Την αποκαλούσαμε λαγωνικό της δημοσιογραφίας. Δεν υπήρχε έγγραφο που
να μην μπορούσε να ανακαλύψει. Ισολογισμό που να μην αποκωδικοποιούσε.
Ανέδειξε με δουλειά μυρμηγκιού όλα τα μεγάλα θέματα της οικονομικής και
πολιτικής διαφθοράς που ταλάνισαν τη χώρα την τελευταία εικοσαετία, πολύ
πριν γίνουν τα θέματα της τρέχουσας πολιτικής σκηνής.
Σκανδαλώδεις προμήθειες. Μίζες στα αμυντικά. Υποκλοπές. Το σκάνδαλο της Siemens. Υπόθεση Λαυρεντιάδη.
Όσοι
την ζήσαμε σε αυτά τα 14 χρόνια της δυναμικής της παρουσίας, στην
Καθημερινή, ακόμη κι εκείνοι που συγκρουστήκαμε ή διαφωνήσαμε μαζί της,
εντυπωσιαστήκαμε με το πάθος της στην αναζήτηση της δημοσιογραφικής
ουσίας, για το σωστό διάβασμα των στοιχείων, την τόλμη και γενναιότητα
να μπαίνει στη φωτιά. Έκανε φίλους και εχθρούς.
«Μην αναλώνεσαι
τόσο πολύ με τα θέματα, Αριστέα. Θα καείς». Άσκοπες συμβουλές. «Μην
μιλάς τόσες ώρες με το κινητό, θα πάθεις». Δεν έπαιρνε από λόγια. Ούτε
όταν καθυστερούσε την ύλη, ξεψειρίζοντας μέχρι αργά το βράδυ τις
πληροφορίες από τις «πηγές» τις οποίες επέμενε να τσεκάρει συνέχεια.
Όλοι όμως υπέμεναν γιατί ήξεραν ότι «η Μπουγάτσα είχε το πρώτο θέμα». Ο
κασκαντέρ, ο άνθρωπος για τα δύσκολα και συνάμα ένας δύσκολος άνθρωπος.
Όχι,
δεν ήταν μια απλή περίπτωση η Αριστέα Μπουγάτσου. Ούτε και η κάλυψη του
επιχειρηματικού ρεπορτάζ, αν θες, - κι εκείνη ήθελε- να μην
λειτουργήσεις ως “παπαγαλάκι” στην περίοδο της χρηματιστηριακής φούσκας.
Τα ρεπορτάζ της Μπουγάτσου έθεταν υψηλά τον πήχη αξιολόγησης της
δουλειάς μας στο οικονομικό ένθετο της Καθημερινής. Σκληρή δουλειά το
αδέσμευτο οικονομικό ρεπορτάζ και σε διεκδικεί από όλα τα άλλα. Κι η
Αριστέα, το κορίτσι με τα σγουρά μαλλιά από τους Γαργαλιάνους, η ευφυής
πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ δεν είχε χρόνο για τα απλά και ωραία της προσωπικής
ζωής, διότι πάνω όλα ήταν «το θέμα».
Πίσω από λέξεις που κάρφωνε
σαν πρόκες, όπως λέει ο ποιητής, έκρυβε τις ευαισθησίες της. Διαλλακτική
και συντρέχτρα με τους αδύναμους, σκληρή με τους ελεγχόμενους της
εξουσίας, επικριτική με το δημοσιογραφικό μας συνάφι, υπερβολική σε όλα
τα ανθρώπινα, από το θυμό έως τη χαρά, άφησε πίσω της πλούσιο ερευνητικό
υλικό και μέθοδο δημοσιογραφικής αποκάλυψης που πρέπει να αποτελέσει
κομμάτι διδακτέας ύλης για τη νέα γενιά που μπαίνει στο επάγγελμα με τα
ίδια όνειρα που είχε όταν νεαρή κοπέλα, πέρναγε την πόρτα του Επενδυτή
κι αργότερα της Καθημερινής.
Έφυγε στα 49 της χρόνια. Μοναχική και
στον πόνο της δεν επέτρεψε παρά σε ελάχιστους να της κρατήσουν το χέρι
στις δοκιμασίες των τριών τελευταίων χρόνων. Αφιερωμένη με ό,τι
καταπιανόταν έζησε αντισυμβατικά μέχρι το τέλος.
Αντίο Αριστέα. Μακάρι να σού είχαμε πει πόσο σου ταίριαζαν οι στίχοι του ποιητή
«Σαν π ρ ό κ ε ς πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις
Να μην τις παίρνει ο άνεμος»
(Ποιητική. Του Μανώλη Αναγνωστάκη)
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 12/02/2013)