Παρά την πολιτική της Ε.Ε. υπέρ των ΑΠΕ και της μείωσης των
ρύπων, ο άνθρακας παραμένει κραταιός, όπως δείχνουν τα στοιχεία από διάφορες ευρωπαϊκές
αγορές.
Στη Βρετανία για παράδειγμα, ο άνθρακας καλύπτει σήμερα το
39% της ηλεκτροπαραγωγής, με τις μονάδες φυσικού αερίου να έρχονται δεύτερες με
28%, τα πυρηνικά στο 17% και τα αιολικά στο 8%. Ταυτόχρονα, ο άνθρακας παράγει
ηλεκτρισμό με περίπου το μισό κόστος σε σύγκριση με το αέριο, όπως προκύπτει από
ανάλυση του βρετανικού συνδέσμου
Coal
Imp. Σε ότι αφορά το περιθώριο κέρδους, ο άνθρακας προσφέρει 25 λίρες
ανά μεγαβάτ για τους παραγωγούς, έναντι 5 λίρες ανά μεγαβάτ στην περίπτωση του
αερίου, σύμφωνα με την εταιρεία συμβούλων
Utilyx.
Αντίστοιχες τάσεις παρατηρούνται και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές
χώρες, όπως τονίζουν οι
Financial
Times
σε πρόσφατο άρθρο τους. Για τους λόγους αυτούς, αρκετές
εταιρείες, όπως η
SSE
στη Βρετανία, η
GDF
Suez στη Γαλλία και η
RWE
στη Γερμανία, επιλέγουν να αποσύρουν
μονάδες φυσικού αερίου, παρά τους περιορισμούς που έχουν τεθεί από την Ε.Ε. στις
λιγνιτικές μονάδες. Σημειώνεται ότι οι ευρωπαϊκές αρχές έχουν ζητήσει περιορισμούς
στη λειτουργία μονάδων συνολικής ισχύος 11,5
GW στη Βρετανία, πράγμα που σημαίνει ότι μετά το 2015 θα υπάρξει
ζήτημα επάρκειας της παραγωγής, εφόσον δεν κατασκευαστούν νέες μονάδες αερίου.
Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η
χώρα και κατ’ αντιστοιχία και άλλα κράτη-μέλη, στην προσπάθειά τους να προσφέρουν
ηλεκτρισμό σε προσιτές τιμές για τους καταναλωτές, με ταυτόχρονη επίτευξη των
κλιματικών και ενεργειακών στόχων ως το 2020.
Η προτεινόμενη λύση είναι να δοθεί ώθηση στις δημοπρατήσεις
ισχύος, έτσι ώστε να στηριχθούν οι επενδύσεις στο φυσικό αέριο. Στο ίδιο συμπέρασμα προχώρησε και επιτροπή του γερμανικού υπουργείου Οικονομίας πρόσφατα, αλλά ακόμα και
έτσι θα χρειαστούν αρκετά χρόνια μέχρι να κατασκευαστούν οι νέοι σταθμοί και το ζήτημα
είναι τι γίνεται στο ενδιάμεσο. Από ότι φαίνεται, ο άνθρακας βιώνει μια μικρής
διάρκειας αναγέννηση από την οποία προσπαθούν να επωφεληθούν οι παραγωγοί, τη
στιγμή που το κόστος δικαιωμάτων εκπομπών παραμένει σε αρκετά χαμηλά επίπεδα
(κοντά στα 4,5 ευρώ ανά τόνο).