Επανήλθε τις τελευταίες ημέρες στην επικαιρότητα το θέμα της
άρσης της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων και, μάλιστα, με δηλώσεις πρώην
αλλά και νυν υπουργών. Με απίστευτη ευκολία και προχειρότητα προτείνεται η
κατάργηση μίας από τις βασικές μεταρρυθμίσεις που επέβαλε ο Εθνάρχης Βενιζέλος
και μίας από τις θεμελιώδεις κατακτήσεις της κατεξοχήν εκσυγχρονιστικής
περιόδου της εθνοκρατικής μας ιστορίας. Θυμίζουμε ότι ο Βενιζέλος θέσπισε την
συνταγματική κατοχύρωση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, ικανοποιώντας
ένα βασικό αίτημα της Επανάστασης του 1909. Και στη θέση του, σήμερα,
προτείνεται η επιστροφή στην … Πλατεία Κλαυθμώνος!
Τέτοιες δηλώσεις είναι σαφώς ατυχείς, και, έτι πλέον,
επικίνδυνες για την υγεία του πολιτικού μας συστήματος! Η κυβέρνηση θα πρέπει
να προχωρήσει σε 200.000 απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, με ταυτόχρονη διατήρηση
της μονιμότητας, αλλά και με απηνή τήρηση του δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα. Ποινές
προβλέπονται, αλλά δεν εφαρμόζονται. Ερωτούμε, λοιπόν:
- Αφού εξαιτίας της κομματοκρατίας, δεν εφαρμόζεται η
αξιοκρατία στο Δημόσιο σε καθεστώς μονιμότητας, πώς περιμένουν κάποιοι να
εφαρμοστεί όταν αυτή αρθεί και οι κομματάρχες θα μπορούν να απολύουν κατά το
δοκούν;
- Κατά το δη λεγόμενον "το ψάρι βρωμάει από το
κεφάλι". Και στην περίπτωση αυτή, "κεφάλι" είναι ο εργοδότης
δηλαδή το Κράτος, το οποίο χαρακτηρίζεται από ένα κομματοκρατικό πολιτικό
σύστημα. Λύσαμε αυτό το θέμα, ώστε να έχουμε πλέον αξιόπιστο εργοδότη;
Ας φέρουμε, απλώς, στο μυαλό μας την εικόνα χιλιάδων
δημοσίων υπαλλήλων να συνωστίζονται στα κομματικά γραφεία για να σώσουν τη θέση
τους. Ακόμη χειρότερα, ας τους φανταστούμε, για τον ίδιο λόγο, να προσπαθούν να βρουν κάποια "άκρη"
στην τρόικα ή (το πλέον απαράδεκτο, αλλά και πιθανόν) σε κάποια από τις
εταιρείες που θέλουν να αναλάβουν έργα, επενδύσεις κλπ. Θα έχουμε δημοσίους
υπαλλήλους με εντελώς ... "εύκαμπτη σπονδυλική στήλη" στα όποια
εξωθεσμικά κελεύσματα, για να σώσουν την ίδια τη δουλίτσα τους, με το φόβο μην
την χάσουν και βρεθούν στο δρόμο, σε καιρούς, μάλιστα, πρωτόγνωρης οικονομικής
κρίσης (οπότε θα κινδυνεύουν να χάσουν και τα σπιτάκια τους, με τα διάφορα
χαράτσια κλπ.).
Ελλοχεύει, λοιπόν, ο κίνδυνος, ακριβώς λόγω κρίσης, εκεί που κάποιοι
ευαγγελίζονται "αξιοκρατία", να φέρουν φεουδαρχία δουλοπαροίκων σε
ένα μεταμοντέρνο κομματοκρατικό σύστημα, μπροστά στο οποίο η δεκαετία του 1980
ή η εποχή του Δηλιγιάννη θα φαντάζουν ... Σουηδία !!!