Το
νομοσχέδιο που κατετέθη εχθές στην Αιγυπτιακή Κάτω Βουλή με το οποίο
αμφισβητούνται τα σημερινά όρια της κυπριακής ΑΟΖ, ενώ επιχειρείται να μπει
«από την πίσω πόρτα» η Άγκυρα, θα πρέπει να ιδωθεί στις σωστές του διαστάσεις.
Δεν έχει νόημα ούτε να περιέλθουμε – για άλλη μια φορά – σε κατάσταση «εθνικού
πανικού» και συλλογικής κατάθλιψης, ούτε, όμως, να συνεχίσουμε επαναπαυμένοι
σαν να μην τρέχει τίποτα. Γιατί υπογείως και στο παρασκήνιο κάτι φαίνεται να
τρέχει …
Κι
αυτό που «τρέχει» είναι η Άγκυρα, που, χρησιμοποιώντας την επιρροή της σε
διάφορες χώρες πέριξ της Ελλάδος και της Κύπρου, προσπαθεί να δημιουργήσει ένα
πολιτικό πλαίσιο για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών σύμφωνα με τις δικές
της απόψεις και όχι με βάση το Διεθνές Δίκαιο, που σαφώς αποτελεί «ατού» για
την Αθήνα και τη Λευκωσία. Ας θυμηθούμε ότι κατά την πρόσφατη επίσκεψη του
Έλληνα Υπουργού Εξωτερικών στη Λιβύη, ο Υπουργός Διεθνούς Συνεργασίας της χώρας
δήλωσε στους δημοσιογράφους – μπροστά στον κ. Αβραμόπουλο – ότι το θέμα της
οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών μεταξύ Ελλάδος και Λιβύης δεν είναι διμερές
ζήτημα, αλλά ένα ζήτημα που «πρέπει να αντιμετωπιστεί συλλογικά», υπονοώντας
σαφώς ότι πρέπει να ερωτηθεί και η Άγκυρα. Αποτελεί, λοιπόν, κάτι παραπάνω από σύμπτωση το γεγονός ότι
και το επίμαχο νομοσχέδιο που ενέκρινε η επιτροπή της αιγυπτιακής Άνω Βουλής
μιλά για νέα οριοθέτηση των ΑΟΖ Κύπρου και Αιγύπτου, ενώ προβλέπει ότι στις
διαπραγματεύσεις, αλλά και στην υπογραφή, θα πρέπει, δήθεν, να είναι παρούσα
και η Τουρκία ως τρίτο μέρος.
Βέβαια,
ως προς την ισχύ των συμφωνιών Κύπρου – Αιγύπτου για την ΑΟΖ, ο Κύπριος
Υπουργός Εξωτερικών κ. Γιαννάκης Κασουλίδης έβαλε εχθές τα πράγματα στη θέση
τους: ούτε το νομοσχέδιο ακυρώνει τη διεθνή συμφωνία Λευκωσίας-Καΐρου, ούτε
υπάρχει καμία υποχρέωση να ερωτάται ο οποιοσδήποτε τρίτος για τη συμφωνία δύο
κυρίαρχων κρατών, που καθορίζουν από κοινού ζητήματα διμερούς ενδιαφέροντος. Κι
ας μην ξεχνάμε πως σήμερα ανακοινώθηκε η ακύρωση των βουλευτικών εκλογών του
Απριλίου, τη στιγμή που η Κάτω Βουλή, που παίρνει και τις τελικές νομοθετικές αποφάσεις,
έχει διαλυθεί από το καλοκαίρι του 2012. Έτσι, η έγκριση του νομοσχεδίου από
την Άνω Βουλή της Αιγύπτου, η οποία αποτελεί συμβουλευτικό, κυρίως, σώμα, δεν
έχει, ακόμη, νομική ισχύ ούτε καν στο εσωτερικό της χώρας.
Από
την άλλη, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και η συμφωνία Ελλάδος-Αλβανίας που
υπεγράφη το 2009 ήταν καθ’ όλα «εν τάξει» από άποψη Διεθνούς Δικαίου, αλλά
ήρκεσε η απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου για να «παγώσει» το θέμα. Το ότι
η απόφαση του αλβανικού Δικαστηρίου ήρθε μετά από υπόγεια δράση της Άγκυρας θα
πρέπει από τώρα να μάς προϊδεάσει για το ότι το ζήτημα με το αιγυπτιακό
νομοσχέδιο θα έχει και συνέχεια …
Όλα
αυτά γίνονται λίγες μέρες μετά την παρουσία του Έλληνα Πρωθυπουργού στην
Κωνσταντινούπολη για το 2ο Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας Ελλάδας – Τουρκίας. Και
θα πρέπει να παραδεχθούμε πως η σημερινή κυβέρνηση, σωφρόνως ποιούσα, περιόρισε κατά πολύ τα αμφίβολα διπλωματικά
«ανοίγματα» που είχαν συνοδεύσει την πρεμιέρα του sui generis αυτού θεσμού, το
2010. Αυτό που θα πρέπει να έχει υπ’ όψιν της, ωστόσο, είναι πως η
Άγκυρα ήδη ξεδιπλώνει μία μεθοδική «επίθεση φιλίας» προς τη χώρα μας (και μία
σειρά πιέσεων προς την Κύπρο, εν όψει μνημονίου, αλλά και νέων συνομιλιών για
το Κυπριακό) που σταδιακά εμπλέκει κι άλλες χώρες στην περιοχή, στο πλαίσιο
μίας «νέο-οθωμανικής» προσπάθειας πολυμερούς πίεσης προς τον Ελληνισμό. (Και για να μην τρέφουμε καθόλου ψευδαισθήσεις, η Τουρκία, μόλις μία μέρα μετά την επίσκεψη Σαμαρά στην Πόλη, έδωσε εντολή στην κρατική εταιρεία υδρογονανθράκων,
ΤΡΑΟ, να συνεχίσει κανονικά για τα επόμενα τρία χρόνια
τις υποθαλάσσιες έρευνες για τον εντοπισμό κοιτασμάτων πετρελαίου και
φυσικού αερίου σε περιοχές που εμπίπτουν στην ελληνική υφαλοκρηπίδα στην
ανατολική Μεσόγειο).
Μάλλον,
λοιπόν, το «Kazan-Kazan» του Τούρκου Πρωθυπουργού δεν θα πρέπει να μεταφραστεί
ως «win-win», αλλά με τη φράση «τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μου,
αλλά και … όσων προσπαθώ να φέρω στην επιρροή μου» !!!!