Τελικά φαίνεται ότι μάλλον δεν θέλουμε βιομηχανία στη χώρα. Τη στιγμή
που το ενεργειακό κόστος για τη βιομηχανία έχει σημάνει συναγερμό στην
Ε.Ε. και ως προτεραιότητα έχει συμπεριληφθεί στην Ελληνική Προεδρία
εμείς κάνουμε ό,τι μπορούμε για να την αποσείσουμε από πάνω μας. Πώς
αλλιώς να εξηγηθεί το γεγονός ότι η αντιμετώπιση αυτού του κρίσιμου
ζητήματος παραπέμπεται πλέον στις καλένδες, κόντρα ακόμη και στις
επιταγές της Κομισιόν;
Τα αρμόδια όργανα στις Βρυξέλλες
αναγνωρίζουν ότι ο ισχυρός ανταγωνισμός που δέχεται η ευρωπαϊκή
βιομηχανία από την αντίστοιχη πέραν του Ατλαντικού συνιστά κίνδυνο
πρώτου μεγέθους για τη βιωσιμότητα του τομέα αυτού, που αποτελεί πυλώνα
της οικονομικής και επιχειρηματικής δραστηριότητας στην Ευρώπη. Για το
λόγο αυτό έχουν λάβει ήδη αρχικά μέτρα, όπως για παράδειγμα, η
αντιστάθμιση των ρύπων. Και δεν αρκούνται σε αυτά. Τον ερχόμενο
Φεβρουάριο αναμένεται να οριστικοποιηθεί και να ανακοινωθεί από το
Ευρωπαϊκό Συμβούλιο πακέτο μέτρων για το ενεργειακό κόστος της
βιομηχανίας, ένα θέμα που αναμένει με έκδηλο ενδιαφέρον και η ελληνική
βιομηχανία. Το θέμα είναι βέβαια αν θα ενσωματωθούν τα μέτρα αυτά και
στο ελληνικό δίκαιο, δεδομένου ότι η εμπειρία από προηγούμενες
ευρωπαϊκές αποφάσεις που κατέληξαν στα συρτάρια, είναι αρνητική.
Συν
τοις άλλοις, η ελληνική βιομηχανία νοιώθει να εμπαίζεται, καθώς ακούει
από επίσημα χείλη ότι το ενεργειακό κόστος συμπεριλαμβάνεται στις
προτεραιότητες της Ελληνικής Προεδρίας, λες κι αυτό αφορά σε όλους τους
άλλους πλην ημών. Φραστικά συμπάσχουμε. Στην πράξη παριστάνουμε τον
κινέζο. Κι αυτό δεν αποτελεί φραστικό εύρημα. Η κυβέρνηση υποσχέθηκε ότι
θα διατηρηθεί η επιλεξιμότητα για τους βιομηχανικούς πελάτες, έστω κι
αν έχουν μειώσει την κατανάλωση τους λόγω της οικονομικής κρίσης.
Κατατίθεται το φορολογικό νομοσχέδιο και η ρύθμιση αυτή απουσιάζει.
Υπήρξε διαβεβαίωση ότι θα προχωρήσει το μέτρο της διακοψιμότητας. Από
τον Οκτώβριο μάλιστα είχε δοθεί η υπόσχεση ότι θα εκδοθεί άμεσα η
υπουργική απόφαση για τον
επιμερισμό του κόστους. Ακόμη περιμένει
η βιομηχανία και όπως δείχνουν τα πράγματα θα περιμένει για πολύ. Η
αντιστάθμιση των ρύπων, μέτρο για το οποίο συμφωνεί η Ε.Ε., αναζητείται
στους διαδρόμους των υπουργείων και των αρμοδίων.
Έχει
άδικο μετά η βιομηχανία που αποφάσισε, πλήρως αγανακτισμένη για τον
εμπαιγμό, να αντιδράσει με όλα τα μέσα που διαθέτει; Είτε αυτό λέγεται
κλείσιμο μονάδων, είτε μεταφορά της δραστηριότητας τους εκτός συνόρων,
είτε με νομικές προσφυγές εναντίον κάθε νέας απόφασης που θα θεωρηθεί
ότι την πλήττει;
Υποτίθεται ότι αυτή η κυβέρνηση είναι
υπέρ της επιχειρηματικής δραστηριότητας, ότι επιθυμεί επενδύσεις, ότι
αναζητά νέα κεφάλαια, που θα αιμοδοτήσουν την παραπαίουσα οικονομική
δραστηριότητα. Αν αυτή η κυβέρνηση λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο
απέναντι στην επιχειρηματική δραστηριότητα, τι να περιμένει κανείς από
μια άλλη, η οποία, υποθετικά πάντα, θα έχει άλλους ιδεολογικούς
προσανατολισμούς;
Και πόσο άνετα μπορεί να αισθάνεται
αυτή η κυβέρνηση όταν στρέφεται εναντίον της η ίδια η βιομηχανία της
χώρας; Κουραστήκαμε να επισημαίνουμε τα αυτονόητα. Αλλά και γι αυτά
φαίνεται ότι υπάρχουν άλλες επιλογές. Success story, όμως, χωρίς
βιομηχανικό ιστό δεν μπορεί να προκύψει. Όποιος πιστεύει το αντίθετο
είναι βαθιά νυχτωμένος.