Θέλει η Gazprom να αγοράσει τη ΔΕΠΑ; Το ερώτημα δεν είναι καθόλου
ρητορικό, αλλά ουσιαστικό. Όταν μια εταιρία βάζει συνεχώς προσκόμματα,
διότι περί αυτού πρόκειται, και ζητά «τον ουρανό με τ’ άστρα», αν μη τι
άλλο δύο μηνύματα θέλει να εκπέμψει. Ή θεωρεί ότι το ελληνικό δημόσιο
την έχει ανάγκη, οπότε βρίσκει ευκαιρία να πιέζει με όλο και
περισσότερές ευνοϊκές ρυθμίσεις για την υποβολή της προσφοράς της, ή
αναζητά τρόπο να αποχωρήσει, καθώς δεν μπορεί να γίνουν αποδεκτές οι
διαρκώς μεγαλύτερες απαιτήσεις της.
Τι από τα δύο συμβαίνει
λοιπόν; Διότι αυτό το διαρκές πήγαινε-έλα των μεγαλοστελεχών της
εταιρίας και οι διαβουλεύσεις τόσο με την ελληνική κυβέρνηση, όσο και με
το ΤΑΙΠΕΔ, τίποτε καλό δεν προμηνύουν. Η αρχή έγινε με το θέμα της
εγγυητικής. Άντε και να θεωρήσουμε ότι είχε ένα δίκιο γι αυτό, καθώς
επικρέμαται η παρέμβαση της Γενικής Διεύθυνσης Ανταγωνισμού της
Επιτροπής, η οποία επί της ουσίας θα δώσει και το τελικό πράσινο φως για
την αποκρατικοποίηση της ΔΕΠΑ. Στην περίπτωση που η Ε.Ε. θεωρήσει ότι η
εξαγορά της ΔΕΠΑ προσκρούει στο κοινοτικό δίκαιο περί ανταγωνισμού,
έχει μια λογική η Gazprom να μην θέλει να χάσει ένα σημαντικό ποσό, εάν
καταπέσει η προσφορά της.
Όμως, από κει και πέρα οι υπόλοιπες
απαιτήσεις της ρώσικης εταιρίας έχουν ξεφύγει εντελώς. Εάν ισχύουν όσα
έχουν διαρρεύσει τον τελευταίο καιρό, μέχρι και ρήτρα δραχμής έχει βάλει
ως όρο. Να αφήσουμε το θέμα των χρεών της ηλεκτρικής αγοράς για τα
οποία, όπως μετέδωσε πρώτο το energia.gr και δημοσιοποίησαν αρκετές
Κυριακάτικες εκδόσεις, ζητά την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου.
Από
την εποχή που ο αντιπρόεδρος της Gazprom Αλεξάντερ Μεντβέντεφ
αρθρογραφούσε στον ελληνικό Τύπο (πέρυσι το φθινόπωρο), επικαλούμενος
την ανθρώπινη αλληλεγγύη και τη φιλία των δύο κρατών, για να
επιχειρηματολογήσει υπέρ της επιλογής της εταιρίας του στην κούρσα της
πώλησης της ΔΕΠΑ, φαίνεται ότι έχει κυλήσει πολύ νερό στ’ αυλάκι. Τώρα η
Gazprom συμπεριφέρεται σαν να είναι εν ου παικτοίς.
Εντάξει,
είναι διεθνής παίκτης και το όνομα της σεβαστό στη διεθνή σκακιέρα του
φυσικού αερίου. Εντάξει, είναι ο ρωσικός κολοσσός. Εντάξει, έχει τη
δυνατότητα να επιβάλει, ως ένα βαθμό, κανόνες. Αλλά, υπάρχει και ένα
μέτρο βρε αδελφέ. Είπαμε ότι χρειαζόμαστε διεθνείς επενδυτές, είπαμε ότι
η επιτυχία των αποκρατικοποιήσεων της ΔΕΠΑ και του ΔΕΣΦΑ θα
λειτουργήσουν εν είδει κράχτη και για τις επόμενες του ενεργειακού
τομέα, αλλά basta! Δεν γίνεται να τα δώσουμε όλα για να εξασφαλίσουμε τη
συμμετοχή της Gazprom στο διαγωνισμό.
Και στο κάτω-κάτω της
γραφής, δεν γνωρίζουμε πώς θα αντιδράσει η Γενική Διεύθυνση Ανταγωνισμού
της Κομισιόν. Ή μήπως ξέρουμε; Μήπως, εν τέλει, έχουν γίνει συμφωνίες
άτυπες και η Gazprom το γνωρίζει αυτό και συμπεριφέρεται ως μοναδικός
παίκτης; Που ξέρει ότι αυτή τελικά θα επιλεγεί, γιατί έχει και την
οικονομική δυνατότητα να υποβάλει ελκυστική προσφορά;
Μπορεί,
βέβαια, να συμβαίνει και το ακριβώς αντίθετο. Η Gazprom να γνωρίζει ότι
θα υπάρξουν σοβαρές αντιδράσεις από την Ε.Ε. οπότε τα παίζει όλα γι όλα.
Σου λέει, «θα κοπώ που θα κοπώ, τουλάχιστον, ας εξασφαλίσω τα νώτα
μου».
Η αίσθηση μας είναι ότι μάλλον συμβαίνει το πρώτο. Δηλαδή,
ότι η Gazprom έχει πάρει ατύπως το πράσινο φως και από τα αρμόδια
κοινοτικά όργανα και συμπεριφέρεται ως σωτήρας, που τα θέλει, όμως, όλα.
Εξού και οι υπερβολικές απαιτήσεις της.
Το θέμα είναι τι θα
κάνει η ελληνική κυβέρνηση, μέσω του ΤΑΙΠΕΔ. Θα τα δώσει όλα,
προκειμένου να εξασφαλίσει μια επιτυχία αυτού του μεγέθους ή μπορεί να
διαπραγματευθεί σκληρά; Κι αν ανοίξει τέτοιου είδους πόρτα σε έναν ξένο
επενδυτή, ποιος εγγυάται ότι δεν θα ανοίξει η όρεξη και για τους
επόμενους; Καλά, είπαμε, έχουμε πρόβλημα, αλλά δεν χρειάζεται να
ξεγυμνωθούμε κιόλας, για να προσελκύσουμε το διεθνές επενδυτικό
ενδιαφέρον.
Σε κάθε περίπτωση, φαίνεται ότι η περίπτωση της ΔΕΠΑ
θα περάσει από αρκετές συμπληγάδες. Και έχουμε αντιληφθεί ήδη ότι δεν θα
πέσει στο τραπέζι ο πακτωλός των χρημάτων της Gazprom. Αυτό το
εμπεδώσαμε επαρκώς. Σιγά να μην προσφέρουν 900 εκατ. ευρώ, όταν ξέρουν
τις δυνατότητες των άλλων υποψηφίων, συν τα χρέη της ΔΕΠΑ.
Άρα,
καλά θα κάνουμε να κρατάμε μικρό καλάθι για τη συγκεκριμένη
αποκρατικοποίηση. Έτσι κι αλλιώς, κοντός ψαλμός αλληλούια. Η 10η Μαΐου
δεν είναι και πολύ μακριά. Κάθε κατεργάρης θα μπει τότε στον πάγκο του.