Παρά την αξιοσημείωτη αντοχή του ΣΥΡΙΖΑ και παρά τις επιτυχίες της
κυβέρνησης, το πεδίο της πολιτικής δράσης παραμένει στη ρευστή κατάσταση που
ανέδειξαν οι εκλογές του 2012. Το τέλος ενός πολιτικοοικονομικού συστήματος
εδραιωμένου στον κρατισμό και τον εθνολαϊκισμό αφενός μεν αποενοχοποίησε την
Ακροδεξιά που πάντα υπήρχε αλλά κρυβόταν και αφετέρου παγίωσε ως υπολογίσιμη
δύναμη μια επικίνδυνη για την επιπολαιότητά της εκδοχή της ριζοσπαστικής άκρας
Αριστεράς. Η πολιτική ζωή της χώρας συνεπώς και η πορεία της οικονομίας της
εξακολουθούν να κινούνται παράλληλα προς τον γκρεμό. Είναι αλήθεια ότι, παρά
τους ευσεβείς πόθους της ιδεοληπτικής Αριστεράς, δεν πέσαμε στον γκρεμό που
τόσο καιρό βλέπαμε μπροστά μας. Τραβηχτήκαμε λίγο πίσω τον Ιούνιο του 2012 και
έκτοτε εξακολουθούμε να κινούμαστε παράλληλα προς το χείλος του. Απόσταση
ασφαλείας ακόμη δεν έχουμε.
Βέβαια, εφόσον η κατάσταση παραμένει, λίγο ή πολύ, όπως την ξέραμε, οι
βασικοί παίκτες στο παιγνίδι δικαιούνται να δηλώνουν ικανοποιημένοι. Ομως, πίσω
από την όψη της ικανοποίησης που επιβάλλουν τα προσχήματα, πολύ αμφιβάλλω αν
εφησυχάζει κανείς τους. Τα νέα είναι τα ίδια για όλους: ούτε καλά ούτε κακά·
απλώς μέτρια. Ας το συνηθίσουμε και εμείς ότι εφεξής έτσι θα είναι τα πράγματα,
για καιρό. Η σταθερότητα δεν είναι πια δεδομένη. Είναι πάντα το ίδιο επισφαλής
και η διατήρησή της χρειάζεται επαγρύπνηση και διαρκή προσπάθεια.
(του Στέφανου Κασιμάτη, από την εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», 20
Μαΐου 2014)