Η ασφάλεια ενεργειακής τροφοδοσίας της Ευρώπης
συνιστά το μόνιμο «πονοκέφαλο» της. Και η διαφοροποίηση των ενεργειακών πηγών
της παραμένει από τις πρώτες προτεραιότητες της. Το ζήτημα αυτό, ιδιαίτερα
σύνθετο από τη φύση του, αποτελεί και θα αποτελεί για αρκετά χρόνια ακόμη έναν
διακαή πόθο, καθώς η Ευρώπη δεν είναι εύκολο να απεξαρτηθεί από τη Ρωσία.
Ωστόσο, άρχισε να αναπτύσσεται στους κόλπους της
Ευρωπαϊκής Ένωσης ένας ενδιαφέρων διάλογος για το πώς μπορεί η Ευρώπη να
οργανώσει κοινές δράσεις και πολιτικές, προκειμένου να επιλύσει το πρόβλημα της
ενεργειακής τροφοδοσίας της. Αν και απέχουμε πολύ στο να βρεθεί ένα
consensus
στον
τομέα αυτό, καθώς είναι γνωστή η δυσκαμψία των Βρυξελλών στη λήψη αποφάσεων,
θεωρούμε ότι είναι ιστορική ευκαιρία για την Ελλάδα να αποτελέσει μέρος της
όποιας λύσης αναζητηθεί. Μπορεί η χώρα μας να έχει άλλα κάστανα «να βγάλει από
τη φωτιά», όμως, διαθέτει αυτή τη στιγμή, μαζί με την Κύπρο, ένα συγκριτικό
πλεονέκτημα έναντι των άλλων κρατών-μελών, για την κάλυψη των ενεργειακών
αναγκών της γηραιάς ηπείρου. Κι αυτό, πιστεύουμε, ότι μπορεί να αναδειχθεί σε
αποφασιστικό όπλο για την αντιμετώπιση της βαθειάς οικονομικής κρίσης της.
Αρκεί να γίνει σωστή χρήση του.
Η πιθανότητα να υπάρχουν και στην Ελλάδα κοιτάσματα
φυσικού αερίου και πετρελαίου φαίνεται ότι αρχίζει και παίρνει μορφή. Δεν είναι
τυχαίο ότι χθες το ΥΠΕΚΑ δημοσιοποίησε το ενδιαφέρον της ιταλικής
Enel
να
ερευνήσει τρεις νέες περιοχές στη Δυτική Ελλάδα και την Ήπειρο. Τούτο σημαίνει ότι
η χώρα μας αποκτά ένα αξιοπρόσεκτο ίχνος στην ενεργειακή σκακιέρα, έστω κι αν
εμείς δεν το έχουμε υποστηρίξει όσο θα έπρεπε. Κι αυτό είναι μόλις η αρχή.
Υπάρχουν και άλλες περιοχές οι οποίες θα μπορούσαν εν δυνάμει να αποτελέσουν
πεδίο έρευνας.
Αν η Ευρώπη επιθυμεί να αποκτήσει αυτάρκεια στην
ενεργειακή τροφοδοσία της, ο μόνος τρόπος για να το καταφέρει είναι να
αναπτύξει τις εγχώριες πηγές της. Και αφού η αξιοποίηση του
shale
gas σκοντάφτει σε περιβαλλοντικές
ευαισθησίες και μάλλον θα καθυστερήσει πολύ, για να μην πούμε ότι θα εμποδιστεί
κιόλας στο τέλος, δεν υπάρχουν και πολλές εναλλακτικές για την Ευρώπη, εκτός
από την αξιοποίηση των δικών της πηγών. Η τροφοδοσία μέσω του αζέρικου αερίου
θα καλύψει πολύ μικρό κομμάτι των αναγκών της.
Τι πρέπει, συνεπώς, να κάνει με ταχύτατους ρυθμούς η
Ελλάδα; Να δώσει καταρχήν άμεσα το έναυσμα για τις έρευνες στις τρεις περιοχές
του
open
door,
να προκηρύξει χωρίς χρονοτριβή νέα οικόπεδα προς έρευνα, να επιταχύνει τις
διαδικασίες για το Ιόνιο και νότια της Κρήτης και να ανοίξει το θέμα-ταμπού της
ΑΟΖ με τα γειτονικά κράτη. Στο θέμα αυτό έχει τη δυνατότητα να αποκτήσει την
ομπρέλα της Ε.Ε. αλλά και ξένων κολοσσών, όπως έπραξε η Κύπρος. Επίσης, να «ξεκλειδώσει»
και να διευκολύνει τις αναγκαίες υποδομές, χωρίς αγκυλώσεις και
μικροσυμφέροντα.
Παράλληλα, θα πρέπει να αναπτύξει ένα δημιουργικό
λόγο, με επιχειρήματα και στοιχεία προς την Ε.Ε., όπως έκανε και η Πολωνία, για
το πώς αντιλαμβάνεται τη συμμετοχή της στην επίλυση του προβλήματος της
ενεργειακής τροφοδοσίας της Ευρώπης. Να δημιουργήσει άμεσα ένα
team με έμπειρους επιστήμονες και
καταρτισμένα στελέχη του χώρου, που θα λειτουργεί υπερκομματικά και θα αρθρώνει
κατάλληλες προτάσεις και δράσεις.
Αν η Ελλάδα δεν αδράξει τώρα την ευκαιρία αυτή και
δεν αξιοποιήσει την πρόκληση που βρίσκεται
ante
portas θα χάσει οριστικά και αμετάκλητα
την δυνατότητα να μετατραπεί από «άτακτο» μέλος της Ε.Ε. σε βασικό πυλώνα της
για την κάλυψη των ενεργειακών αναγκών της Ευρώπης. Είναι ιστορική ευκαιρία να
αφήσουμε στην άκρη τη γνωστή ελληνική μικροπολιτική μας και να ανορθώσουμε
ανάστημα για τη διασφάλιση του μέλλοντος μας. Ναι, μπορούμε, για να
χρησιμοποιήσουμε το γνωστό υπερατλαντικό σύνθημα.