνης Σαμαράς. Το αίσθημα εξαρτήσεως από τη ΔΗΜΑΡ δημιουργεί αμηχανία
και η συμπεριφορά των δύο άλλων εταίρων προς τον κ. Κουβέλη είναι
ενίοτε συμπλεγματική.
Οι εκλογές του περασμένου έτους ανέδειξαν το άλλο τμήμα του Συνασπισμού,
υπό τον κ. Αλέξη Τσίπρα, σε ριζοσπαστική αξιωματική αντιπολίτευση. Ο κ.
Βενιζέλος εταράχθη προφανώς με τη διαρκή ροή των παραδοσιακών ψηφοφόρων
του ΠΑΣΟΚ και εξαρτά την πολιτική του επιβίωση από τη ρητορική
αντιπαράθεσή του με τον κ. Τσίπρα.
Εκ παραλλήλου, η αποκόλληση της Δεξιάς από τον κορμό της συντηρητικής
παρατάξεως και η εμφάνιση της Χρυσής Αυγής και των Ανεξαρτήτων Ελλήνων
δημιουργούν εύλογη αμηχανία στον κ. Αντώνη Σαμαρά, που εξελέγη στην
ηγεσία, διότι εκρίθη καταλληλότερος για να διατηρήσει την ενότητα της
Ν.Δ.
Αποφεύγοντας συστηματικά τη μετωπική αντιπαράθεση με τα άλλα δύο κόμματα
της Δεξιάς, ο κ. Σαμαράς και το επιτελείο του θεώρησαν ότι μπορούσαν να
προσβλέπουν σε επαναπατρισμό των συντηρητικών ψηφοφόρων εάν εμπέδωναν
το αίσθημα ασφαλείας. Ορθή δίχως αμφιβολία η επιλογή και άκρως αναγκαία
για την κοινωνία. Αλλά αντί η αποκατάσταση της εσωτερικής ασφαλείας να
ολοκληρωθεί διά των κλασικών μεθόδων –εντοπισμού των αντικοινωνικών ή
τρομοκρατικών ομάδων και περισυλλογής των εκατό χιλιάδων Καλάσνικοφ που
λέγεται ότι κυκλοφορούν παράνομα στη χώρα– άρχισε μία αντιπαράθεση γύρω
από το εάν και κατά πόσον ο ΣΥΡΙΖΑ παρέχει πολιτική κάλυψη στους
τρομοκράτες. Επί τριάντα χρόνια, ο Ανδρέας Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ
κατηγορούνταν διαρκώς για ανοχή προς την εγχώρια και τη διεθνή
τρομοκρατία. Το αποτέλεσμα ήταν ότι το κόμμα αυτό μονοπώλησε την εξουσία
για μία εικοσαετία.
Αναμφιβόλως στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν στοιχεία αναρχούμενα. Η ευθύνη για την
εκκαθάριση του χώρου ανήκει στον κ. Τσίπρα. Εάν δεν το πράξει, θα
σπαράσσεται εσωτερικώς και ουδέποτε θα κατακτήσει την εξουσία. Εργο της
κυβερνήσεως είναι να εφαρμόζει πολιτικές. Αντ’ αυτού επιλέγονται
επικοινωνιακές συγκρούσεις και είναι αμφίβολο εάν μπορεί να διαχειρισθεί
την ένταση που δημιουργείται.
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 24/01/2013)