Στην Ελλάδα υπάρχει ένα ιδιαίτερα ανθεκτικό κλειστό επάγγελμα. Του
πολιτευτή. Προσοχή! Όχι του πολιτικού. Γιατί κι αυτό έχει εν μέρει
χαρακτηριστικά κλειστού επαγγέλματος. Ειδικά, αν συνδέεται με την
οικογενειοκρατία.
Το επάγγελμα του πολιτευτή εκτός από ανθεκτικό
στο χρόνο είναι και εξαιρετικά αποδοτικό. Γιατί έχει οφέλη. Όχι στον
πολιτικό στίβο. Εκεί ο πολιτευτής μας απέτυχε οικτρά. Δεν κατάφερε να
πείσει τους ψηφοφόρους να του δώσουν το χρίσμα του βουλευτή, ή του
δημοτικού και νομαρχιακού άρχοντα. Ξέμεινε, με άλλα λόγια. Αλλά πρόσφερε
τα μάλα βρε αδελφέ στο κόμμα. Έτρεξε ραχούλες και βουνά για να
καταφέρει το τελευταίο να αναδειχθεί στην εξουσία. Να μην αποζημιωθεί
κατά ένα τρόπο;
Και ποιος είναι αυτός; Κάποια στιγμή, να
διορισθεί σε έναν κρατικό φορέα, σε ένα οργανισμό, σε μια Αρχή. Έτσι θα
αφήσουμε ανεξόφλητα τα γραμμάτια της πολιτικής προσφοράς;
Ιδού,
λοιπόν, το μεγάλο όφελος για τον πολιτευτή μας. Από το πουθενά, από την
αποτυχία του στην πολιτική αρένα, βρίσκεται να διαχειρίζεται σπουδαία
θέματα και υποθέσεις, έστω και αν η σχέση του με αυτές είναι αντίστοιχη
με αυτή του φάντη και του ρετσινόλαδου. Μα τώρα στις λεπτομέρειες θα
κολλήσουμε; Το θέμα είναι να αποκαταστήσουμε τα δικά μας παιδιά. Σκασίλα
μας μεγάλη, αν καταλήγουμε να κάνουμε μεγάλη ζημιά στους φορείς όπου
τοποθετούνται οι διάφοροι πολιτευτές. Αρκεί να μην τους έχουμε
δυσαρεστημένους. Στο κάτω-κάτω της γραφής τι χρείαν έχωμεν σοβαρούς και
καταρτισμένους ανθρώπους; Αυτοί διαθέτουν άποψη και γνώση, στοιχεία που
μπορεί εν τέλει να μην είναι και τόσο χρήσιμα στις μέρες μας. Αυτό που
χρειαζόμαστε είναι άτομα πειθήνια, που ξέρουν να λένε «yes man», για να
μπορούμε να κάνουμε τη δουλειά μας χωρίς πολλή φασαρία. Όποια κι αν
είναι αυτή η δουλειά. Ξεπούλημα, εκποίηση άνευ όρων, κερδοσκοπία.
Και
βέβαια, ο πολιτευτής μας δεν βγαίνει παραπονεμένος. Ξέρεις τι είναι να
προσθέτει στο βιογραφικό του «πρόεδρος», «διευθύνων σύμβουλος», «μέλος»
στο τάδε βαρύ οργανισμό; Ξέρεις πού και πώς μπορεί να το αξιοποιήσει
αυτό στο μέλλον; Άσε που γλυτώνεις και από την γκρίνια
του. «Κι
εγώ που έχω προσφέρει τόσα πολλά στο κόμμα δεν είμαι άξιος να αναλάβω
μια θεσούλα οπουδήποτε στον κρατικό μηχανισμό; Κάπου δεν μπορώ να
βολευθώ κι εγώ;»
Ε, αυτός ο μηχανισμός είναι που μας έφαγε.
Αυτός ο μηχανισμός είναι που αιμοδοτεί τόσα χρόνια το παλαιοκομματικό
κράτος και τις παραφυάδες του. Που δεν επιτρέπει κανενός είδους
εκσυγχρονισμό. Που ευνοεί την πολιτική πελατοκρατία. Που δίνει
προβάδισμα «στα δικά μας παιδιά» και χαντακώνει όλα τα άλλα. Εν έτει
2013 και με την τρόικα στο σβέρκο μας η Ελλάδα εξακολουθεί και
λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο που την έφερε στην κατάντια που βρίσκεται.
Και σωτηρία δεν διαφαίνεται από πουθενά.
Με περισσό θράσος
γράφουμε στα παλαιότερα των υποδημάτων μας το κοινοτικό κεκτημένο, την
κατακτημένη αξιοκρατία σύγχρονων κρατών, τους όρους λειτουργίας θεσμικών
οργάνων και επιλέγουμε να εφαρμόζουμε αυτό που ξέρουμε να κάνουμε πολύ
καλά. Να δημιουργούμε θύλακες οπισθοδρομικούς μέσα στην κρατική μηχανή,
στη λογική -που είναι παράνοια και εν μέρει παρανομία- να νομίζουμε ότι
έτσι ελέγχουμε τα πάντα. Κούνια που μας κούναγε. Το μόνον που
καταφέρνουμε είναι να πηγαίνουμε σταθερά προς τα πίσω. Και ποιος
νοιάζεται; Σημασία έχει να έχουμε ευχαριστημένους τους «δικούς μας
ανθρώπους». Όλα τα άλλα, ας γίνουν στάχτη και μπούρμπερη.
ΥΓ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με ανάλογες πρακτικές που καταγράφονται εσχάτως στην ελληνική ενεργειακή αγορά είναι απλώς τυχαία.