Οι εκδόσεις εταιρικών ομολόγων αποδεικνύονται
μια σημαντική εναλλακτική και παράλληλα συμπληρωματική πηγή χρηματοδότησης για
τις ελληνικές επιχειρήσεις, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που εξακολουθεί να υπάρχει
στενότητα από την πλευρά των τραπεζών να παρέχουν την πολύτιμη ρευστότητα για
την επιβίωση τους υπό καθεστώς βαθιάς ύφεσης. Στον ενεργειακό τομέα φέτος
άνοιξε το δρόμο η ΔΕΗ και ακολούθησε η ΕΛ.ΠΕ. σημειώνοντας και οι δύο ιδιαίτερα
πετυχημένες εκδόσεις. Ήδη, στον ίδιο δρόμο ανακοίνωσε ότι θα προχωρήσει η
Motor
Oil και σύμφωνα με πληροφορίες και η
Μυτιληναίος.
Τα κεφάλαια που αντλήθηκαν από
τις συγκεκριμένες εκδόσεις σε ένα μεγάλο μέρος θα κατευθυνθούν για την
αναχρηματοδότηση του δανεισμού των δύο εταιριών και τη μείωση του
χρηματοοικονομικού κόστους τους, ενώ η ΔΕΗ ανακοίνωσε ότι θα χρηματοδοτήσει
μέσω αυτών και επενδυτικά πλάνα της.
Φαίνεται ότι οι ξένοι θεσμικοί
επενδυτές δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης στις ελληνικές επιχειρήσεις και δη του
ενεργειακού τομέα, ποντάροντας στο γεγονός ότι διαθέτουν αξιόπιστο προφίλ και
σημαντικά πάγια, ικανά στοιχεία για να εξασφαλίσουν ικανοποιητικές αποδόσεις
στο μέλλον.
Αρκεί όμως αυτό; Αρκεί, δηλαδή,
να κατεχόμαστε από ευφορία για επιτυχημένες εταιρικές εκδόσεις; Θεωρούνται
άραγε πιστοποίηση της καλής πορείας της χώρας και της αναβάθμισης της στις
διεθνείς αγορές; Ή μήπως τα βαριά εταιρικά ονόματα είναι αυτά που προσελκύουν
το διεθνές επενδυτικό ενδιαφέρον; Η αλήθεια βρίσκεται στη μέση. Η χώρα δεν
μπορεί κανείς να πει ότι εισήλθε σε τροχιά ανάπτυξης. Υπάρχουν πολλά πράγματα
για να γίνουν, ώστε να αποκατασταθεί η διεθνής αξιοπιστία της. Χρειάζεται
επίσης να βελτιωθούν ουσιαστικά κρίσιμοι δείκτες, όπως αυτός της ανεργίας, της
παραγωγικότητας, της αναβάθμισης των υποδομών, συμπεριλαμβανομένων και των
δημόσιων υπηρεσιών. Χρειάζεται, δηλαδή, ουσιαστική ανάπτυξη και όχι μόνον στα
χαρτιά. Για να προσελκυσθούν επενδυτές οι οποίοι θα βάλουν ζεστό χρήμα για να
γίνουν νέα έργα, νέες επενδύσεις, να κινηθεί η ουσιαστική οικονομία, να υπάρξει
η πολυπόθητη ρευστότητα, να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας.
Δεν μπορούμε να μιλάμε μόνον
για επιτυχημένες εταιρικές εκδόσεις, όταν η βιομηχανία μας κινδυνεύει με
καταποντισμό. Δεν γίνεται να απειλούνται με κλείσιμο κρίσιμες βιομηχανικές
μονάδες, όταν δεν έχει λυθεί ακόμη το ζήτημα του υψηλού ενεργειακού κόστους.
Και βέβαια, δεν μπορεί να επιδιώκουμε εταιρικές εκδόσεις για να καλύπτουμε
δανειακές ανάγκες. Εντάξει, είναι χρήσιμες κι αυτές για το συγκεκριμένο λόγο,
αφού οι τράπεζες έχουν μειώσει σε απίστευτο βαθμό τις χρηματοδοτήσεις νέων
επιχειρηματικών σχεδίων, με το χρήμα να έχει γίνει πανάκριβο, με συνέπεια να
απειλείται η βιωσιμότητα επιχειρήσεων.
Χρειάζεται ένα όραμα που θα
υποστηρίξουν συνδυαστικά πολιτεία και επιχειρήσεις. Η πρώτη, προωθώντας
αποφασιστικά διαρθρωτικές αλλαγές, βελτιώνοντας το επιχειρηματικό κλίμα,
αίροντας τις υφιστάμενες στρεβλώσεις, συμπεριλαμβανομένης της φορολογικής
πολιτικής, καλύπτοντας τις υποχρεώσεις της, δημιουργώντας εν τέλει ένα
περιβάλλον σταθερό και ασφαλές σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα.
Οι επιχειρήσεις από την άλλη θα
πρέπει ενδεχομένως να γίνουν πιο τολμηρές. Βελτιώνοντας πρώτα το λειτουργικό
κόστος τους με οικονομίες κλίμακας, χρειάζεται να καταρτίσουν βιώσιμα και
ελκυστικά επιχειρηματικά σχέδια για τη χρηματοδότηση των οποίων, γιατί όχι, να
απευθυνθούν στις διεθνείς κεφαλαιαγορές. Να αποφασίσουν ποιες επενδύσεις θα τις
οδηγήσουν στο μέλλον και να μην τις επιλέγουν για την ικανοποίηση του θεαθήναι.
Επί της ουσίας, δηλαδή, τα κεφάλαια που ζήτησαν ή ενδεχομένως θα ζητήσουν στο
μέλλον να επιστρέψουν στην αγορά, για να τη θέσουν σε τροχιά ανάπτυξης.
Αντιλαμβανόμαστε την πίεση ρευστότητας που δέχονται εξαιτίας του δανεισμού
τους, ωστόσο, χωρίς αγορά κανείς δεν μπορεί να κάνει μακροπρόθεσμα σχέδια.
Μόνον να ανταποκρίνεται σε βραχυπρόθεσμες υποχρεώσεις που καταλήγουν να
ανακυκλώνονται.
Συνεπώς, υπάρχει αρκετός δρόμος
ακόμη να διανύσουμε. Η πραγματική ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας και η
αποκατάσταση της αξιοπιστίας της θα πρέπει να πάνε μαζί με την ανάληψη
θαρραλέων πρωτοβουλιών από την πλευρά των επιχειρήσεων και την εγκατάλειψη από
την πλευρά των τελευταίων θνησιγενών ή αμφίβολης χρησιμότητας επενδυτικών
πλάνων. Μοιάζει να είναι συγκοινωνούντα δοχεία οι δύο εταίροι. Και κάποιος από
τους δύο πρέπει να αποφασίσει να δώσει το σύνθημα της αλλαγής νοοτροπίας.