Γύρω στα 1840, ο τότε πρωθυπουργός της Βρετανίας Πάλμερστον είχε
διατυπώσει μια φράση που θα συμπύκνωνε τη στρατηγική της χώρας στη
Γηραιά Ηπειρο: «Η Βρετανία δεν έχει σταθερούς συμμάχους αλλά σταθερά
συμφέροντα».
Ο Πάλμερστον είχε απλά τολμήσει να πει δημόσια το
αυτονόητο που ισχύει για όλες τις μεγάλες δυνάμεις και κατεξοχήν για τη
Γερμανία: Την Άνοιξη του 1922, η Γερμανία της Βαϊμάρης, που δεν είχε
ακόμη συνέλθει από την Επανάσταση των Σπαρτακιστών, υπέγραψε τη Συμφωνία
του Ράπαλο με τη νεαρή τότε Σοβιετική Ρωσία και έτσι οι δύο ηττημένοι
του πολέμου έσπασαν την απομόνωση που τους είχαν επιβάλλει οι νικητές,
ενώ 17 χρόνια αργότερα Ρίμπεντρπ και Μολότοφ υπέγραψαν το Σύμφωνο μη
Επίθεσης, που άνοιγε τον δρόμο για τον διαμελισμό της Πολωνίας.
Σήμερα, έχουμε μπροστά ακόμη μια εν εξελίξει ανατροπή ή ανασύνθεση
ισορροπιών στην Ε.Ε. με άμεσες επιπτώσεις στο μέλλον της Ευρωζώνης: Ο
Βορράς συγκλίνει σε μια ετερόκλητη εκ πρώτης όψεως συμμαχία: Η
ευρωσκεπτικιστή Βρετανία του Κάμερον, που σχεδιάζει μετά το 2015
δημοψήφισμα για παραμονή ή όχι στην Ε.Ε., οι εκτός ΟΝΕ Δανία και Σουηδία
στο πλευρό της Γερμανίας, της Φινλανδίας, της Ολλανδίας και της
Αυστρίας υπέρ της περικοπής του κοινοτικού προϋπολογισμού, το νέο αυτό
μέτωπο κατεγράφη στη Σύνοδο Κορυφής της 7-8 Φεβρουαρίου, με τον Βρετανό
πρωθυπουργό να διευκολύνει την καγκελάριο της Γερμανίας να πετύχει αυτό
που ήθελε με όσο το δυνατόν μικρότερο κόστος στην ευρωπαϊκή
αξιοπιστία-φερεγγυότητα του Βερολίνου.
Επρόκειτο για έναν
προαναγγελθέντα αιφνιδιασμό μέσα στη γενικευμένη αισιοδοξία για το
μέλλον της Ευρωζώνης, αισιοδοξία κυρίως επικοινωνιακή με την ευχή ότι θα
πείσει αγορές και οίκους αξιολόγησης να περιμένουν για ακόμη έναν χρόνο
την οριστική και συνολική θωράκιση του κοινού νομίσματος, παρά το
γεγονός ότι τα δημοσιονομικά μεγέθη της Ισπανίας και της Ιταλίας
αποτελούν ωρολογιακή βόμβα ικανή να εκραγεί ανά πάσα στιγμή.
Η
προαναγγελία κατεγράφη στις 24.1.2013 στο πλαίσιο εκδήλωσης των think
tank Open Europe και New Direction -πέντε οικονομολόγοι οι οποίοι έδωσαν
στη δημοσιότητα κείμενο με τίτλο «Μανιφέστο Ευρωπαϊκής Αλληλεγγύης - Η
Ευρωπαϊκή Αλληλεγγύη απέναντι στην Κρίση της Ευρωζώνης» και με υπότιτλο
«Ελεγχόμενη κατάτμηση της Ευρωζώνης για να διασωθούν τα πιο πολύτιμα
επιτεύγματα της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης». Την εκδήλωση παρουσίασε η «ΗτΣ»
στις 2 Φεβρουαρίου.
Είτε το Βερολίνο διστάζει, είτε έχει
αποφασίσει τη στασιμότητα ή ακόμη χειρότερο την αναδίπλωση, είναι πέραν
πάσης αμφισβήτησης ότι εξυπηρετεί τη Βρετανία του Κάμερον, που
απεχθάνεται την ΟΝΕ των «17» και την Ε.Ε. των «27», αλλά ευχαρίστως θα
αναζητούσε μια ειδική σχέση με μια χαλαρή Βόρεια Ευρώπη.
Η
Βρετανία να πλειοδοτεί σε περικοπές των κοινοτικών πόρων και η Γερμανία
στην ουσία να την καλύπτει, είτε ως κοπτόμενη για την αποφυγή διάσπασης
της Ε.Ε, άρα στην ουσία εγκαταλείποντας κάθε ουσιαστική ενίσχυση της
Ευρωζώνης, είτε ως παρεμβαλλόμενη στη διένεξη Γαλλίας - Βρετανίας,
πρόκειται για ένα ακόμη άλλοθι για την αναβλητικότητα - περιχαράκωση της
Μέρκελ ως προς τη συνολική θωράκιση της Ευρωζώνης.
Το Μανιφέστο
των Πέντε αντί για σενάριο θα πρέπει να διαβαστεί ως προειδοποίηση για
μια δυναμική αναδίπλωση του Βορρά -εντός και εκτός ΟΝΕ- που είναι ήδη
ορατή και καταγεγραμμένη.
Πολλοί έσπευσαν να χαρακτηρίσουν την
πολιτική της Μέρκελ στην κρίση της Ευρωζώνης από το 2010 μέχρι σήμερα
«γερμανικό Γκολισμό». Από ό,τι φαίνεται βρισκόμαστε μάλλον μπροστά ενός
εν εξελίξει γερμανικού Θατσερισμού...
Αν ο Σρέντερ και ο Σαρκοζί
θαυμάζουν τον Μπλερ, η Μέρκελ συνειδητά ή ασυνείδητα άνοιξε τον δρόμο
για μια ευρωπαϊκή σύμπλευση Βερολίνου - Λονδίνου.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 11/02/2013)