Τεράστια σημασία έχει η διαφαινόμενη ρήξη στις σχέσεις της Σαουδικής Αραβίας με τις ΗΠΑ. Οι σεΐχηδες ήταν αυτοί που διασφάλισαν επί δεκαετίες την επαρκή και ασφαλή τροφοδοσία της υπερδύναμης σε πετρέλαιο, στήριξαν την οικονομία της αγοράζοντας μαζικά τα αμερικανικά ομόλογα, ενώ παράλληλα παρείχαν πολύτιμο σύμμαχο και εγγυητή της σταθερότητας όταν απειλούνταν, πότε από τον αραβικό-νασερικό εθνικισμό και πότε από τις παλαιστινιακές Ιντιφάντα. Τώρα, όμως, κατηγορούν ευθέως την Ουάσιγκτον ότι ξεπουλά τα κοινά τους συμφέροντα συνομιλώντας με το Ιράν και τη Συρία.
Πρακτικά, το Ριάντ ενστερνίζεται θέσεις τις οποίες υποστηρίζει η κυβέρνηση του Ισραήλ και το εβραϊκό λόμπι στις ΗΠΑ, που ζητούν ανάληψη στρατιωτικής δράσης για την εξολόθρευση τόσο του ιρανικού καθεστώτος όσο και του στηρίγματος που του προσφέρει η Συρία του Άσαντ. Σε πολιτικό επίπεδο, λοιπόν, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα υπό διαμόρφωση άξονα δύο άλλοτε μισητών εχθρών - προς χάρη της αντιμετώπισης του «Σιιτικού κινδύνου» στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Αυτό που μένει να διαπιστώσουμε είναι εάν οι δύο θα τολμήσουν να αναλάβουν και στρατιωτική δράση, χωρίς μάλιστα να έχουν την ενεργό στήριξη των Αμερικανών, οι οποίοι δείχνουν ολοένα πιο απρόθυμοι να ανοίγουν πολεμικά μέτωπα στην περιοχή (ειδικά τώρα που γίνονται αυτάρκεις ενεργειακά). Θεωρητικά, έχουν τη δυνατότητα, καθώς η πολεμική μηχανή του Ισραήλ είναι από τις ισχυρότερες παγκοσμίως, ενώ η Σαουδάραβες και τα γειτονικά εμιράτα εξοπλίζονται σαν τον αστακό τα τελευταία χρόνια. Εάν η θεωρία γίνει πράξη, τότε η ανατολική Μεσόγειος θα γνωρίσει έναν από τους πιο βίαιους πολέμους στην ιστορία της...
(Του Γιώργου Παυλόπουλου, από την εφημερίδα "Ημερησία")