Χωρίς επενδύσεις η οικονομία μιας χώρας είναι καταδικασμένη σε
μαρασμό. Χωρίς βιομηχανικό ιστό δεν υπάρχει προοπτική δημιουργίας νέων
θέσεων εργασίας.
Η κυβέρνηση και προσωπικά ο Πρωθυπουργός έχει
αποδυθεί σε αγώνα δρόμου για την προσέλκυση ξένων επενδυτών. Και πολύ
καλά κάνει. Για να φέρουν, όμως, επενδυτές τα πολύτιμα κεφάλαια τους θα
πρέπει να έχει εξασφαλισθεί το κατάλληλο επιχειρηματικό περιβάλλον. Όταν
οι εγχώριες επιχειρήσεις και δη η βιομηχανία -όποια απέμεινε- στενάζει
κάτω από το ενεργειακό κόστος, γιατί να εγκατασταθούν ξένες εταιρίες στη
χώρα μας; Πιθανόν, για το ολοένα και φθηνότερο εργασιακό κόστος. Σωστό
κι αυτό. Όταν, όμως, γειτονικές χώρες, που είναι, επίσης, μέλη της Ε.Ε.,
προσφέρουν ένα ακαταμάχητο κίνητρο, που είναι η φθηνή ενέργεια, τότε
είναι σαφές ότι η χώρα μας δεν έχει και πολλά να προσφέρει, τη στιγμή
μάλιστα, που έχει να αντιπαλέψει και με άλλα φαινόμενα, όπως η χαώδης
γραφειοκρατία.
Εδώ και αρκετούς μήνες η ελληνική βιομηχανία
προσπαθεί να πείσει ότι δεν μπορεί να σηκώσει το υψηλό ενεργειακό
κόστος, υπό συνθήκες κρίσης και με τους ανταγωνιστές της - και στην
Ευρώπη-να απολαμβάνουν πολύ καλύτερες τιμές. Με συγκεκριμένα αριθμητικά
στοιχεία που έχουν υποβληθεί και στην επίσημη Πολιτεία και στο Ρυθμιστή.
Ο αρμόδιος υφυπουργός Α. Παπαγεωργίου, αναγνωρίζοντας το πρόβλημα,
ζήτησε τον περασμένο Οκτώβριο από τη ΔΕΠΑ και τη ΔΕΗ να βρεθεί τρόπος να
μειωθούν τα τιμολόγια στο βιομηχανικό ρεύμα. Η ΔΕΠΑ απάντησε με τις
δημοπρασίες ενέργειας. Η ΔΕΗ έχει τη δική της ανεξάρτητη στρατηγική.
Όποιος δεν πληρώνει, του κόβουμε το ρεύμα.
Η ενεργοβόρα
βιομηχανία παραμένει ανικανοποίητη. Θεωρεί ότι δεν πέτυχαν οι
δημοπρασίες ενέργειας, ενώ έχει σηκώσει τα χέρια απέναντι στη ΔΕΗ και
τις ατυχείς δηλώσεις του προέδρου και διευθύνοντος συμβούλου της, ότι
δεν τη χρειάζεται.
Χθες, με πρωτοβουλία του ΣΕΒ πραγματοποιήθηκε
συνάντηση με τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, σε μια προσπάθεια να υπάρξει
παρέμβαση για να λυθεί το πρόβλημα. Οι πληροφορίες λένε ότι η συνάντηση
δεν είχε και πολλά αποτελέσματα. Ο Πρωθυπουργός κατανόησε απλώς την έκταση του
προβλήματος, αλλά ως εκεί. Και ξαναγυρνάμε στο σημείο μηδέν. Με τη
βιομηχανία να αγωνίζεται να πείσει για το δίκαιο του αιτήματος της,
προειδοποιώντας ότι οι αντοχές της έχουν φθάσει σε οριακό σημείο. Ιδού
και τα νούμερα. Η αποβιομηχάνιση συνεχίζεται, παραγωγικές μονάδες είναι
ανενεργές, θέσεις εργασίας μειώνονται. Πριν από 10-15 χρόνια η αξία της
ενεργειακής κατανάλωσης της βιομηχανίας αντιπροσώπευε το 35% των
συνολικών εσόδων της ΔΕΗ. Σήμερα έχει περιορισθεί στο 15%. Από τα 4,5
δισ. ευρώ η βιομηχανία πληρώνει μόλις τα 800.000 ευρώ. Τα νούμερα είναι
αποκαλυπτικά της προϊούσας αποβιομηχάνισης της χώρας, σε μια περίοδο που
η ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας έχει μείνει στάσιμη.
Κάτι
πρέπει να γίνει. Άμεσα και χωρίς άλλη δικαιολογία. Εντάξει, είναι
γνωστές οι δεσμεύσεις μας απέναντι στην τρόικα, αλλά η χώρα χρειάζεται
επενδύσεις. Αφού δεν υπάρχει δυνατότητα επιδοτήσεων προς τη βιομηχανία,
ας βρεθεί άλλος τρόπος για τη στήριξη της. Όπως κάνουν και άλλες
ευρωπαϊκές χώρες, με προφανείς και αφανείς τρόπους. Προτού η κατάσταση
γίνει μη αναστρέψιμη. Προτού το κοινωνικό τιμολόγιο της ΔΕΗ να αφορά στο
σύνολο του ελληνικού πληθυσμού.